Η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης που πραγματοποιείται σήμερα στις Βρυξέλλες έχει να απαντήσει σε ένα πολύ απλό ερώτημα: υπάρχει ζωή έξω από την Ευρώπη;

Στα απλά ερωτήματα υπάρχουν απλές απαντήσεις: ε, λοιπόν, όχι! Εξω από την Ευρώπη δεν υπάρχει ζωή _ τουλάχιστον για μικρομεσαίες χώρες όπως η Ελλάδα… Και όταν λέω «δεν υπάρχει ζωή» δεν εννοώ μόνο την οικονομία αλλά και το γενικότερο πλαίσιο λειτουργίας των κοινωνιών μας.

Διάβαζα χθες το κύριο άρθρο των «Times» του Λονδίνου για την κατάσταση στην Ελλάδα. Εχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αντιληφθούν τι συμβαίνει στη χώρα μας. Οχι μόνο επειδή είναι άκρως δυσνόητα από μόνα τους. Αλλά επειδή δεν τους βοηθούμε και εμείς να τα καταλάβουν.

Υποστηρίζουν λοιπόν οι βρετανοί συνάδελφοι ότι η λύση στις συγκρούσεις είναι η αναζωογόνηση της δημοκρατίας με μια «διαφανή αξιοκρατία». Χαίρω πολύ, Χαιρόπουλος! Αν ταξίδεψαν ως την Ελλάδα, αν πλήρωσαν εισιτήρια, ξενοδοχεία και εκτός έδρας σε έναν δημοσιογράφο για να μας συμβουλεύσουν να εγκαθιδρύσουμε «διαφανή αξιοκρατία», κακώς μπήκαν στα έξοδα. Με ένα τηλέφωνο θα τους το είχαμε πει κι εμείς.

Το πρόβλημα είναι αλλού. Προ διετίας, αστυνομικοί της Σκότλαντ Γιαρντ πυροβόλησαν και σκότωσαν έναν άνθρωπο τον οποίο πέρασαν για τρομοκράτη. Απεδείχθη ότι ο άνθρωπος ήταν απλώς ένας φιλήσυχος Βραζιλιάνος. Ολοι εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους γι’ αυτό το εγκληματικό λάθος, ασκήθηκαν διώξεις και αποδόθηκαν ευθύνες εκεί που έπρεπε να αποδοθούν. Λογικά και ψύχραιμα.

Στην Ελλάδα, αντιθέτως, έχουμε μια κοινωνία που δεν εμπιστεύεται τον εαυτό της. Και κυρίως μια κοινωνία που δεν εμπιστεύεται την πολιτεία της. Συνήθως καχύποπτη (δικαίως…), κατά κανόνα ανασφαλής (κατανοητό…), σε μόνιμη βάση εκνευρισμένη (αναμφισβήτητο…).

Δεν νομίζω, λόγου χάρη, να υπήρχε ποτέ βουλευτής του βρετανικού Εργατικού Κόμματος που να δήλωνε για την καταστροφή της Αθήνας ότι «η βίαιη αντίδραση είναι μια κραυγή κοινωνικής απόγνωσης που θα έπρεπε να εισακούσουν οι ηγέτες» _ όπως δήλωσε στη «Figaro» βουλευτής του ΠαΣοΚ ονόματι Κουβέλης… Πριν από μερικά χρόνια κάηκε ολόκληρη η Γαλλία και δεν θυμάμαι πολλούς βουλευτές του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος να δηλώνουν ότι η πυρπόληση αυτοκινήτων πρέπει να εισακουστεί από την ηγεσία τους.

Ισως επειδή οι πολιτικοί στην άλλη Ευρώπη αισθάνονται μικρότερη την ανάγκη να χαϊδέψουν τα αφτιά των ψηφοφόρων τους. Και ίσως επειδή οι ίδιοι αυτοί πολιτικοί έχουν πιο αυξημένη την αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος και της κοινωνικής ευθύνης.