Μιχαλακοπούλου 80, Αθήνα 115 28 ● Τηλ.: 211-365.7000 ● Fax: 211-365.8004

● Ε-mail: epistoles@tovima.gr

Για τον φόνο του μαθητή και τα παρεπόμενα
▅ «Σπίτια σας!»
Ο κ. Φάνης Αντ.Παυλίδης,από τη Νέα Μάκρη Αττικής,γράφει:

Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν και τα κοινωνικά προβλήματα των νέων ξεχύθηκαν με μιας. Ο ρατσισμός, η ανισότητα και η ανέχεια εξερράγησαν όπως ένα ηφαίστειο που έβραζε χρόνια. Η λάβα του στο πέρασμά της κατέκαψε τα απομεινάρια της πρότερης οικονομικής μας ευδαιμονίας. Επαγγελματίες της πολιτικής, κύριοι της διαφθοράς και των διαπλεκόμενων συμφερόντων, σεις κάψατε τα όνειρά μας. Είστε όλοι ανεξαιρέτως υπαίτιοι! Αναλάβετε επιτέλους τις ευθύνες σας και… Πηγαίνετε σπίτια σας! Σκύψτε το κεφάλι πάνω από τα θύματα της αποτυχίας σας και αφήστε μας να ονειρευτούμε ξανά…

▅ «Ξεχαρβάλωμα»
Ο κ. Ανδρέας Διον. Αγραπίδης, από την Ηλεία,γράφει:

Ο λαός μας είναι φύσει φιλήσυχος. Η δολοφονία του τραγικού 15χρονου, πράξη παράνομη, δεν είναι λογικό να αντιμετωπίζεται παράνομα όταν υπάρχει Δικαιοσύνη. Είναι παράλογες οι φοβερές καταστροφές εις βάρος αθώων και ανεύθυνων από ολιγάριθμους πρόστρατους. Το ξεχαρβάλωμα στην Παιδεία, η διάλυση του οικογενειακού θεσμού και η ασυδοσία τόσα χρόνια είναι από τα αίτια του ολέθρου στο κέντρο της Αθήνας.

▅ «Ακύρωση»
Ο Νικόλαος Δουκέλλης, μαθητής Λυκείου της Σχολής Μωραΐτη,από την Αθήνα,γράφει:

Το Σάββατο το βράδυ δολοφονήθηκε εν ψυχρώ συμμαθητής μου από όργανο της έννομης τάξης. Η απάντηση της κοινής γνώμης ήταν, εν ολίγοις, η εξέγερση. Εκ των γεγονότων προκύπτει ότι αρκετοί πρέπει να πρεσβεύουν το γνωστό δόγμα πως η βία και η καταστολή αντιμετωπίζονται μόνο με βία και καταστολή ακυρώνοντας έτσι a priori τον αγώνα τους. Στη σύγχρονη Ελλάδα αντίσταση αποτελεί για κάποιους η καταστροφή και η λεηλασία ξένων περιουσιών. Δεν σκέφτονται ότι πάνω σε αυτές ορισμένοι οικοδομούν τη ζωή τους ή ότι κάποιοι άλλοι θα βρεθούν άνεργοι. Ακόμη και η φθορά της δημόσιας περιουσίας βαραίνει τον απλό πολίτη στην καθημερινότητά του, στα οικονομικά του. Καταλήγει έτσι η λεγόμενη αντίσταση να στρέφεται σε βάρος των εαυτών μας και ίσως της μνήμης του θύματος. Η οργή και ο θυμός για τη δολοφονία του παιδιού, για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, πρέπει να μεταστραφεί σε δύναμη και θέληση για ουσιαστικές ανατροπές. Η συλλογικότητα και η λεγόμενη συμμετοχική δημοκρατία αφορούν ενεργούς πολίτες που έχουν διαμορφωμένη πολιτική προσωπικότητα, που δεν κρύβονται πίσω από κουκούλες και που έχουν τα τεχνικά μέσα να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί παντού. Η ηλεκτρονική εποχή μας επιτρέπει την ειρηνική διάδοση των θέσεών μας. Θέσεις που προκύπτουν βέβαια από έλλογη και πειθαρχημένη επεξεργασία των δεδομένων.

▅ «Ειρωνεία»
Η κυρία Ελενα Αποστολίδη, από τις ΗΠΑ,γράφει:

Είμαι φιλόλογος με 15 χρόνια εμπειρία στην ιδιωτική εκπαίδευση. Το διάστημα αυτό ζω στις ΗΠΑ και παρακολουθώ τα γεγονότα από την απόσταση που οι συγκυρίες μου επιβάλλουν. Αυτές τις ημέρες οι συζητήσεις αναφορικά με τους νέους δίνουν και παίρνουν και βέβαια πολλοί και διάφοροι σπεύδουν να καταδικάσουν τα παιδιά μας γιατί τάχα είναι κοινωνικοί ανατροπείς και μηδενιστές. Οι νέοι είναι γεμάτοι ενέργεια, δύναμη, ορμή. Εχουν κέφι, είναι αυθόρμητοι και αλίμονο στην κοινωνία που δεν καταφέρνει να μετουσιώσει όλα αυτά σε κάτι δημιουργικό. Αν τα παιδιά μας, κύριοι, είναι στους δρόμους, έχουμε όλοι ευθύνη. Ας σταματήσουμε λοιπόν να γινόμαστε γραφικοί. Αλήθεια, σε τι περιβάλλον μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά; Από πού να αντλήσουν κουράγιο, αισιοδοξία, ελπίδα; Μήπως τους δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις; Μορφώνονται μέσα σε σχολεία-αχούρια, σχολεία βρώμικα, ανεπαρκή, άσχημα. Βλέπουν τους γονείς τους να παλεύουν κάθε ημέρα να τα βγάλουν πέρα, να πληρώσουν φροντιστήρια για να καλύψουν έτσι την ελλιπή Παιδεία και να τους προσφέρουν μια ευκαιρία για το μέλλον τους. Και έπειτα τι; Σπουδάζουν σε πανεπιστήμια-αχούρια και τρέμουν στην ιδέα ότι θα αποφοιτήσουν. Μέλλον μηδέν, η ανεργία θερίζει… Το σύστημα πάσχει και το ξέρουν. Μπάζει από παντού. Μέσον έχετε; Οχι; Λυπάμαι… Και σκάνδαλα, σκάνδαλα παντού, όπου και να γυρίσεις. Πολιτικοί; Εκκλησία; Επιχειρηματίες; Δημόσιο; Ολα όσα τους διδάσκουμε μας βλέπουν κάθε ημέρα να τα ακυρώνουμε. Αξιοκρατία; Δημοκρατία; Ελευθερία; Ισότητα; Κράτος δικαίου; Ξέρετε, τα παιδιά μας τα διδάσκονται αυτά στο μάθημα της Εκθεσης και τα αποστηθίζουν για να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις. Δεν είναι τρομερή ειρωνεία; Σκεφθείτε το λίγο… Ας είναι αυτό το χαστούκι που μας δίνουν αυτές τις ημέρες ένα μεγάλο μάθημα για όλους μας μα πιο πολύ για τους πολιτικούς μας που απέδειξαν για άλλη μία φορά πόσο «αλλού» είναι. Οποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες…

▅ «Να ξεσπάσουμε»
Η κυρία Μαργαρίτα Ηλιοπούλου , φοιτήτρια Νομικής,γράφει: Το τραγικό τέλος του Αλέξανδρου έχει κάτι το σχεδόν ειρωνικό: ένα παιδί των βορείων προαστίων και των ιδιωτικών σχολείων έγινε σύμβολο των Εξαρχείων. Δεν ήταν ακριβώς σύμβολο, αλλά τον κάναμε σύμβολο, γιατί απλώς το είχαμε ανάγκη. Ο θάνατός του λειτούργησε σαν τον μαγικό καθρέφτη των επιθυμιών: όλοι κοιτάζουν τον ίδιο καθρέφτη, αλλά ο καθένας βλέπει μέσα σε αυτόν να αποτυπώνεται κάτι διαφορετικό. Ο μαθητής το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα, ο φοιτητής τα ιδιωτικά κολέγια, ο εργαζόμενος τα παραβιασθέντα εργασιακά του δικαιώματα, ο νέος τον φόβο της ανεργίας, η νοικοκυρά τις υψηλές τιμές, ο έμπορος τα μειωμένα του κέρδη. Πάνω σε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί φορτώσαμε όλοι μας τα προβλήματα του παρόντος και τους φόβους του μέλλοντος. Ολοι σκεφτήκαμε κάτι διαφορετικό, αλλά νιώσαμε το ίδιο και αντιδράσαμε το ίδιο. Κατεβήκαμε στην πορεία και φωνάξαμε συνθήματα τόσο για εκείνον που χάθηκε όσο και για εμάς που φοβόμαστε ότι θα χαθούμε σύντομα, αν δεν κάνουμε κάτι. Ο δρόμος που περπατούσαμε κάθε μέρα υπηρετώντας το σύστημα, για να πάμε στη σχολή, στη δουλειά, στα μαγαζιά, μέσα σε μια μόνο νύχτα έγινε ο δρόμος που περπατούσαμε χτυπώντας το σύστημα, για να διαμαρτυρηθούμε, να καταγγείλουμε, να παλέψουμε, να ξεσπάσουμε. Αυτός ο πυροβολισμός στα Εξάρχεια τρόμαξε την κοινωνία- την έκανε να δει τι συμβαίνει όταν πάψεις να παλεύεις και να διεκδικείς, την ξύπνησε έστω και λίγο απότομα. Η σφαίρα αυτή έκλεισε για πάντα τα μάτια του Αλέξανδρου, αλλά άνοιξε τα μάτια της κοινωνίας. Αντίο, Αλέξανδρε. Οταν σταμάτησε να χτυπά η καρδιά σου άρχισε να κινείται η ελληνική κοινωνία. Σε θυσιάσαμε, σε χρησιμοποιήσαμε, αλλά και σε αγαπήσαμε. Ευχαριστούμε και συγγνώμη.

▅ «Τυραννία»
Ο κ. Δ. Καβουλάκος γράφει:

Αποδίδεται δικαιοσύνη καίγοντας την Αθήνα; Καταστρέφοντας τη χώρα; Καίγοντας περιουσίες; Αποδίδεται δικαιοσύνη βιαιοπραγώντας κατά αστυνομικών; Και ποιοι την αποδίδουν; Μαθητές και φοιτητές που μέχρι στιγμής εισπράττουν από την κοινωνία; Που κατασπαταλούν τους φόρους που άλλοι καταβάλλουν για τη δική τους πρόοδο; Και τους κατασπαταλούν εδώ και χρόνια είτε εμποδίζοντας την παιδεία να λειτουργήσει με προφάσεις και ιδεολογήματα είτε καίγοντας σχολεία, πανεπιστήμια και το Πολυτεχνείο; Μαθητές και φοιτητές που αφού παίρνουν τους καρπούς της ελεύθερης και δωρεάν παιδείας, καρπούς από ένα δένδρο που δεν καλλιέργησαν, ούτε υπεράσπισαν, στο τέλος το καίνε και το ξυλοκοπούν; Και ποιοι τους ενθαρρύνουν και τους υποστηρίζουν; Ξέρετε, φιλελεύθεροι και δημοκρατικοί μου συμπατριώτες, ότι το παιδί σας δεν παρέβη τον νόμο φωνάζοντας για δικαιοσύνη; Και είστε σίγουροι ότι δεν κόντεψε να αφαιρέσει τη ζωή κάποιου άλλου συμπολίτη μας που δεν είχε καμία σχέση με τον θάνατο του μαθητή; Και αν πιστεύετε ότι χρειάζεται δράση για την απονομή δικαιοσύνης, αφήνετε τα παιδιά σας να την αποδώσουν; Και εσείς τι κάνετε; Χρηματοδοτείτε και υποστηρίζετε τον αγώνα τους; Τα αφήνετε να γίνουν θύματα του κάθε επιτηδείου; Οταν οι νόμοι απαξιώνονται ευδοκιμούν οι συνθήκες για τυραννία από οποιαδήποτε πλευρά του πολιτικού φάσματος και αν έρχεται.

▅ «Δικτατορία»
Ο κ. Δημοσθένης Δασκόπουλος , από την Αθήνα, γράφει:

Ο σημερινός Ελληνας είναι αναθρεμμένος σαν ατομικιστής και συμφεροντολόγος. Είναι το πιο ακατάλληλο υλικό για δημοκρατία, ισότητα, ή σοσιαλισμό, παρ΄ όλο που δήθεν όλο γι΄ αυτά πασχίζει. Σαν σύνολο είναι ικανός να δράσει με επιτυχία μόνο με δικτατορικά ή τουλάχιστον πολύ αυταρχικά καθεστώτα. Ετσι μετά την αναχρονιστική Δεξιά και τη δικτατορία του ενός (του Γεωργίου Παπαδόπουλου) ακολούθησε η σημερινή πραγματικότητα της δικτατορίας του καθενός. Οποιος έχει την παραμικρή δύναμη μπορεί ατιμώρητα να επιβάλει τη θέλησή του ή τον ίδιο του τον εαυτό. Μπορεί να φοράει μάσκα και να σπάει και να καίει ό,τι επιθυμεί η καρδιά του χωρίς να παθαίνει το παραμικρό, γιατί είναι γνωστός-άγνωστος που θα πει ότι δεν τον γνωρίζουν παρ΄ ότι τον γνωρίζουν. Εχει εφεύρει δε τρόπους και όρους άγνωστους σε χώρες με κοινοβουλευτική δημοκρατία, που με τη βοήθειά τους παραβαίνει τη νομιμότητα (π.χ. ονομάζοντας χώρους «πανεπιστημιακό άσυλο» ώστε να έχει κρησφύγετα που λειτουργούν σαν ορμητήρια τρομοκρατίας, καταστροφών και εμπορίου ναρκωτικών) και να δρα εναντίον του κοινού συμφέροντος. Κάποτε κάποιο μέλος της κακά εκπαιδευμένης αστυνομικής δύναμης κάνει το λάθος (ή συνηθισμένος στη γενική ατιμωρησία ενεργεί εν ψυχρώ) και πυροβολεί και τραυματίζει θανάσιμα κάποιον γνωστό-άγνωστο. Τότε παρουσιάζονται οι κυρίως υπεύθυνοι (κυβέρνηση, Βουλή) και ζητούν την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, εννοώντας τους οπλισμένους αστυνομικούς που χρησιμοποίησαν τα όπλα τους, λέγοντας ότι είναι συντετριμμένοι και συμπαραστέκονται και συλλυπούνται την οικογένεια του αδικοχαμένου. Ακολουθεί ένα τριήμερο κατά το οποίο οι γνωστοί-άγνωστοι (με το δίκιο τους, αφού σύμφωνα με τις νεοελληνικές «δημοκρατικές» παραδόσεις δεν τιμωρούνται για τις καταστροφικές τους πράξεις) σπάνε, καίνε, πλιατσικολογούν και καταστρέφουν! Τέλος, η κατάστασης επανέρχεται στη νεοελληνική «δημοκρατική» ομαλότητα και ούτε γάτα ούτε ζημιά, συνεχίζεται ή δικτατορία του καθενός που έχει κάποια δύναμη ή θράσος.

▅ «Θυμός»
Ο κ. Νίκος Μαρκάκης, δάσκαλος και ψυχολόγος,από τον Πειραιά, γράφει:

Οι νέοι έχουν πολύ θυμό μέσα τους. Γι΄ αυτό τα κάνουν όλα γυαλιά καρφιά. Η ψυχή τους βράζει σαν ηφαίστειο. Και το ηφαίστειο αυτό έχει αρχίσει την έκρηξή του και θα τα συμπαρασύρει όλα στο διάβα του. Οσο προσπαθούν να το ελέγξουν, να το τιθασεύσουν, να το περιορίσουν τόσο το δυναμώνουν. Οσο φυσάνε για να σβήσουν τη φωτιά τόσο τη δυναμώνουν. Η εφηβεία είναι από μόνη της ένα ηφαίστειο. Εχει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, «συνηθισμένες ψυχολογικές αντιδράσεις». Το μείγμα είναι από μόνο του εκρηκτικό. Κάτω όμως από τον θυμό κρύβονται οι ανάγκες τους. Το ξέρουν οι νέοι πως με τα λόγια δεν βγαίνει τίποτε. Το παρελθόν μάς διδάσκει πως η ιστορία γράφεται με αίμα και όχι με μελάνι. Ετσι και τα παιδιά ωθούν το σύστημα στα όριά του, στις αντοχές του, βγάζουν τα άπλυτά του στη φόρα, μπας και καταφέρουν και το αλλάξουν. Τα παιδιά μεγαλώνουν σε μια κοινωνία χωρίς αξίες. Σε μια κοινωνία χωρίς στάση ζωής, χωρίς στόχους, χωρίς όραμα, χωρίς νοηματοδότηση. Με το μέλλον τους αβέβαιο (εργάτες προς ενοικίαση τους θέλει η Ευρωπαϊκή Ενωση), με το παρόν τους «μαύρο», τα παιδιά αντιδρούν. Ευτυχώς! Οσο αντιδρούν υπάρχει ελπίδα… Τα παιδιά είναι ο καθρέφτης της κρίσης των μεγάλων. Είναι όμως και η ελπίδα της θεραπείας της σάπιας κοινωνίας μας. Εξω γκρεμίζονται τα πάντα, και σεις κοιτάτε τις υλικές ζημιές; Σαν δεν ντρέπεστε… Και την Ακρόπολη να πουλήσουμε, δεν εξαγοράζουμε τη ζωή ενός εφήβου. Και την Ελλάδα όλη να πουλήσουμε, δεν ξαναφέρνουμε πίσω τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Τη μέγιστη ευθύνη έχει η κυβέρνηση με κύριο εκφραστή της τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Ο κ. Καραμανλής ας κάνει επιτέλους και κάτι σωστό, κάτι εύκολο: ας πάρει των ομματιών του και ας μας αδειάσει τη γωνιά… Κέρδος θα είναι κι αυτό… Τα παιδιά, κύριε Καραμανλή, δεν είναι το πρόβλημα, είναι η λύση. Είναι ό,τι πιο υγιές, ό,τι πιο αμόλυντο διαθέτει η κοινωνία μας. Μας δείχνουν τον δρόμο τον σωστό. Ας τον ακολουθήσουμε…

▅ «Ρόγχος»
Ο κ. Νίκος Τσολακίδης, από την Αθήνα, γράφει:

Ως απλός αγανακτισμένος πολίτης θα ήθελα να θέσω κάποια εύλογα ερωτήματα στους διοικούντες τη χώρα μου: γιατί ο ειδικός φρουρός αφού εκτέλεσε τον μικρό Αλέξη τον εγκατέλειψε αβοήθητο; Γιατί αφέθηκε στην τύχη της όλη η χώρα να καίγεται τρία μερόνυχτα, με αποτέλεσμα η θλίψη και η αγανάκτηση για την άδικη δολοφονία ενός μαθητή να κινδυνεύουν να μετατραπούν από τους επαγγελματίες και τους βιοπαλαιστές που κάηκαν οι περιουσίες τους σε οργή και συντηρητισμό. Γιατί διασύρεται η χώρα διεθνώς ενώ εσείς παραμένετε ανήμποροι θεατές μιας ζοφερής εικόνας; Δεν γνωρίζετε ότι η βία γεννά βία; Αν θεωρείτε τους εαυτούς σας ανήμπορους να πράξετε το αυτονόητο (να προστατεύσετε τα στοιχειώδη και βασικά δικαιώματα του ελληνικού λαού και να εγγυηθείτε για τη ζωή και την ασφάλειά του) τότε να παραδώσετε την εντολή διακυβέρνησης, διότι προσφέρετε επικίνδυνες και κακές υπηρεσίες στη χώρα μου. Ο κρότος από το περίστροφο του επίορκου χωροφύλακα που έκοψε το νήμα της ζωής ενός παιδιού αναίτια ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας και όποιος δεν τον άκουσε, απλά κωφεύει.

«Εγώ είμαι το κράτος!»
Ο κ. Κώστας Μ. Κάπος, από την Αθήνα,γράφει:

Ο Αλέξης, παιδί 15 χρόνων, δολοφονήθηκε εκ προμελέτης από έναν ψυχοπαθή ράμπο και εξ αμελείας από τον συνήθη ύποπτο, το Κράτος, που όπλισε τον δολοφόνο και δεν τον εξέτασε ποτέ για σημάδια ψυχικής αστάθειας, αντίθετα του γαλβάνισε το μυαλό βαφτίζοντάς τον «πραιτωριανό». Ο Αλέξης, το συνηθισμένο θύμα του Κράτους. Ενα παιδί που απλά δεν είχε ακόμη αποκτήσει την «πονηριά», τον κυνισμό και τις ικανότητες επιβίωσης που είναι απαραίτητες για εμάς τους υπόλοιπους ενήλικες για να καταφέρουμε να τη βγάλουμε «καθαρή» για άλλη μία μέρα. Πριν από λίγο καιρό ο Αλέξης είχε δολοφονηθεί ξανά. Τότε κάτω από τις ρόδες ενός άλλου είδους ψυχοπαθούς, που είδε το αυτοκίνητό του ως προέκταση του ανδρισμού του. Και πάλι, το Κράτος είχε οπλίσει τον φονιά με ένα δίπλωμα οδήγησης. Πριν από λίγες εβδομάδες ο Αλέξης είχε αφήσει την τελευταία του πνοή επάνω σε μια κακοστρωμένη και κακοφωτισμένη άσφαλτο. Το Κράτος ήταν ο φονιάς του. Πριν από έναν μήνα ο Αλέξης σκοτώθηκε στο πρώτο του παράνομο και ανασφάλιστο μεροκάματο πέφτοντας από μια ετοιμόρροπη σκαλωσιά. Οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Εργασίας ακόμη περιμένουν να τους γίνει «επίσημη καταγγελία» από τον Αλέξη για να επέμβουν. Τo Κράτος εγκαλείται για φόνο εξ αμελείας. Ο Αλέξης μας… Μπορεί να είναι το παιδί μας, ο γιος του αδελφού μας, το γειτονόπουλό μας. Τον βλέπουμε καθημερινά να δολοφονείται από ένα Κράτος αδιάφορο, ανάλγητο, βολεμένο στον μισθό, το επίδομα και το επικουρικό του. Τον δολοφονεί μέσα σε ακατάλληλα σχολεία, παιδικές χαρές, γήπεδα, καταστήματα, δρόμους… Εχει άραγε σημασία ποιος είναι ο διαχειριστής αυτού του Κράτους; Είναι ο Κ. Καραμανλής ή οι πριν από αυτόν κκ. Σημίτης και Μητσοτάκης ή οι αείμνηστοι Α. Παπανδρέου και κ. Καραμανλής οι ένοχοι; Μπορούμε άραγε να δείξουμε με ακρίβεια το χρονικό σημείο που επήλθε η ηθική πτώχευση της κοινωνίας μας; Σε τελευταία ανάλυση, το Κράτος είναι ένας μηχανισμός που αποτελείται από εκατομμύρια εξαρτήματα. Αν ήταν μόνο ένα από αυτά ελαττωματικό θα το καταλαβαίναμε και θα το αντικαθιστούσαμε.

Εγώ είμαι το Κράτος! Είμαι αυτός που αδιαφόρησε για τη θέσπιση και τήρηση στοιχειωδών κανόνων αλληλοσεβασμού και υπευθυνότητας, στο όνομα του κέρδους, της κοινωνικής μου καταξίωσης και των καταναλωτικών μου συνηθειών. Είμαι αυτός που ανέχθηκε την ασυδοσία, τη ρεμούλα και την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής προκειμένου να ενταχθεί στην άρχουσα αγέλη, να βολευτεί, να αποκτήσει «επαφές», να οδηγήσει το φανταχτερό αυτοκίνητο, να μείνει στην «in» συνοικία, να κάνει τις σωστές συναναστροφές. Είμαι αυτός που προσπερνάει κάθε μέρα τον φτωχό μεροκαματιάρη, τον μετανάστη, τον νεαρό άνεργο, το παροπλισμένο γεροντάκι και δεν σκέφτεται ούτε για ένα δευτερόλεπτο τον τρόπο που θα μπορούσε να κάνει το πρόβλημά του λιγότερο οξύ και πιεστικό, περιμένοντας μόνο από τους κυβερνώντες να το πράξουν. Είμαι αυτός που ξεφυσάει περιφρονητικά όταν κάποιος αναφέρεται σε «ξεπερασμένες» αξίες όπως σημαία, πατριωτισμός, παράδοση, δικαιοσύνη, οικογένεια, αλληλεγγύη, ελεημοσύνη, φροντίδα, ανθρωπιά, υπακοή στους νόμους. Είμαι ο μάγκας που φέτος κατάφερε να κλέψει από την Εφορία ένα σκασμό λεφτά και περηφανεύομαι γι΄ αυτό, γιατί δεν πολυγουστάρω να τους ακουμπάω τα ωραία μου λεφτάκια και να τα μασάνε οι Εφραίμηδες, μπορώ κι εγώ να χτίσω τη βιλίτσα μου στα καμένα, όχι μόνο αυτοί. Είμαι ο εργατοπατέρας, ο φοιτητοπατέρας, ο εκπρόσωπος των μαζών που συναλλάσσεται με την κυβέρνηση, που βάζει τα ανήλικα παιδιά και τους εργαζόμενους μπροστά στα ΜΑΤ, πρωτίστως για το δικό μου βόλεμα και την ανερχόμενη πολιτική μου καριέρα και δευτερευόντως για τα συμφέροντα αυτών που με κρατάνε στην καρέκλα. Είμαι αυτός που θα ανοίξει το σωστό «μαγαζί», αδιαφορώντας για κάθε στοιχειώδη κανόνα ασφαλείας, ευπρέπειας, σεβασμού στον εργαζόμενό μου, γούστου και περιβαλλοντικής προστασίας και θα βρω τις κατάλληλες «άκρες» να το κρατήσω ανοιχτό λαδώνοντας, διαφθείροντας, απειλώντας και εκβιάζοντας. Αλλωστε στην Ελλάδα ποτέ δεν τιμωρήθηκε κανένας και για τίποτε. Εγώ είμαι λοιπόν το Κράτος και αν στην πορεία χάνω κάθε μέρα τον Αλέξη μου, τι μπορώ να κάνω; Θέλει θυσίες το βόλεμα και είμαι αποφασισμένος, με πόνο ψυχής, να τις υποστώ. Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι υπάρχουν κάποιοι αληταράδες που απειλούν όλα όσα με τόσο κόπο, στερήσεις και θυσίες έφτιαξα όλα αυτά τα χρόνια. Μακάρι να ήξερα τίνος παιδιά είναι αυτά τα τσογλάνια.

Μιχαλακοπούλου 80, Αθήνα 115 28 ● Τηλ.: 211-365.7000 ● Fax: 211-365.8004

● Ε-mail: epistoles@tovima.gr