Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που ανασύρει πάσης φύσεως κοινωνικές ερμηνείες και εφευρίσκει ανυπολόγιστες προεκτάσεις και επιπτώσεις. Το τελευταίο κρούσμα, το παρακολουθούμε εδώ και τρεις ημέρες σε εθνικό δίκτυο.
Η δολοφονία ενός νεαρού μαθητή έδωσε αφορμή σε ατελείωτες αναλύσεις για «την οργή των νέων». Και η εγκληματική ενέργεια ενός αστυνομικού έδωσε το πρόσχημα να δαιμονολογήσουμε «την κρατική βία». Περιέργως, όμως, οι ίδιοι άνθρωποι που φωνάζουν «μπάτσοι,γουρούνια,δολοφόνοι» διαμαρτύρονται για την απουσία Αστυνομίας όταν καίγονται τα μαγαζιά τους. Ο Ελληνας ως μαγαζάτορας είναι συνήθως η άλλη πλευρά του Ελληνα ως αντιεξουσιαστή.
Να πω την αμαρτία μου. Δεν αισθάνομαι ότι ζω σε μια κοινωνία όπου οι νέοι είναι γενικώς οργισμένοι κατά πάντων, ούτε σε μια χώρα όπου το κράτος περνάει την ώρα του σκοτώνοντας τους πολίτες. Και όσο και αν έχω επιβάλει στον εαυτό μου τη στενή παρακολούθηση των τηλεοπτικών δρωμένων, αδυνατώ να δεχτώ ότι η χώρα που ζω έχει επί της ουσίας σχέση με αυτήν που φιλοτεχνεί η τηλεοπτική εικόνα και κυρίως οι περιγραφές που τη συνοδεύουν. Από εκεί και πέρα, βεβαίως, ο καθένας έχει το δικαίωμα να ζει στη χώρα που νομίζει. Αρκεί να μην το καθιστά πολιτικό εμπόρευμα. Διότι στην Ελλάδα υπάρχει το εξής φαινόμενο: οι ατέλειες της δημοκρατίας μας γίνονται αφορμή όχι για τη βελτίωση της δημοκρατίας αλλά για την αμφισβήτησή της. Ο συμψηφισμός γίνεται πάντοτε προς τα κάτω και η ισοπέδωση εξελίσσεται σε κατεδάφιση.
Λυπάμαι, λοιπόν, αλλά δεν κατανοώ γιατί τα «παιδιά» στην Ελλάδα του 21ου αιώνα θα έπρεπε να είναι γενικώς απεγνωσμένα, απελπισμένα ή οργισμένα. Η χώρα που τους παραδίδουμε δεν έχει καμία σχέση με αυτήν που παραλάβαμε από τους γονείς μας αλλά επειδή πολύ απέχει από τη χώρα των ονείρων μας, στο χέρι τους είναι να την κάνουν ακόμη καλύτερη.
Το ερώτημα μου, όμως, είναι απλό: τους το καταστήσαμε απολύτως σαφές; Τους αναθέσαμε την ευθύνη του μέλλοντός τους; Τους διδάξαμε ότι η ζωή είναι στα χέρια τους; ΄Η μήπως τα απαλλάξαμε προκαταβολικά και οικοδομήσαμε πάνω στην απόρριψη της ζωής το άλλοθι για τα δικά μας λάθη και τις δικές μας αποτυχίες;
«Το λάθος, αγαπητέ Βρούτο, δεν είναι στα άστρα μας αλλά στους εαυτούς μας» έλεγε ο Κάσιος στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ. Και εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ο Σαίξπηρ τα έχει πει περίπου όλα…
