Είμαστε μέσα σε τούνελ βίας και το μόνο φως που φαίνεται είναι των μολότοφ και των κτιρίων που καίγονται. Η δολοφονία του μικρού μαθητή από τον αστυνομικό μάς έφερε πίσω σε γεγονότα και καταστάσεις που είχαμε ξεχάσει- τα όσα είχαν γίνει μετά τις δολοφονίες του Μιχάλη Καλτεζά και του Νίκου Τεμπονέρα. Το ξεκίνημα είναι χειρότερο και από τότε, οι συγκρούσεις και οι καταστροφές που συνοδεύουν πορείες που θέλουν να είναι ειρηνικές έχουν εξαπλωθεί σε όλη την Ελλάδα, δεν περιορίζονται στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Η ευθύνη για να μη δούμε τα χειρότερα, και άλλους θανάτους, είναι πρωτίστως της κυβέρνησης, αυτή ελέγχει τα Σώματα Ασφαλείας, αυτή είναι υπεύθυνη για τη δράση τους- και ας ισχυρίζεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη. Σε ό,τι αφορά την Αστυνομία, μπορεί η δολοφονία να μην τη χαρακτηρίζει συλλογικά, η επαγγελματική ανικανότητα όμως να αντιμετωπίσει μερικές εκατοντάδες καταστροφείς είναι συλλογική ευθύνη. Αλλά απαιτείται νηφαλιότητα και από τα κόμματα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις: αφού είναι γνωστό πού θα καταλήξουν οι πορείες, γιατί καλούν τον λαό να διαδηλώσει; Δεν υπάρχουν ειρηνικότεροι τρόποι να διαμαρτυρηθεί κανείς για τη δολοφονία; Δεν είναι υποκρισία να δηλώνουν οι οργανωτές ανεύθυνοι για τη δράση «ανεξέλεγκτων στοιχείων»; Δεν έχουν πολιτική ευθύνη όσοι οργανώνουν διαδηλώσεις που δεν μπορούν να τις ελέγξουν και είναι βέβαιο ότι θα αποτελέσουν αφορμή για βανδαλισμούς και πλιάτσικο; Προτού δούμε τα χειρότερα, ας επιδείξουν ωριμότητα η κυβέρνηση και οι θεσμικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.