Η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου, η ελληνίδα επίτροπος στις Βρυξέλλες την εποχή του ΠαΣοΚ, μιλώντας στο συνέδριο του Ελληνικοαμερικανικού Επιμελητηρίου για την οικονομική κρίση χτύπησε το «καμπανάκι» για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης το οποίο προβάλλει αβέβαιο περισσότερο από κάθε άλλη ιστορική στιγμή.
«Οι κοινές δράσεις και αποφάσεις το επόμενο διάστημα,μπροστά στην επιδείνωση πολύ σημαντικών δεικτών για την οικονομία και κυρίως για την κοινωνία, θα κρίνουν αν η Ευρώπη θα εξελιχθεί σε μια ισχυρή δύναμη με πολιτικά και οικονομικά χαρακτηριστικά παγκόσμιας δύναμης με ηγετικό ρόλοή αν θα οδηγηθεί σε μια χαλαρή ένωση κρατών» είπε, αποδίδοντας με αυτές τις λέξεις τα προβλήματα θεσμικής λειτουργίας και εκπροσώπησης της ΕΕ.
Αυτό έχουν διακρίνει όλοι οι σκεπτόμενοι πολίτες, οι οποίοι αντιλήφθηκαν ότι οι πρωταγωνιστές της προσπάθειας αντιμετώπισης της κρίσης δεν ήταν άλλοι από το βρετανό πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν, τον γάλλο πρόεδροΝικολά Σαρκοζίκαι την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Και αναρωτιούνται πού ήταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όταν ξέσπασε η καταιγίδα…
Εκτός από την αδυναμία της έγκαιρης διάγνωσης και αντίδρασης απέναντι στην κρίση, η «κυβέρνηση των Βρυξελλών» κατηγορείται τώρα και για παρεμπόδιση μιας άμεσης λύσης στα προβλήματα των οικονομιών. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή της ολλανδής επιτρόπου αρμοδίας για τον Ανταγωνισμό κυρίαςΝέλι Κρουςη οποία, επικαλούμενη διάφορους λόγους ίσης αντιμετώπισης και εφαρμογής του Κοινοτικού Δικαίου, καθυστέρησε την έγκριση των προγραμμάτων εγγυήσεων και κεφαλαιακής ενίσχυσης των τραπεζών. Μην κρυβόμαστε: ενώ η παγκόσμια οικονομία εισέρχεται στον τέταρτο μήνα της κρίσης, η άλλοτε πανίσχυρη Επιτροπή έχει εγκρίνει μόνο τρία προγράμματα ενίσχυσης των τραπεζών- μεταξύ αυτών και το ελληνικό.
Αναπόφευκτα λοιπόν οι εθνικές κυβερνήσεις προχωρούν αυτόνομα στη στήριξη των οικονομιών τους, όπως επιβάλλουν οι συνθήκες και οι ανάγκες πολιτών και επιχειρήσεων.
Με ταχείς ρυθμούς και πέρα από την ευρωγραφειοκρατία, η οποία σε πάρα πολλές περιπτώσεις κατά το παρελθόν εξυπηρέτησε οικονομικά αλλά και πολιτικά συμφέροντα (δεν πρέπει να ξεχνάμε τις προσφυγές ελληνικών εταιρειών για το κλείσιμο της Ολυμπιακής ούτε τις μάχες των εργολάβων), η κυβέρνηση καλείται να κάνει τα δύο επόμενα βήματα: Να καταβάλει τις ενισχύσεις στις τράπεζες και να ανακοινώσει γενναίο πρόγραμμα στήριξης της πραγματικής οικονομίας- επιχειρήσεων και νοικοκυριών-, βάζοντας στο πλάι τους περιορισμούς των Βρυξελλών, περιλαμβανομένου και του Προγράμματος Σταθερότητας.
