Αν για τη δυναστεία των Windsor το έτος 1992 ήτανannus horribilis, κατά τη διατύπωση της Ελισάβετ Β’, για τη δυναστεία του Δημήτρη Αβραμόπουλου (η οποία ξεκινά από τον ίδιο, όπως και του Ναπολέοντα) η παρελθούσα εβδομάδα ήταν η septimana horribilis.
***
Ξεκίνησε με τον Δ. Αβραμόπουλο να πέφτει μεγαλοπρεπώς σε μια φρικτή παγίδα…
***
Είναι πολύ φυσικό τον τελευταίο καιρό στους νεοδημοκρατικούς κύκλους να συζητείται ιδιωτικώς το θέμα της διαδοχής του σημερινού αρχηγού. Οι συζητήσεις δεν είναι απλώς θεωρητικές.
Δημιουργούν το υπόβαθρο σχέσεων και συμμαχιών, τις οποίες θα δούμε την κατάλληλη στιγμή να εκφράζονται με την προτίμηση συγκεκριμένων προσώπων. Εν ολίγοις, το παιχνίδι της διαδοχής παίζεται κανονικά από τους ενδιαφερομένους, αλλά στο παρασκήνιο.
***
Προ δεκαπέντε ημερών κάποιοι φίλοι της Ντόρας (με την απόλυτη άγνοια της ίδιας, δεν αμφιβάλλω) έβαλαν κάποιους άλλους φίλους τους να διαδώσουν ότι δήθεν έχει ή πάει να συμφωνηθεί παράδοση της ηγεσίας και της πρωθυπουργίας από τον Κώστα Καραμανλή στην Ντόρα προ των εκλογών.
Οπότε, ακόμη και αν η Ντόρα χάσει τις εκλογές, παραμένει στην ηγεσία. (Να θυμίσω εδώ ότι την εκτίμηση είχε διατυπώσει πρώτος ο Κώστας Σημίτης, χωρίς βεβαίως να έχει καμία σχέση με το παιχνίδι της διαδοχής. Ομως το κύρος του πρώην πρωθυπουργού προλείανε το έδαφος για τις διαδόσεις που ακολούθησαν.)
***
Δεν μπορώ να παρακολουθήσω τη σκέψη του στο πλανητικό επίπεδο όπου κινείται, πάντως ο Δ. Αβραμόπουλος το πίστεψε. Για αυτό βγήκε- στο τελείως ξεκούδουνο- και μίλησε για εκλογή αρχηγού από τη βάση…
***
Οσοι έχουν δει την κινηματογραφική κωμωδία «Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα» σίγουρα θυμούνται την ξεκαρδιστική στιγμή όπου ο βασιλιάς της Γαλλίας εμφανίζεται στον χορό, όπου όλοι οι αυλικοί είναι με τις μεγάλες στολές τους, μεταμφιεσμένος σε χρυσαφί κοτόπουλο, επειδή η στρίγκλα Μαρία Αντουανέτα τον έχει σκοπίμως παραπλανήσει λέγοντας ότι ο χορός θα είναι για μεταμφιεσμένους. Οσοι θυμούνται τη σκηνή μπορούν να καταλάβουν πώς ξεκίνησε η περασμένη εβδομάδα για τον Δ. Αβραμόπουλο…
Οχι όμως ότι βελτιώθηκε στη συνέχεια…
***
Διότι όσο ο Δ. Αβραμόπουλος ήταν απασχολημένος με το λάθος και την προσπάθεια να τα μπαλώσει, η κρίση στην Υγεία δεν είχε παύσει για να παρακολουθήσει μαγεμένη τις εξελίξεις στο παιχνίδι της διαδοχής. Και μια ωραία πρωία βρήκε τους νοσηλευτές να έχουν καταλάβει κανονικά το υπουργείο και να μην τον αφήνουν να μπει μέσα.
***
Είναι δύσκολο εσείς, εγώ, εμείς οι απλοί άνθρωποι, να καταλάβουμε τι σημαίνει Αβραμόπουλος χωρίς γραφείο, δηλαδή αρχηγός χωρίς αρχηγείο. Είναι σαν να λέμε Γιώργος χωρίς ποδήλατο, Καραμανλής χωρίς τηλεόραση κ.ο.κ. Εγκατεστάθη λοιπόν στη Βουλή (καθώς δεν υπήρχε δυνατότητα για τη Μεγάλη Βρετανία, αλλά ούτε συνέφερε κανέναν να αναρριπίσει ιστορικές μνήμες) και από εκεί διηύθυνε επιτυχώς την επιχείρηση
της συνθηκολόγησης με τους καταληψίες…
Ας μην παραλειφθεί από αυτή την εξιστόρηση των δεινών του Δ. Αβραμόπουλου ότι o ήρωάς μας έφθασε στα όρια της τραγικής αναγνώρισης. Διαπραγματευόμενος την είσοδό του με τους καταληψίες τούς είπε: «Είμαι σε ηλεκτρική καρέκλα, βγάλτε με από την πρίζα…
». Ηταν μια στιγμή αναμφισβήτητης πρωτοτυπίας, αλλά με τραγικό βάθος, καθ΄ ότι συνήθως είναι οι πολίτες που ζητούν από τους πολιτικούς να τους σώσουν και όχι το αντίστροφο.
***
Ολοι καταλάβαμε πάντως ότι βρίσκεται σε δυσκολότερη θέση και από τον καημένο τον Πολύδωρα, τότε που εξέτιε ποινή ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως…
Ομως δεν ήταν δυνατόν για τον Δ. Αβραμόπουλο να επιτρέψει στηseptimana horribilisνα του επιβληθεί. Δεν μπορεί η πραγματικότητα να διαμορφώνει έναν Αβραμόπουλο. Πάντα είναι ο Αβραμόπουλος που διαμορφώνει την πραγματικότητα.
***
Κι έτσι πέρασε στην αντεπίθεση με το έργο του και αποφάσισε να επισπεύσει κατά έξι μήνες την εφαρμογή της ολοσχερούς απαγόρευσης του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Σου λέει, ποιος ξέρει πού θα βρισκόμαστε σε μερικούς μήνες; Επιπλέον, επειδή τα βιβλία εκτός από εικόνες χρειάζονται και λέξεις, θα πρέπει να υπάρχει και κάτι να γραφεί στον αναθηματικό τόμο «Υπουργία Δ. Λ. Αβραμόπουλου 2006-;
». Περιμένω να εκδοθεί μια μέρα, για να πάρει τη θέση του δίπλα στον τόμο «Δημαρχία Δ. Λ. Αβραμόπουλου 1995 – 2002», παρ΄ ότι ακόμη περιμένουμε τον τόμο «Προεδρία Δ. Λ. Αβραμόπουλου 2000 – 2001»…
Ηταν μια συνάντηση πολλαπλώς σημαντική: για την τηλεόραση, για το γυναικείο κίνημα, για τις Λιβανάτες κ.λπ.
***
Εννοώ την τηλεοπτική συνέντευξη που πήρε η Βάνα Μπάρμπα από την Τόνια Αντωνίου. Λυπάμαι που δεν είχα το σθένος να την παρακολουθήσω όλη, αφού προβλήθηκε βαθιά μεσάνυχτα, όμως το μέρος που αφορούσε τις Λιβανάτες, τόπο καταγωγής της ευσταλούς Τόνιας, πρέπει να άφησε εποχή. Ολη η ελληνική επαρχία, με τον σουρεαλισμό της, τη λεβεντιά της και τη χαρά της ζωής που αποπνέει, ένιωθες ότι συμπυκνωνόταν στους διαλόγους, καθώς άκουγες τη Βάνα Μπάρμπα, με τον υπερχειλίζοντα αισθησιασμό της, να λέει στην Τόνια:
«Θα έχει οπωσδήποτε, βρε παιδί μου, κάποια καλή ταβέρνανα φάμε ωραία παϊδάκια», η δε Τόνια να σχολιάζει:
«Βασικά, στις Λιβανάτες είμαστε λάτρεις της σούβλας, αλλά ως παραθαλάσσιο χωριό έχουμε και ωραίο ψάρι».
Αποκοιμήθηκα χαμογελώντας…
Ρωτήθηκε ο Θανάσης Γιαννόπουλος αν συμφωνεί με την άποψη Αλογοσκούφη ότι είναι ανεύθυνος όποιος την τρέχουσα περίοδο ζητεί αλλαγή πολιτικής στην οικονομία.
***
Ο πρώην υφυπουργός, που ακόμη δεν ξεπέρασε την απόρριψη, συμφώνησε ότι ανεύθυνος πολιτικός είναι «ο δημαγωγός που ανέξοδα τάζει» και «παρασύρεται σε εξωπραγματικές απαιτήσεις». Ομως «το να ζητάς για ομάδες πληθυσμιακές κοινωνικού και οικονομικού αποκλεισμού κάποιες στοιχειώδεις παροχές είναι καθήκον του κάθε πολιτικού».
***
Ο ίδιος προφανώς πιστεύει ότι ανήκει στο δεύτερο είδος: κάνει απλώς το καθήκον του.
Οι άλλοι όμως δεν τον θυμούνται να ζητάει στοιχειώδεις παροχές για συγκεκριμένες ομάδες, αλλά να γκρινιάζει γενικώς και αορίστως, ζητώντας πιο φιλολαϊκή πολιτική. Τι κι αν το 2009 θα είναι για την Ελλάδα η χρονιά με το ρεκόρ δημόσιου δανεισμού; Τι κι αν ο δανεισμός γίνει με επαχθέστερους όρους; Αυτά δεν αποτρέπουν τον Θ. Γιαννόπουλο από την εκτέλεση του καθήκοντός του. Ούτε τον αποθαρρύνει ότι το 70% των εκταμιεύσεων από τον προϋπολογισμό πηγαίνει για μισθούς, συντάξεις και για την εξυπηρέτηση του χρέους. Αυτά δεν τα υπολογίζει. Δουλειά του, όπως την αντιλαμβάνεται, είναι να ζητάει για λογαριασμό των ασθενέστερων. Αυτούς εκφράζει. Οι άλλοι ας κόψουν τον λαιμό τους να βρουν τα λεφτά.
***
Αυτό όμως δεν είναι ο ρόλος υπεύθυνου πολιτικού. Είναι ενδεχομένως ο ρόλος λαϊκού βάρδου, που με την κλάψα του εκφράζει τους πόνους και τους καημούς της φτωχολογιάςκάτι σαν Καζαντζίδης της πολιτικής, δηλαδή. Στάση υπεύθυνου πολιτικού δεν είναι. Και πάντως όχι πολιτικού της ΝΔ, που θα όφειλε να γνωρίζει ότι η κυβέρνησή του παρέλαβε το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης στα 198,7 δισ. για να το εκτοξεύσει εφέτος στα 260 δισ.
