Η ιδέα του Νίκου Καραθάνου να ανεβάσει τις «Οκτώ γυναίκες» με άνδρες ηθοποιούς- η πρεμιέρα είχε δοθεί στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2007- έδωσε νέα πνοή σε μια αστυνομική ιστορία που έχουμε γνωρίσει στο παρελθόν σε αθηναϊκά θέατρα.
«Αφορμή στάθηκε η γαλλική ταινία τουΦρανσουά Οζόν»λέει ο σκηνοθέτης, που κρατά και τον ρόλο της νευρωτικής γεροντοκόρης Αυγούστας,«και κυρίως το τελευταίο τραγούδι τηςΝτανιέλ Νταριέ,που μιλάει για τον άνδρα και το πόσο δυστυχισμένος είναι(σ.σ.: «Ιl n΄y a pas d΄amour heureux»)
.Δεν υπάρχει ευτυχία στην αγάπη τραγουδούν οι γυναίκες για τον άνδρα,κι έτσι μου ήρθε η ιδέα.
Οταν μοιράστηκα τη σκέψη μου με τον Γιώργο Λούκο,εκείνος την αγκάλιασε αμέσως.Κι έτσι αρχίσαμε».
Γιατί όμως με άνδρες;
«Γιατί είναι ένα ψέμα.Στο θέατρο ψέματα κάνουμε και με ψέματα λέμε αλήθεια.Και όσο πιο ψέματα είσαι,τόσο μπορείς από το ανάποδό σου να μιλήσεις για το ορθό». Μέσα στο χιονισμένο τοπίο της σκηνής, στην Πειραιώς 260, το κοινό παρακολουθεί μια παράσταση«με ακρίβεια,ελαφρότητα και λεπτομέρεια.Ο τρόπος που κινείται το σώμα του καθενός σε σχέση με τους άλλους καιτελικά το σύνολο των σωμάτων επί σκηνήςθέλαμε να υπακούει σε έναν ρυθμό.Για μας ίσχυε ότι από την ώρα που αρχίζει η παράσταση,δεν μπορείς να ξεφύγεις» . Πράγματι.
Για τον ηθοποιό Νίκο Καραθάνο είναι η δεύτερη σκηνοθεσίαείχε προηγηθεί ο «Ιούλιος Καίσαρ» στο Εθνικό:
«Πάντοτε ήμουν περίεργος»ομολογεί.
«Σκεφτόμουν από την αρχή να πάω προς τη σκηνοθεσία,αλλά είμαι και αθεράπευτα ηθοποιός.Ηθελα όμως να είμαι αρχηγός της ιδέας μου. Επειδή έχω συνεργαστεί με μεγάλους σκηνοθέτες,δεν δικαιούμαι να λέγομαι σκηνοθέτης.Οταν όμως ξυπνήσει μέσα μου μια ιδέα ή κάποιος μου παραγγείλει κάτι,θέλω να το πραγματοποιήσω- δεν γίνεται αλλιώς».
Με ενδιαφέρουσες συνεργασίες στο ενεργητικό του, ο 41χρονος σήμερα Νίκος Καραθάνος έχει μια ποιητική διάθεση απέναντι στο θέατρο- εξωπραγματική, θα έλεγε κανείς.
«Πιστεύω ότι τα πράγματα οργανώνονται από μόνα τους.Χέρι με χέρι,όλα αλλάζουν.Εκεί που δεν υπήρχε ένα φεστιβάλζωντανό και για μας,ξαφνικά υπάρχει.Το ίδιο και οι χώροι.Αρχισαν να μας επισκέπτονται ξένοι,να δουλεύουμε μαζί τους.Κάτι γίνεται λοιπόν,κάτι κινείται.Αλλωστε,όταν γίνεσαι πολύ εύκολα κατεστημένο,βουλιάζεις.Πρέπει να είσαι σε μια ανάγκη,να ΄χεις πάντα την ανάγκη,να ΄χεις πάντα ένα ρίσκο.Κι εγώ αισθάνομαι πολύ ανασφαλής.Γι΄ αυτό και αγαπώ το θέατρο της παρέας.Μια ωραία παρέα για ταξίδι.Είναι ωραίο να νιώθεις μέρος μιας μεγαλύτερης αγκαλιάς». Ο ίδιος ωστόσο βρίσκεται στη μια πλευρά του θεάτρου- τη λεγόμενη μη εμπορική.
«Καλό είναι να κάνεις διάλογο.Δεν πιστεύω στα στεγανά.Αν αγαπάς κάτι πολύ,όλα μπορείς να τα κάνεις.Η αγάπη είναι λίγο σαν το μελάνι- πρέπει να χυθεί λίγο για να αλλάξουν τα πράγματα». Δεν είναι λίγο συναισθηματική η προσέγγισή του στο θέατρο; τον ρωτάω.
«Μα δεν υπάρχει πραγματικό στο θέατρο.Είναι η φύση της δουλειάς έτσι.Εχω συνεργαστεί με ξένους σκηνοθέτες,τονΛάνγκχοφ, τονΒασίλιεφ. Βλέπεις ότι είναι μετανάστες από μόνοι τους.Εκφράζουν το no man΄s land.Και σου μιλούν γιατί αγαπούν αυτό που κάνουν.Κι όχι μόνον οι ξένοι.Εχω δουλέψει πολύ με τονΜαυρίκιο, με τονΠαπαβασιλείου, τηνΚονιόρδου»συμπληρώνει.
«Εχω συναντηθεί με καλλιτέχνες που έχουν καταθέσει τη ζωή τους στο θέατρο». Από την καλοκαιρινή του εμπειρία στην πολυσυζητημένη «Μήδεια» κράτησε«την πίστη του Βασίλιεφ σε αυτό που κάνει,σε αυτό που κάνω». Δεν ένιωσε την απειλή ότι το θέατρο κινδυνεύει από έναν νεοσυντηρητισμό.
«Φτιάχνουμε μια ζωή και μια τέχνη με τάξεις…Κι αυτό είναι τελείως αντίθετο με τον κόσμο που ζούμε.Ενιωσα μια μορφή βίας.Σαν να σε έχουν χτυπήσει στον ύπνο σου.Είναι δύσκολο να χειριστείς τέτοιες καταστάσεις.Και στον καθένα μας βγαίνει ο χαρακτήρας του.Στο θέατρο όμως χρειαζόμαστε το καινούργιο,ένα νέο ρεύμα».
Υστερα από μια σειρά ρόλων, όπως ο διπλός Οιδίπους στο Εθνικό σε σκηνοθεσίαΣωτήρη Χατζάκηή ο Ερρίκος ΔΔστη μεγαλειώδη παράσταση του Δημήτρη Μαυρίκιου, ο Νίκος Καραθάνος ετοιμάζεται για τον «Κλήρο του μεσημεριού» τουΠολ Κλοντέλ,στη σκηνοθεσία του ΓερμανούΓιόσι Βίλερ: Μαζί με τηνΑμαλία Μουτούση, τον Νίκο Κουρήκαι τονΙερώνυμο Καλετσάνοξεκινούν πρόβες για την παράσταση του Εθνικού που θα κάνει πρεμιέρα τον Φεβρουάριο στην Κεντρική Σκηνή. Κι έτσι συνεχίζει τις συναντήσεις-«τις πραγματικές,αλλά και τις άλλες,που κάνω στη σκέψη μου».
Η παράσταση «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» παίζεται στη σκηνή της οδού Πειραιώς 260 ως τις 11 Ιανουαρίου 2009. Πληροφορίες στο τηλ.210 81081.81.
