Είναι διάσημος για τη θαυμαστή ικανότητά του να συλλαμβάνει τις σύνθετες πλευρές των καθημερινών πραγμάτων. Ωστόσο το 2009 η θητεία του ως «δαφνοστεφούς ποιητή» του βρετανικού θρόνου πρόκειται να λήξει. Ο Αντριου Μόσιον ήταν ο πρώτος ποιητής στην ιστορία του θεσμού που πήρε τον τίτλο (αμέσως μετά τον Τεντ Χιουζ το 1999) για προκαθορισμένη περίοδο 10 χρόνων. Οι προκάτοχοί του ήταν ισοβίτες. Τώρα, λοιπόν, πάλι για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού, θα ζητηθεί η συμμετοχή του αγγλικού κοινού στην εκλογή του διαδόχου του.
Ο Αντριου Μόσιον δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένος από τον επίσημο και κατά πολλούς ιδιαιτέρως τιμητικό ρόλο, ο οποίος θεσμοθετήθηκε το 1668 και υποχρεώνει τον εκάστοτε ποιητή να συνθέτει ποιήματα για τη βασιλική οικογένεια σε επετείους και εθνικές εορτές ή ύστερα από ειδική παραγγελία της βασίλισσας. «Δεν μου λέει ποτέ τη γνώμη της για τη δουλειά που εκτελώ προς τιμήν της» δήλωσε τον Σεπτέμβριο στον «Guardian». «Είναι φειδωλή στα ευχαριστώ της».
Μεταξύ άλλων, o Μόσιον είχε γράψει στίχους για τα 21α γενέθλια του πρίγκιπα Γουίλιαμ και για την επέτειο του γάμου της βασίλισσας με τον Δούκα του Εδιμ βούργου. Κατά τα άλλα, όπως λέει, εξαιτίας της θητείας του στέρεψε η ποιητική του έμπνευση: «Δεν μπορώ να γράψω τίποτε αν δεν είναι κατά παραγγελίαν. Τίποτε από όλα όσα έχω γράψει δεν θα συμπεριλάβω σε μελλοντικές συλλογές μου». Ολα αυτά τα χρόνια καθόλου δεν τον είχε ενεργοποιήσει το γεγονός ότι ανάμεσα στους προκατόχους του συμπεριλαμβάνονταν ιερά τέρατα, όπως ο Γουόρντσγουορθ (πρώτος κάτοχος του τίτλου) και ο Τένισον. Μόνο ο νομπελίστας Σέιμους Χίνι είχε αρνηθεί τον τίτλο, αλλά για πολιτικούς λόγους (κατάγεται από τη Βόρεια Ιρλανδία).
Η διαδικασία της εκλογής είναι η εξής: το υπουργείο Πολιτισμού θα ζητήσει τη γνώμη ποιητών, κριτικών λογοτεχνίας, καθηγητών φιλολογίας. Αφού συγκεντρώσει τα ονόματα των υποψηφίων που πρότειναν οι ειδικοί, η κυβέρνηση θα παραδώσει τη λίστα στη βασίλισσα για να την εγκρίνει. Στη συνέχεια θα ψηφίσει το κοινό.
Πώς αποτιμά τη δεκαετή αυτή «σχέση» ο Αντριου Μόσιον; « Είναι μια συγκλονιστική παράδοση» δηλώνει στο ΒΒC, «αλλά σε εξαναγκάζει να περάσεις από μια ημιιδιωτική ζωή σε μια πάνω κάτω δημόσια ζωή».
