Oταν ήμουν ανταποκριτής στο Ιράκ συνήθιζα να κοιτάζω έξω από το μπαλκόνι του δωματίου μου στο ξενοδοχείο «Αl-Ηamra» στη Βαγδάτη. Σκεφτόμουν ότι κάποια μέρα θα μπορούσε να γίνει στόχος επίθεσης.
Ολοι οι ανταποκριτές και το προσωπικό ασφαλείας συμφωνούσαν ότι το αδύναμο σημείο ήταν ένα τοιχίο που βρισκόταν σε απόσταση μικρότερη των 30 μέτρων από το πίσω μέρος του ξενοδοχείου. Στην άλλη πλευρά βρισκόταν ένας δημόσιος χώρος στάθμευσης στον οποίο είχε πρόσβαση οποιοσδήποτε.
Το κοινό συμπέρασμα όλων μας αποδείχθηκε τραγικά ορθό. Είχα την τύχη να βρίσκομαι εκτός ξενοδοχείου στις 18 Νοεμβρίου 2005 όταν δύο βομβιστές αυτοκτονίας μπήκαν με τα αυτοκίνητά τους στον χώρο στάθμευσης. Ο πρώτος εμβόλισε τον τοίχο και πυροδότησε τα εκρηκτικά που μετέφερε για να ανοίξει τρύπα από την έκρηξη και να μπορέσει να φθάσει μπροστά στο ξενοδοχείο το δεύτερο όχημα που ήταν φορτωμένο με έναν τόνο εκρηκτικά.
Το σχέδιο πέτυχε εν μέρει- ο κρατήρας που δημιούργησε η πρώτη έκρηξη ήταν τόσο βαθύς που δεν μπορούσε να περάσει ο δεύτερος βομβιστής. Εχοντας ήδη φθάσει κοντά στον στόχο του ανατινάχθηκε σκοτώνοντας έξι άτομα. Εκείνο το τμήμα του κτιρίου καταστράφηκε και δεν κατοικήθηκε έκτοτε.
Ποτέ δεν μάθαμε την ταυτότητα των δύο ανθρώπων που αποπειράθηκαν να μας σκοτώσουν, γνωρίζουμε όμως ότι οι περισσότεροι βομβιστές προέρχονταν τότε από τη Σαουδική Αραβία, την Υεμένη, την Αίγυπτο και τη Λιβύη. Αυτό που τόνιζα για χρόνια ήταν ότι η εξέγερση των Ιρακινών εναντίον της κατοχής των ΗΠΑ προερχόταν κυρίως από τα δικά τους εδάφη. Στην πλειονότητά τους επρόκειτο για Ιρακινούς που είχαν εκπαιδευθεί από τον στρατό του Σαντάμ Χουσεΐν.
Την ίδια εποχή ο Λευκός Οίκος και το Πεντάγωνο θεωρούσαν ότι οι επιθέσεις σουνιτών που πολλαπλασιάστηκαν μετά το καλοκαίρι του 2003 προέρχονταν από ανάμεικτες ομάδες ξένων μαχητών και περιθωριοποιημένων στοιχείων του παλιού καθεστώτος. Ηταν πολύ εύκολο για όλους τους ανταποκριτές να αποδείξουμε τη γελοιότητα αυτών των ισχυρισμών καθώς το Ιράκ ήταν γεμάτο όπλα και κάθε σπίτι διέθετε από ένα.
Ο συλλογισμός μας περί εντοπιότητας των εξεγερθέντων ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος σωστός, θα έπρεπε όμως ίσως να είχαμε δώσει λίγο μεγαλύτερη προσοχή στην υποστήριξη που είχαν από ξένους μαχητές. Οι αμερικανοί νεοσυντηρητικοί δήλωναν με υπερηφάνια ότι μετά την ανατροπή του Σαντάμ σειρά είχαν τα καθεστώτα του Ιράν και της Συρίας. Αμφότερες οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών είχαν συμφέρον να διασφαλίσουν την αποσταθεροποίηση των Αμερικανών. Και αυτοί δεν ήταν οι μόνοι. Ολα τα σουνιτικά καθεστώτα των αραβικών κρατών της Μέσης Ανατολής ταρακουνήθηκαν από την αμερικανική κατοχή στο Ιράκ για τον επιπλέον λόγο ότι είχε την υποστήριξη μιας συμμαχικής κυβέρνησης σιιτών και Κούρδων. Οι αντιαμερικανοί πολεμιστές ανακάλυψαν ότι είχαν πολλούς φίλους.
Στον απόηχο των τελευταίων δολοφονικών επιθέσεων στη Βομβάη οι περισσότερες αναλύσεις συγκλίνουν σε μια παρόμοια λογική, τώρα όμως είναι η Δύση αυτή που προσπαθεί να απομακρύνει τους ισχυρισμούς περί εμπλοκής ξένων δυνάμεων.
Τα σχόλια των τηλεοράσεων και των εφημερίδων σχετικά με τις βιαιοπραγίες των τρομοκρατών κάνουν λόγο για αυτόκλητους «εξπέρ της τρομοκρατίας» των οποίων τα διαπιστευτήρια παραμένουν μυστηριώδη. Οι επιθέσεις αυτές αποτελούν ένδειξη της μεταστροφής των ινδών μουσουλμάνων και δημιουργούν υποψίες για την προέλευση των τρομοκρατών. Είναι πιθανόν να αποτελούν καρπό της ριζοσπαστικοποίησης του μουσουλμανικού στοιχείου της χώρας η οποία οφείλεται στη συνεχή μεροληψία του ινδικού κράτους εις βάρος τους.
Το ποιος ακριβώς βρίσκεται πίσω από το αιματοκύλισμα της Βομβάης παραμένει αδιευκρίνιστο. Η προέλευση και τα κίνητρα των ανθρώπων που κατέσφαξαν τόσους αθώους θα διαφανούν τις επόμενες ημέρες. Αυτή η σφαγή όμως σηματοδοτεί μία ακόμη αποτυχία της διακυβέρνησης Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Το Πακιστάν ήταν ανέκαθεν η πραγματική βάση της Αλ Κάιντα. Αλλωστε η πακιστανική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΙSΙ) είναι αυτή που υπέθαλπε και διηύθυνε εν μέρει τους Ταλιμπάν ως το 2001. Το Πακιστάν είναι αυτό που ενίσχυε τους μουσουλμάνους πολεμιστές στο Κασμίρ, όπου έχουν καθηλωθεί τα μισά στρατεύματα της Ινδίας. Ο ίδιος ο Μπους ήταν εκείνος που εξασφάλισε στις ίδιες ομάδες της τζιχάντ μια μόνιμη βάση συνάπτοντας μια ανόητη συμμαχία με τον στρατηγό Περβέζ Μουσάραφ και τον πακιστανικό στρατό.
Η σημερινή νουθεσία της Δύσης στην ινδική κυβέρνηση, στην οποία καταλογίζεται η μη έγκαιρη αντίδραση και ο μη καταλογισμός ευθυνών στο Πακιστάν, αποτελεί μια αυτοαναιρούμενη υποκρισία. Το τέρας που γέννησαν οι πακιστανικές υπηρεσίες μπορεί να μη βρίσκεται πλέον υπό τον έλεγχό τους, έχει όμως ευθύνες για ό,τι συνέβη.
Ο Αχμέντ Ρασίντ περιγράφει με πολύ συνοπτικό τρόπο τι πραγματικά κρύβεται πίσω από το χτύπημα της Βομβάης στο βιβλίο του «Βουτιά στο χάος» (τίτλος πρωτοτύπου: «Descent into chaos»). Στο Πακιστάν, γράφει, «ένας στρατός που διαθέτει πυρηνικά και μια μυστική υπηρεσία η οποία επιδόθηκε επί τέσσερις δεκαετίες στη χρηματοδότηση του ισλαμικού εξτρεμισμού, σαν να επρόκειτο για αναπόσπαστο μέρος της εξωτερικής πολιτικής, δυσκολεύονται υπερβολικά να εγκαταλείψουν την αυτοκαταστροφική και διπρόσωπη πολιτική τους».
Ωσπου να καταφέρει ο Μπαράκ Ομπάμα να τους πείσει να το πράξουν δεν πρόκειται να επιτύχει περισσότερα από όσα ο Τζορτζ Μπους.
