Εφέτος γιόρτασαν το Πάσχα τους πολύ νωρίτερα από εμάς. Με ευλάβεια και κατάνυξη, όπως πάντα. Αυτό που είναι καινούργιο είναι η «ανάσταση» της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Υστερα από δεκαετίες αμφισβήτησης, οι καθολικοί του κόσμου, 1 δισεκατομμύριο πιστοί, προβάλλουν με υπερηφάνεια την θρησκευτική τους ταυτότητα. Και όχι μόνο στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική, όπου ο καθολικισμός γνωρίζει τεράστια άνθηση, αλλά ακόμη και στη Γαλλία, όπου η παράδοση του χωρισμού Εκκλησίας και κράτους πάει πίσω στο 1789.

«Ούτε ένα σύννεφο.Ανάμεσα στη Γαλλία και στο Βατικανό το καλοκαίρι είναι αιώνιο.Το μέγαρο των Ηλυσίων προετοιμάζει την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου Ιστ΄,τον Σεπτέμβριο,με ένα μεγάλο δώρο:την εξίσωση των διπλωμάτων των καθολικών σχολών με αυτά της δημόσιας εκπαίδευσης.Ηταν πάγιο αίτημα της Εκκλησίας,και ο Νικολά Σαρκοζί το ικανοποιεί» γράφει το περιοδικό «L΄Εxpress».

«Η Γαλλία χρειάζεται τους πιστούς καθολικούς που δεν φοβούνται να πουν ποιοι είναι και σε τι πιστεύουν» είπε ο γάλλος πρόεδρος στο Λατερανό. Ούτε ο Εντουάρ Μπαλαντίρ, που ηγήθηκε της πιο «καθολικής» κυβέρνησης στην ιστορία της πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας, το 1993, δεν είχε κολακεύσει τόσο τον κλήρο.

Ο Νικολά Σαρκοζί μιλάει συχνά για τις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης. Είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους πιστεύει ότι η Τουρκία δεν έχει θέση στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και όταν τον ρωτούν ποιες προσωπικότητες θαυμάζει περισσότερο, αναφέρει πρώτα τον Πάπα Ιωάννη-Παύλο Β΄ και μετά τον Σαρλ ντε Γκωλ.

Νέος άνεμος ελπίδας φυσάει και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Το απέδειξε το πρόσφατο ταξίδι του Πάπα στις ΗΠΑ. Με τα 67,5 εκατομμύρια πιστούς της, η αμερικανική Καθολική Εκκλησία είναι τρίτη, πίσω από του Μεξικού και της Βραζιλίας, στο μέγεθος του εκκλησιάσματος.

Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ΄ δεν το κρύβει ότι στην αμερικανική κοινωνία αναζητεί ένα αντίβαρο σε αυτό που έχει γίνει το μεγαλύτερο άγχος του: την εξάπλωση της εκκοσμίκευσης στην Ευρώπη. Αναζητεί πηγή έμπνευσης στην ιδιομορφία της Αμερικής, όπου το θρησκευτικό συναίσθημα είναι πιο βαθύ απ΄ ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη βιομηχανική κοινωνία και δεν περιορίζεται στην ιδιωτική σφαίρα, αλλά απασχολεί ως και τα προεκλογικά προεδρικά ντιμπέιτ. Και μπορεί το ένα τρίτο των βαπτισμένων καθολικών να έχει εγκαταλείψει την πίστη των πατέρων του, αλλά χάρη στη μαζική είσοδο μεταναστών λατινοαμερικανικής καταγωγής τα δημογραφικά στοιχεία του αμερικανικού καθολικισμού είναι ανθηρά.

Μολονότι τα κάθε είδους προτεσταντικά δόγματα αντιπροσωπεύουν ακόμη την πλειονότητα του αμερικανικού πληθυσμού, τα εκατομμύρια των αμερικανών ρωμαιοκαθολικών πιστών είναι το μεγαλύτερο ενιαίο θρησκευτικό σώμα στις ΗΠΑ, και από πολλές απόψεις το πιο δυναμικό.

«Η Ευρώπη,σε αντίθεση με την Αμερική,βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με την Ιστορία της.Αντιμετωπίζει με σχεδόν ενστικτώδη άρνηση κάθε πιθανότητα να έχουν δημόσια διάσταση οι χριστιανικές αξίες» έχει γράψει ο Γιόζεφ Ράτσινγκερ. Και του αρέσει να υπενθυμίζει τη ρήση του Ντε Τοκβίλ ότι «ο δεσποτισμός μπορεί να σταθεί χωρίς την πίστη,η ελευθερία όμως όχι». Οταν ο Ρήνος χύθηκε στον Τίβερη
Οσοι πίστεψαν ότι ο διάδοχος του Ιωάννη-Παύλου Β΄ θα ήταν ένας μεταρρυθμιστής, που θα άνοιγε τον δρόμο για αλλαγές σε ζητήματα όπως οι αμβλώσεις, τα διαζύγια, η θέση των γυναικών στην Εκκλησία, η αγαμία των κληρικών και ο οικουμενισμός, απογοητεύθηκαν.

Πίσω από τον γερμανό καρδινάλιο Ράτσινγκερ στοιχίζονται όλοι όσοι θέλουν να εξακολουθήσει η Εκκλησία τη συντηρητική πορεία της. Υπερασπίζονται το δόγμα της πίστεως και δεν έχουν καμία όρεξη να τη δουν να υπονομεύεται από το «zeitgeist», το κοσμικό πνεύμα των καιρών.

«Η Καθολική Εκκλησία είχε περάσει τη δική της εποχή των λουλουδιών τη δεκαετία του ΄60,που έμεινε γνωστή ως Β΄ Συμβούλιο του Βατικανού.Είχε πλέον ωριμάσει ο καιρός για να χαλιναγωγηθούν οι αριστερίζοντες μοναχοί,οι χαρούμενες καλόγριες και οι καθολικοί μαρξιστές της Λατινικής Αμερικής. Ολα αυτά τα ανέλαβε ο υπερσυντηρητικός και θηριωδώς αντικομμουνιστής Ιωάννης-Παύλος Β΄» γράφει ο μαρξιστής καθηγητής Τέρι Ιγκλετον.

Το έργο του συνεχίζεται από τον Βενέδικτο, ενώ η πιο φιλελεύθερη πτέρυγα της Εκκλησίας συγκροτείται γύρω από πολλούς Ιταλούς, Βραζιλιάνους, όπως ο επίσκοπος Καμίλο Ρουίνι, και μαύρους καρδιναλίους.