Μπορεί για εμάς σήμερα το όνομα να είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα σχετικά με τη FΥRΟΜ, όμως για τους Σκοπιανούς τα προβλήματα τώρα ξεκινούν και το όνομα δεν είναι το πιο επείγον ζήτημά τους. Προχθές διαλύθηκε η Βουλή τους επειδή αποχώρησαν οι αλβανόφωνοι βουλευτές και η χώρα θα αναγκαστεί να πάει σε εκλογές. Οι βουλευτές του Δημοκρατικού Κόμματος των Αλβανών που αποχώρησαν ζητούσαν να αναγνωριστεί άμεσα το Κοσσυφοπέδιο, να παρέχεται υγειονομική περίθαλψη σε πρώην αντάρτες και να αναγνωρισθεί η αλβανική ως δεύτερη επίσημη γλώσσα. Πού το πάνε οι αλβανόφωνοι Σκοπιανοί;
Σε πρώτο επίπεδο ανάλυσης, αυτοί είναι πολύ συνδεδεμένοι με την Πρίστινα, την πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου, και σιγά σιγά θέλουν να συνδεθούν με αυτό. Σε δεύτερη ανάλυση, που ακουμπάει τα όρια της φαντασίας προς το παρόν, η Αλβανία θα ήθελε να ενοποιήσει και τα Δυτικά Σκόπια μαζί με το Κοσσυφοπέδιο στην ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας. Από την άλλη πλευρά, οι Σκοπιανοί έχουν σοβαρά προβλήματα με τους Βούλγαρους. Οι Βούλγαροι αναγνωρίζουν μεν τη χώρα αλλά δεν αναγνωρίζουν τη γλώσσα τους, θεωρώντας ότι είναι απλώς μια βουλγαρική διάλεκτος. Και σε μεγάλο βαθμό έτσι είναι. Οι Βούλγαροι νιώθουν μια επικίνδυνη οικειότητα με τα Σκόπια και μάλιστα σε διάφορες περιόδους η περιοχή αυτή είχε αναγνωριστεί ως δική τους, όπως, για παράδειγμα, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί τούς είχαν παραχωρήσει τη διοίκησή της. Και πολύ τους είχε κακοφανεί ότι μετά περιήλθε ξανά στη Γιουγκοσλαβία. Φανταστείτε ότι ένας από τους πρώην πρωθυπουργούς της FΥRΟΜ, ο Γκεοργκέφσκι, άλλαξε υπηκοότητα και πήρε τη βουλγαρική. Από τη μία λοιπόν οι Αλβανοί, από την άλλη οι Βούλγαροι και από κάτω εμείς. Η κατάσταση για τους Σκοπιανούς δεν είναι καθόλου ευχάριστη και παρ΄ όλο που διατηρούν τον αλυτρωτισμό τους και θα ήθελαν πολύ να ενοποιήσουν και τη Μακεδονία, φθάνοντας ως τη Θεσσαλονίκη και τη χερσόνησο του Αθω, μάλλον αντιμετωπίζουν πρώτα πρόβλημα αυτόνομης επιβίωσης ως χώρα. Είναι δηλαδή μια χώρα που όλοι αναγνωρίζουν αλλά κανείς εξ ολοκλήρου. Αλλος δεν αναγνωρίζει το όνομα, άλλος τη γλώσσα, οι μισοί κάτοικοι νιώθουν Βούλγαροι και οι άλλοι μισοί Αλβανοί.
Κάποιος σινεφίλ διπλωματικός παρατηρητής θα παρομοίαζε τη FΥRΟΜ με την ταινία «Το ποντίκι που βρυχάται» με τον Πίτερ Σέλερς. Τέτοιου είδους χώρες, όμως, πολύ μικρές, πολύ φτωχές και σε διαρκή κρίση- που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ αφού προέρχεται από γεωγραφικούς, ιστορικούς και εθνικούς παράγοντες- εύκολα εξαγοράζονται.
Μέριμνά μας, λοιπόν, αφού εμείς έχουμε ΑΕΠ 250 δισ. ευρώ και τα Σκόπια 5,5 δισ. ευρώ, θα έπρεπε να είναι ένα ασφυκτικό οικονομικό «αγκάλιασμα» της χώρας. Περισσότερο τον ρόλο του προστάτη παρά του εχθρού θα έπρεπε να παίζουμε έναντι της FΥRΟΜ. Ακόμη περισσότερο, οι Σκοπιανοί θα έπρεπε να αναζητούν από εμάς προστασία παρά να είναι σε αντιπαράθεση.
