Δύο σημαντικά γεγονότα σημάδεψαν την εβδομάδα που πέρασε την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η βρετανική Βουλή ψήφισε την πρόταση της κυβέρνησης για την αποδοχή της νέας Συνθήκης χωρίς την προσφυγή σε δημοψήφισμα. Παρά τη διαφαινόμενη αντίθεση της βρετανικής κοινής γνώμης και τη λυσσώδη αντίδραση των Συντηρητικών του κ. Κάμερον, ο κ. Μπράουν, στη λογική ότι δεν έχουμε να κάνουμε πλέον με συνταγματική μεταρρύθμιση αλλά με αλλαγή των συνθηκών οι οποίες δεν προβλέπουν περαιτέρω εκχώρηση κυριαρχίας στην Ενωση, απέρριψε το αίτημα για δημοψήφισμα. Ετσι, ένα ακόμη εμπόδιο ξεπεράστηκε για να μπορέσει η Ευρώπη να ξαναβρεί μια αποτελεσματική λειτουργία.

Η δεύτερη σημαντική εξέλιξη είναι η ξαφνική συμφωνία της καγκελαρίου κυρίας Μέρκελ και του κ. Σαρκοζί σχετικά με την Ευρωμεσογειακή Συνεργασία. Τις τελευταίες ημέρες κυκλοφορούσε έντονα η άποψη ότι ο γαλλογερμανικός άξονας «τρίζει» και μάλιστα είχε δοθεί μεγάλη έκταση στην αναβολή της συνάντησης των δύο ηγετών. Τελικά η συνάντηση πραγματοποιήθηκε και ο συμβιβασμός επετεύχθη.

Αυτή η εξέλιξη είναι καθοριστικής σημασίας για την τουρκική υπόθεση και έτσι οι τούρκοι ιθύνοντες και τα μέσα πανηγύρισαν. Η πρακτική συνέπεια της συμφωνίας σε ό,τι μας αφορά είναι ότι απομακρύνεται η επιδίωξη του κ. Σαρκοζί για τερματισμό των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, η οποία κατά τη λογική του κ. Σαρκοζί θα μπορούσε να συνεχιστεί ως ειδική σχέση μέσα στο πλαίσιο της Ευρωμεσογειακής, κάτι που οι Τούρκοι είχαν ξεκαθαρίσει ότι δεν αποδέχονται. Η καγκελάριος, αν και προεκλογικά είχε υποσχεθεί ότι θα προτείνει διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, λόγω της παρουσίας των Σοσιαλδημοκρατών στη συγκυβέρνηση, οι οποίοι στηρίζουν την τουρκική ένταξη, έχει απαλείψει από την ατζέντα της το θέμα αυτό. Εκτός αυτού, οι δύο ηγέτες συμφώνησαν στην ανάγκη περιορισμού της δραστηριότητας των φορολογικών παραδείσων και στην υποστήριξη σχετικής πρωτοβουλίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Το μήνυμα το οποίο εκπέμπουν με όλους τους τρόπους οι δύο ηγέτες είναι ότι ο γαλλογερμανικός άξονας είναι ενεργός και ότι αμφότεροι έχουν συνείδηση της σημασίας του για το μέλλον των δύο χωρών, αλλά και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Εστω λοιπόν και αν προσωρινά επί μέρους κρίσεις δίνουν την εικόνα ακινησίας στην Ευρώπη, οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών μας επιβεβαιώνουν την αντίληψη ότι η Ευρώπη είναι αποφασισμένη να προχωρήσει· ότι τα επί μέρους μεγάλα εθνικά συμφέροντα ταυτίζονται με το κοινοτικό μοντέλο και είναι ισχυρότερα από τις όποιες δημαγωγικές ή μη διαφοροποιήσεις. Και ότι αυτά τα συμφέροντα είναι που επιβάλλουν τη νέα κινητικότητα που έχει ανάγκη η Ευρώπη ύστερα από μια περίοδο στασιμότητας, ίσως αναγκαίας μέχρις ότου απορροφηθεί το σοκ της εκτεταμένης διεύρυνσης. Πιστεύω ότι ουσιαστικό ρόλο στις εξελίξεις και στους συμβιβασμούς που απαιτήθηκε να γίνουν στη Γερμανία, στη Γαλλία και στην Αγγλία έχει παίξει και η ανθεκτικότητα την οποία επέδειξε το κοινοτικό μοντέλο στην πρόσφατη χρηματοοικονομική κρίση. Το ευρώ αποδείχτηκε ισχυρό καταφύγιο σε παγκόσμιους κλυδωνισμούς, όπως είχαν προβλέψει οι εμπνευστές του, αλλά συγχρόνως για μία ακόμη φορά φάνηκε ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία οι καταστάσεις κρίσεων απαιτούν ισχυρές συμμαχίες και υπερεθνικές συνεργασίες για την αντιμετώπισή τους.