Βλέποντας τον Αλ Γκορ να τιμάται δικαίως με το Νομπέλ Ειρήνης, είναι αδύνατο να μη σημειώσουμε την αντίθεση μεταξύ της δικής του ηγεσίας και αυτής του Τζορτζ Μπους.

Αμφότεροι ήρθαν αντιμέτωποι με μια σκληρή δοκιμασία. Για τον Γκορ ήταν η στιγμή που κέρδισε τη λαϊκή ψήφο αλλά είδε τον προεδρικό θώκο να απομακρύνεται έπειτα από απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, όπου πλειοψηφούσαν οι Ρεπουμπλικανοί. Για τον Μπους ήταν η τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου. Ο Γκορ έχασε τις προεδρικές εκλογές, αλλά κατάφερε να ενώσει την Αμερική με την αξιοπρέπεια με την οποία εγκατέλειψε τον νομικό του αγώνα.

Στη συνέχεια, αναρωτώμενος τι να κάνει στη ζωή του, ανέλαβε μια προσωπική σταυροφορία για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, ακόμη και όταν οι αριθμοί ήταν εναντίον του, το κοινό του ήταν μικρό και οι κριτικές εις βάρος του πολλές.

Παρ΄ όλα αυτά ο Γκορ δεν εγκατέλειψε τα σχέδιά του και με την πάροδο του χρόνου άρχισε να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση μιας παγκόσμιας συμφωνίας για ανάληψη δράσης σε περιβαλλοντικά θέματα.

«Αργά ή γρήγορα ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου αποκαλύπτεται όταν αναλαμβάνει εξουσία» λέει ο Ντέιβιντ Ρόθκοπφ, συγγραφέας του βιβλίου που θα κυκλοφορήσει σύντομα «Superclass: Τhe Global Ρower Εlite and the World Τhey Αre Μaking» («Υπερτάξη: Η παγκόσμια ισχυρή ελίτ και ο κόσμος που δημιουργεί»). «Ο Γκορ έχασε τις εκλογές και έπρεπε να σκεφτεί τι θα κάνει στην υπόλοιπη ζωή του. Ελαβε την πρωτοβουλία να πείσει τη χώρα του και τον κόσμο ολόκληρο να εστιάσουν σε μια κοινή απειλή: την κλιματική αλλαγή. O Μπους κέρδισε τις εκλογές και τον πρώτο χρόνο δεν ήξερε τι να κάνει την προεδρία. Οταν στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 εμείς και ο κόσμος ήρθαμε ξαφνικά αντιμέτωποι με μια κοινή απειλή- την τρομοκρατία και την Αλ Κάιντα-,όλοι ήταν έτοιμοι να στρατευθούν μαζί του, ωστόσο με την πάροδο του χρόνου εκείνος απλώς μας διαίρεσε στο εσωτερικό και στο εξωτερικό».

Πράγματι, ο Μπους, αντί να εκμεταλλευθεί αυτή την ενότητα για να ανοικοδομήσει την Αμερική, τη χρησιμοποίησε για να προωθήσει την αυστηρή ακροδεξιά ατζέντα της βάσης του κόμματός του όσον αφορά τους φόρους και την κοινωνική πολιτική.

Ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε μια τόσο μεγάλη εθνική ενότητα για να οικοδομήσει τόσο λίγα. Αυτό είναι το σημείο που θα τονίσουν οι ιστορικοί περιγράφοντας την προεδρία Μπους.

Ναι, το Ιράκ προδιαγραφόταν ότι θα αποτελέσει μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Ταυτόχρονα, όμως, τα πιθανά οφέλη από τη δημιουργία μιας αξιοπρεπούς και εκδημοκρατισμένης κυβέρνησης στην καρδιά του αραβικού κόσμου ήταν επίσης τεράστια.

Ωστόσο ο Μπους ποτέ δεν κινητοποίησε το έθνος και δεν τιμώρησε την ανικανότητα. Πίστευε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο έχοντας στο πλευρό του το 50,1% των Αμερικανών, αλλά δεν μπόρεσε.

«Ο Γκορ, ακόμη και χωρίς την προεδρία, χρησιμοποίησε όλα τα σύγχρονα επικοινωνιακά μέσα- το Διαδίκτυο, το βίντεο και την παγκοσμιοποίηση- προκειμένου να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο κίνημα» υπογραμμίζει ο Ρόθκοπφ. Και συνεχίζει: «Ο Μπους ανέβηκε στο μεγαλύτερο πολιτικό βάθρο του κόσμου και έσκαψε μόνος του τον τάφο της πολιτικής».

Τώρα ο Μπους είναι μια εξαντλημένη δύναμη και ο Γκορ δεν θα θέσει- από ό,τι φαίνεται- υποψηφιότητα στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Εμείς οι Αμερικανοί, όμως, χρειαζόμαστε έναν πρόεδρο που να έχει την ικανότητα να ενώσει τη χώρα για μια σοβαρή δράση σε ενεργειακά και περιβαλλοντικά θέματα. Οι περισσότεροι Δημοκρατικοί υποψήφιοι προφέρουν τα σωστά λόγια, ωστόσο δεν αισθάνομαι ότι διακατέχονται από πραγματικό πάθος. Οι περισσότεροι Ρεπουμπλικανοί μοιάζουν να είναι εντελώς αδιάφοροι απέναντι στις παραπάνω προκλήσεις. Και με εκπλήσσει το πόσο λάθος τοποθέτηση μπορεί να έχουν σε αυτό το θέμα ορισμένοι συντηρητικοί, όπως ο Ρας Λιμπάουγκ.

Αδυνατούν να δουν αυτό που ξεπροβάλλει μπροστά μας, ότι δηλαδή το να πιέζουμε τις αμερικανικές εταιρείες να υιοθετήσουν πιο οικολογικά προγράμματα, τις πιέζουμε στην ουσία να γίνουν πιο αποδοτικές, πιο καινοτόμες, πιο αποτελεσματικές και κατά συνέπεια πιο ανταγωνιστικές.

Δεν μπορείς να κάνεις ένα προϊόν οικολογικό χωρίς προηγουμένως να το έχεις κάνει «εξυπνότερο», είτε πρόκειται για ψυγείο είτε για μικροτσίπ. Δεν μπορείς να δημιουργήσεις έναν στρατό πιο οικολογικό αν δεν τον κάνεις πρώτα περισσότερο ασφαλή. Απλώς ρωτήστε τον αμερικανικό στρατό πόσο απεγνωσμένα αναζητεί την ηλιακή ενέργεια, ώστε να μη χρειάζεται να εξαρτώνται από το πετρέλαιο οι βάσεις του στο Ιράκ, καθώς το πετρέλαιο αυτό μεταφέρεται διασχίζοντας όλη τη χώρα μόνο και μόνο για να ανατιναχθεί τελικά από τους αντάρτες. Ασκώντας πιέσεις στις εταιρείες να γίνουν πιο οικολογικές τις παρακινούμε ουσιαστικά να ηγηθούν της νέας παγκόσμιας βιομηχανίας, που δεν είναι άλλη από την καθαρή ενέργεια.

Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι ο Αλ Γκορ τιμήθηκε δικαίως για τον αγώνα του να εστιάσει όσο κανένας άλλος στο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Εξακολουθούμε ωστόσο να χρειαζόμαστε ένα όραμα, μια στρατηγική, έναν στρατό και έναν αρχηγό στον Λευκό Οίκο που να μπορούν να εμπνεύσουν νέους και ηλικιωμένους όχι μόνο να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, αλλά και να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις αυτές ως μια ευκαιρία να κάνουν την Αμερική ένα καλύτερο, ισχυρότερο και πιο παραγωγικό έθνος. Αυτή είναι για μας η σκληρή δοκιμασία.