Το 51,3% των Ελλήνων πιστεύει στην Ανάσταση, διαβάσαμε στο «Βήμα» τη Μεγάλη Παρασκευή. Για την ακρίβεια, το 28,5% απαντά με ένα καθαρό «ναι», ενώ το 22,8% «μάλλον ναι».
Οπως είπε ένας φίλος με θυμόσοφη διάθεση « κακή είδηση για το έθνος των Ελλήνων, καλή είδηση για τον Γιώργο »…
Στα καθιερωμένα τέτοιες ημέρες ρεπορτάζ, με θέμα «πώς πέρασε τη γιορτή του ο αρχηγός της αντιπολίτευσης», διαβάζω ότι ανάμεσα στα ευχετήρια τηλεφωνήματα που δέχθηκε ήταν και αυτά του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου.
Ορθώς οι δημοσιογράφοι τα επισημαίνουν. Διότι ο μεν πρώτος φέρει, εν μέρει, την υπαιτιότητα για τη φοβερή περιπέτεια με το άδηλο τέλος στην οποία έχει μπλέξει ο Γιώργος, ο δε δεύτερος είναι ένας πολύ καλόψυχος άνθρωπος…
Από τον κυριακάτικο Τύπο του περασμένου Σαββάτου (εν προκειμένω, έχουμε μία από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η παραδοξολογία ακριβολογεί, καθώς τα κυριακάτικα φύλλα κυκλοφόρησαν λόγω Πάσχα το Μεγάλο Σάββατο) ξεχωρίζω τον πιο σπαρακτικό τίτλο, από την πρώτη σελίδα της «Εspresso»: « Τα “ορφανά” του Χριστόδουλου: Οι διάκοι του και τα σκυλάκια που λάτρευε ».
Συνοδευόταν από φωτογραφία δύο τετράπαχων και χαμογελαστών ιερωμένων, με ένθετη τη φωτογραφία ενός κόκερ σπάνιελ που παίζει με ένα γκριφόν…
«Στα Σκόπια δεν υπάρχουν μετριοπαθείς και ακραίοι, όλοι τους είναι ακραίοι ». Ποιος το είπε; Ο πρόεδρος Στέλιος Παπαθεμελής και πρόκειται για τον τίτλο συνέντευξής του.
Είναι υπερβολικό και μάλλον εξωπραγματικό να νομίζει κάποιος ότι δεν υπάρχουν μετριοπαθείς στην άλλη πλευρά ενός ζητήματος, ιδίως όταν ο αφορισμός ισοπεδώνει μια ολόκληρη κοινωνία, όπως αυτή της πΓΔΜ. Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς για όποιον διατυπώνει τον ισχυρισμό; Οτι εκείνος που το λέει είναι ο ακραίος.
Αναμενόμενη στάση όμως από πλευράς του προέδρου της Δημοκρατικής Αναγέννησης. Το τέλος είναι πάντα το ίδιο σκληρό για όποιον αποχωρεί από τη σκηνή, είτε τη θεατρική είτε την πολιτική, όπου ο εγωισμός είναι στα ίδια μεγέθη. Οσο περισσότερο βυθίζεται κανείς στην άβυσσο της λήθης τόσο πιο εφιαλτικό ακούγεται τα ουρλιαχτό του. Αντίο, Στέλιο Παπαθεμελή…
«Εχετε σκεφθεί το ενδεχόμενο να κερδίσετε το χρίσμα,έπειτα να κερδίσετε τον Μακέιν, μετά να ορκιστείτε πρόεδρος και η Χίλαρι να τρέχει ακόμη την καμπάνια της; ». Το ερώτημα έθεσε, στη διάρκεια της σατιρικής εκπομπής του στο CΝΝ, ο ασεβής Τζον Στιούαρτ στον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος φυσικά διασκέδασε με το αστείο, αφού ήταν εις βάρος της αντιπάλου του για το χρίσμα των Δημοκρατικών.
Παρά την εμφανή συμπάθειά του για την προσπάθεια του Ομπάμα, ο Στιούαρτ δεν χαρίστηκε στον προσκεκλημένο του. Του ζήτησε να επαναλάβει δύο φράσεις που ακούγονταν γελοίες εκτός πλαισίου συμφραζομένων. Στη δεύτερη ο Ομπάμα έπρεπε, με ύφος κονφερασιέ, να αναγγείλει ένα μουσικό συγκρότημα με τελείως σαχλό όνομα- κάτι σαν « Λένι Πιμπλς εντ δε Νιου Μποχίμιανς ». Ηθελε να δει, εξήγησε ο Στιούαρτ, αν ο Ομπάμα με την εκφορά του λόγου του μπορεί να κάνει να ακούγονται ενδιαφέρουσες ακόμη και ανοησίες. Ο υποψήφιος ανταποκρίθηκε ευχαρίστως και γέλασαν όλοι μαζί: ο υποψήφιος, ο παρουσιαστής και το κοινό στο στούντιο. Ο Ομπάμα, ουσιαστικά, υπερέβη το αστείο εις βάρος του συμμετέχοντας σε αυτό.
Ποιος θα μπορούσε να φαντασθεί τους δικούς μας, εγχωρίους πολιτευομένους να αντιμετωπίζουν τη σάτιρα κατά πρόσωπο, με όπλο το δικό τους χιούμορ; Υπάρχουν, αλλά είναι ελάχιστοι και αν τους κατονομάσει κανείς μάλλον κακή υπηρεσία θα τους έχει προσφέρει: θα τους στιγματίσει ως εκκεντρικούς. Τηρουμένων των αναλογιών, πάντως, το έκανε προσφάτως ο Αλέξης Τσίπρας, με τη συνέντευξη που έδωσε στους «Schooligans» (την οποία κάθε σοβαρός επαγγελματίας στη δημοσιογραφία θα ένιωθε περήφανος αν την υπέγραφε), δεχόμενος να φωτογραφηθεί δεμένος στην καρέκλα του από τα μέλη της δημοσιογραφικής ομάδας, αλλά και να απαντήσει στις πιο αδιάκριτες ερωτήσεις.
Η πρωτοβουλία του έκανε τους συντηρητικούς της Κουμουνδούρου (και της αριστερής και της ανανεωτικής πτέρυγας) να ξινίσουν. Και δεν ήταν οι μόνοι: η πρότασή του, επίσης, για τη λειτουργία επιτροπής πολιτικού σχεδιασμού απερρίφθη άνευ επαίνων. Το παράδοξο με την περίπτωση Τσίπρα είναι ότι ενώ ο πολιτικός λόγος του δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα κήρυγμα υπέρ της οπισθοδρόμησης, ο ίδιος, από πλευράς επικοινωνιακής, είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στον ΣΥΝ τα τελευταία χρόνια.
Απλώς, όπως φαίνεται, είναι περισσότερο σύγχρονος από όσο μπορεί να αντέξει ο ΣΥΝ…
