Να κάνουμε τον χρόνο λίγο «fast forward» ώστε να αποφύγουμε τη βαρετή επανάληψη μιας γνωστής ιστορίας…
Πρώτα οι εξελίξεις. Ο Χρήστος Ιακώβου είπε χθες ότι παρήγγειλε το «stuff» από την Κίνα μέσω του φίλου του στη Λάρισα, επειδή ο τελευταίος ήταν εκδότης περιοδικού για το «body building». Κατόπιν αυτού τι να πούμε; Κάθε πολιτισμένος άνθρωπος γνωρίζει ότι οι εκδότες περιοδικών για το «body building» υπερτερούν σε κύρος των καθηγητών Βιοχημείας. Είπε, επίσης, ότι όλο το «stuff» καταναλώθηκε. Δεν υπάρχει ούτε δείγμα για να αναλυθεί. Συνεπώς, ας μην ταλαιπωρούμεθα: Τι κρίμα! Και ήταν μια τόσο καλή ευκαιρία για να ξεδιαλύνουμε το κουβάρι της ντόπας στον επαγγελματικό αθλητισμό μια για πάντα. Δεν πειράζει όμως. Την επόμενη φορά. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. (Οσα χημικά και αν πάρει…)
Το καλό αυτής της γελοίας ιστορίας είναι ότι, επιτέλους, κατάλαβα γιατί οι υπεραθλητές αποφεύγουν το αλκοόλ.
Διότι προσέχουν το συκώτι τους. Είναι το πολυτιμότερο όργανό τους…
Την πιο ενδιαφέρουσα πρόταση για να αντεπεξέλθει την κρίση ο ελληνικός αθλητισμός την έκανε ο Γιώργος Λιάνης του ΠαΣοΚ. Να μην περιμένουμε τις αποφάσεις των διεθνών οργανισμών, είπε, αλλά με δική μας πρωτοβουλία να αποσύρουμε τώρα την ομάδα της άρσης βαρών για τα επόμενα δύο ως τέσσερα χρόνια. Είπε, με άλλα λόγια, ότι είναι καλύτερα να κατεβάσουμε μόνοι μας το παντελόνι παρά να περιμένουμε ώσπου οι άλλοι να μας κατεβάσουν και το βρακί. Κάτι θα ξέρει, διότι επί των ημερών του στο υφυπουργείο Αθλητισμού ετέθησαν οι βάσεις των ελληνικών θριάμβων στους στίβους του επαγγελματικού αθλητισμού.
Δεν νομίζω να εισακούεται η πρόταση Λιάνη, αλλά δεν πειράζει καθόλου. Πάντα, από μικρό παιδί, ήθελα να δω τι κρύβει η αγαλματώδης (ενίοτε χυμώδης) Ελλάς κάτω από τη χλαμύδα της…
Δεν φεύγω από το θέμα, απλώς διαλογίζομαι γενικώς…
Καμιά φορά η ζωή σε φέρνει μπροστά στο πιο σκληρό δίλημμα και πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο εξίσου αβάστακτες επιλογές: είτε να παραδεχθείς ότι «συγγνώμη, είμαι απατεών» είτε ότι «συγγνώμη, είμαι μ***». Αν διαλέξεις το πρώτο, η ζωή συνεχίζεται, αλλά με την επίγνωση ότι οι άλλοι γνωρίζουν την παρεδεδεγμένη ατιμία σου. Αν διαλέξεις το δεύτερο, και πάλι η ζωή συνεχίζεται, αλλά με την επίγνωση ότι οι άλλοι σε λυπούνται ή σε περιφρονούν, είτε ως μ*** είτε επειδή καταλαβαίνουν τον συμβιβασμό που έχεις κάνεις εις βάρος της αξιοπρεπείας σου.
Οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν το δεύτερο, ίσως για τον λόγο ότι σου επιτρέπει να ελπίζεις σε κάποιου είδους επαναφορά στο μέλλον. Διότι, αν παραδεχθείς την ηλιθιότητά σου, στην πραγματικότητα παραδέχεσαι ότι το παιχνίδι υπερβαίνει τις δυνατότητές σου. Ομολογείς, δηλαδή, την ανωτερότητα του παιχνιδιού. Αν όμως παραδεχθείς την ατιμία σου, ομολογείς την απόπειρά σου να υπερβείς τους κανόνες του παιχνιδιού. Για να το πω διαφορετικά, αμφισβητείς το ίδιο το παιχνίδι. Κάνοντας αυτή την επιλογή σπάζεις τους δεσμούς με την κοινότητα όσων μετέχουν στο παιχνίδι. Τους λες: «Κύριοι, πήγα να σας εξαπατήσω αλλά με τσακώσατε». Και αυτομάτως θέτεις τον εαυτό σου εκτός. Με την πρώτη επιλογή, παραδεχόμενος την ηλιθιότητά σου, ουσιαστικά επιβεβαιώνεις (μέσω της αποτυχίας σου) την ανωτερότητα του παιχνιδιού και μένεις στην άκρη αλλά εντός.
Με τη φαντασία μου μπορώ να καταλάβω τον φόβο των ανθρώπων μήπως βρεθούν κάποτε εντελώς μόνοι και γι΄ αυτό συμπονώ όσους κάνουν την επιλογή να παραδεχθούν ότι είναι μ***…
Πώς το είπε ο Θεσσαλονίκης Ανθιμος για τους ομοφυλόφιλους; Οτι όσοι αμαρτάνουν με αυτόν τον τρόπο, «αποκομμένοι από τον Θεό, είναι ικανοί να διαπράξουν όλα τα αμαρτήματα»!
Ιδού λοιπόν η απόδειξη της σοφίας των λόγων του πάνσεπτου ιεράρχη από το πρωτοσέλιδο θέμα στο χθεσινό φύλλο γνωστής συμπολιτευόμενης εφημερίδας:
«Βουτιά θανάτου από δύο αδελφές. Είχαν έντονα ψυχολογικά προβλήματα, ζούσαν σε οικονομική ανέχεια και βρίσκονταν σε απόγνωση. Πήδηξαν από την ταράτσα τριώροφης πολυκατοικίας η μία και από τον δεύτερο όροφο η άλλη, με 24 ώρες διαφορά.
Σώθηκαν, διότι κατά την πτώση τους “προσγειώθηκαν” στο καπό αυτοκινήτου».
Ως γνωστόν, η αυτοκτονία ισοδυναμεί με αμφισβήτηση του Θεού και γι΄ αυτό είναι το φρικτότερο αμάρτημα.
Δικαιώνεται, επομένως, ο μητροπολίτης που θεωρεί τις αδελφές ικανές να διαπράξουν όλα τα αμαρτήματα. Είναι επίσης προφανές ότι ο καλός Θεός, μέσα στην απέραντη καλοσύνη του, πρέπει να μισεί τις αδελφές. Γι΄ αυτό τις άφησε να ζήσουν. Για το καλό τους…
Τέρμα οι οκτώ χιλιάδες ευρώ τον μήνα και το νοικιασμένο διαμέρισμα της πρεσβείας στο Νέο Ψυχικό! Τώρα θα επιστρέψει στην ποίηση (είναι παιδί της τέχνης…) και θα βρεθεί κάποιος άλλος κατεργάρης. Το είδος δεν σπανίζει.
