Ακούω σοβαρούς ανθρώπους να διερωτώνται: « Μα είναι δυνατόν οι ενδοδημοσιογραφικές έριδες να καλύπτουν όλο τον χρόνο των δελτίων ειδήσεων; Θα συνέβαινε το ίδιο αν επρόκειτο για αρχιτέκτονες, γιατρούς ή δικηγόρους; ».
Ναι, είναι απολύτως φυσικό να συμβαίνει αυτό, εφόσον επί κυβερνήσεως του νεωτέρου Καραμανλή η χώρα κυβερνάται με γνώμoνα το περιεχόμενο των τηλεοπτικών δελτίων. Στην πραγματικότητα, έχουμε συγκυβέρνηση ΝΔ και τηλεόρασης. Είναι επόμενο λοιπόν οι έριδες των μεγαλοδημοσιογράφων να έχουν περίπου την ίδια αξία με τις έριδες των δικηγόρων (είναι το επάγγελμα της πλειονότητας των πολιτικών) που κυβερνούν…
Τα παραπάνω με βάζουν στον πειρασμό να σκέπτομαι πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η πορεία της χώρας, αν είχε κυκλοφορήσει στην αγορά ένα παιχνίδι διακυβέρνησης για το Ρlaystation ή Χ-Βox! Ποιoς ξέρει; Μπορεί ο εικονιζόμενος στο σκίτσο να περνούσε ήρεμα τη ζωή του στη Ραφήνα, μακράν της τύρβης του κόσμου τούτου, με τα βιβλία του, την τηλεόρασή του, τους φίλους του και να είχαμε όλοι την ησυχία μας…
Το επίτευγμα της κυβέρνησης που εξελέγη επαγγελλόμενη το τέλος της διαφθοράς ήταν ότι η Ελλάδα ανέβηκε στη βαθμολόγηση της οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια» από το 4,3 στο 4,6, παρακαλώ! (σ.τ.Π.: Παρ΄ όλα αυτά η χώρα έπεσε ακόμη στην τρίτη θέση από το τέλος της κατάταξης, όπως έγραψαν προ καιρού όλες οι εφημερίδες…)
Το είπε προχθές ο Κώστας Καραμανλής, στην ομιλία που έκανε στην εκδήλωση για την εν λόγω οργάνωση. Ηταν η πιο θλιβερή στιγμή του ως τώρα. Πραγματικά αξιολύπητος…
Ο επί του παρόντος ανώνυμος βουλευτής, που φέρεται να πλησίασε τον γνωστό Δημοσιογράφο (με το δέλτα κεφαλαίο) για λογαριασμό του ΣΔΟΕ και με σκοπό τη διευθέτηση του προβλήματος του συνεκδότη, ήταν προσωπικός φίλος του Δημοσιογράφου, κατά δήλωσιν του καταγγέλλοντος. Ο καλοθελητής έμπλεξε άσχημα. Πάλι καλά, για τον ίδιο, που ήταν προσωπικός φίλος του καταγγέλλοντος. (Φαντάσου δηλαδή να μην ήταν…)
Ως προς τον χρωματισμό του σκανδάλου, ο χρησιμοποιούμενος κατά κόρον από τους δημοσιογράφους όρος «ροζ» είναι προδήλως ανακριβής. Οι πινελιές του μπλε που αναμειγνύονται με το ροζ δίνουν μια απόχρωση μάλλον λιλά στην ιστορία…
«Με ρωτάνε κάποιοι συναγωνιστές “πώς είναι να είσαι βουλευτής”. Είναι κατ΄ αρχάς τεράστια τιμή. Χιλιάδες πολίτες σε εμπιστεύονται, σε τιμούν και νιώθεις μεγάλο βάρος από την ευθύνη. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται κοινότυπα, αλλά έτσι είναι. Ολοι εμείς που μεγαλώσαμε παρακολουθώντας τους αγώνες και την εκπληκτική πορεία του Γ. Καρατζαφέρη είμαστε η “ΓΕΝΙΑ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ”. Τίποτε κοινό δεν υπάρχει με καμιά άλλη προηγούμενη προσπάθεια, κι αυτό γιατί ηγέτης μας είναι απ΄ τους πιο χαρισματικούς και θεληματικούς Ελληνες πολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών […] Γι΄ αυτό όλοι μας είμαστε η “ΓΕΝΙΑ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ”, ενός ανθρώπου που άφησε ήδη τη σφραγίδα του σε μια ολόκληρη εποχή στον τόπο μας αλλά και στην Ευρώπη όντας μια φυσιογνωμία τεράστιου βεληνεκούς. Είναι σήμερα- μακράν- ο πιο γνωστός Ελληνας πολιτικώς διεθνώς… ».
Καταλαβαίνω, αγαπητοί αναγνώστες, σας πνίξανε οι κολλώδεις εκκρίσεις των σιελογόνων του βουλευτή Κ. Αϊβαλιώτη. Είναι πράγματι αξιοσημείωτο το δείγμα της δουλοπρέπειας, σκεφθείτε όμως και την επισφαλή θέση του προσώπου, καθώς η παραμονή του στη Βουλή εξαρτάται από το αν είναι νόμιμα τα δικαιολογητικά βάσει των οποίων ο Κ. Αϊβαλιώτης δεν υπηρέτησε ως τώρα τη στρατιωτική θητεία του.
Επ΄ αυτού, διαβάζω ότι η απάντηση των υπηρεσιών της ΕΕ σε σχετικό αίτημα αποτυχούσης υποψηφίας του ΛΑΟΣ, η οποία υπέβαλε ένσταση κατά της εκλογής του Κ. Αϊβαλιώτη, είναι ότι ο περί ου ο λόγος ήταν υπάλληλος της ΕΕ για μικρό διάστημα μετά το 2004. Ο ίδιος, βέβαια, αντιτείνει ότι το διάστημα προ του 2004 ήταν συνεργάτης ευρωβουλευτών. Κατά συνέπειαν, εναπόκειται πλέον στη Στρατολογία να αποφανθεί αν τα σχετικά δικαιολογητικά θεωρούνται νόμιμα ή μη. Εχει κάθε λόγο λοιπόν ο νεοεκλεγείς να αναπέμπει ύμνους στη μεγαλοσύνη του αρχηγού του. Από την καλοσύνη του εξαρτάται…
Πάντως, οι παλιοί αναγνώστες- εσείς που γνωρίζετε πόση κατανόηση διαθέτω- δεν θα ξαφνιαστείτε με τη συμπάθεια που εκφράζω για την περίπτωση του Κ. Αϊβαλιώτη. Μέσα στον πατριωτικό οίστρο του, ο νεαρός βουλευτής δεν νομίζω να έχει πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας. Διότι αν είχε, δεν θα τελείωνε το άρθρο, από το οποίο παρέθεσα τα παραπάνω αποσπάσματα, ως εξής: « Η θολοκουλτούρα (που με τέτοια λύσσα μας επετέθη) γιατί απουσίαζε ηχηρά και απολάμβανε το Κολωνάκι, όταν κάποιοι από εμάς υπηρετούσαμε την Ελλάδαακούγοντας μόνο τη συνείδησή μας- σε όποιο πόστο και αν καταφέραμε να βρεθούμε; ».
Αν είχε συναίσθηση, οπωσδήποτε θα απέφευγε να αναφερθεί σε υπηρεσίες προς την Ελλάδα, καθώς αυτό επιτρέπει στον οιονδήποτε να του πει:
« Κάνε, παιδάκι μου, πρώτα τη θητεία σου, όπως όλοι· κι έπειτα μιλάς… ».
