Είναι φαρισαϊκές οι προτάσεις για μία, δύο, τρεις,…πολλές εξεταστικές ή διακομματικές επιτροπές που θα θεσπίσουν « νέους κανόνες διαφάνειας » για τα οικονομικά των κομμάτων, εξίσου αναποτελεσματικούς με τους προηγούμενους « νέους κανόνες ». Κατανοητή η απεγνωσμένη προσπάθεια να αποδειχθεί πως « δεν είμαστε όλοι ίδιοι » αλλά δεν πείθει: είναι δυνατόν τα ίδια τα κόμματα να ελέγξουν τι έγινε στους κόλπους τους και αν είναι ένοχα ή όχι κορυφαία στελέχη τους; Οι βουλευτές που προχθές διόρισαν τους κομματικούς υπαλλήλους μόνιμο προσωπικό της Βουλής, είναι δυνατόν να ελέγξουν τι έκαναν τα κόμματά τους; Δυστυχώς, το ελληνικό κομματικό σύστημα δεν έχει εξωτερικό έλεγχο, άρα δεν μπορεί να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Στη χώρα μας δεν είναι δυνατόν να γίνει επιχείρηση «καθαρά χέρια», να παραπέμψει η δικαστική εξουσία σε δίκη βουλευτές ή υπουργούς: μόλις οι δικαστές σκοντάψουν πάνω τους είναι υποχρεωμένοι να παραπέμψουν την υπόθεση ξανά σε βουλευτές και υπουργούς που είτε θα χειριστούν την υπόθεση για ξεκαθάρισμα λογαριασμών είτε για κουκούλωμα λογαριασμών, εφόσον πρόκειται για διακομματικό διακύβευμα. Το έχω γράψει εκατό φορές και δεν θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω: οι πολιτικοί στη χώρα μας είναι σαν την προκοινοβουλευτική αριστοκρατία, έχουν θεσπίσει ασπίδες που το υς προστατεύουν και από τον έλεγχο και από την κριτική. Την κάθαρση μόνο κάποιο σώμα, ελληνικό ή διεθνές, που δεν θα ελέγχεται έμμεσα ή άμεσα από τα κόμματα μπορεί να τη φέρει όσοι « δεν είναι ίδιοι » ας καταθέσουν προτάσεις προς αυτή τη κατεύθυνση, αλλιώς δεν πείθουν.