Χθες συμπληρώθηκαν τέσσερις μήνες από τις εκλογές και είναι βέβαιο ότι δεν υπήρξε ποτέ κυβέρνηση που να έχασε τόσο γρήγορα την ορμή και τη φρεσκάδα που δίνει η νίκη. Η «παραίτηση Μαγγίνα» και η «απόπειρα Ζαχόπουλου» τη γέρασαν με καταπληκτική, εξωημερολογιακή, ταχύτητα και έχουν συσσωρεύσει πάνω της φθορά που δημιουργούν τέσσερα τουλάχιστον χρόνια εξουσίας. Παρά τη ζοφερή κατάσταση, οι υπουργοί διατηρούν το χιούμορ τους: η κυρία Πετραλιά δηλώνει ότι οι αλλαγές στο Ασφαλιστικό γίνονται για να υπάρξει «εξίσωση προς τα άνω» των συντάξεων, ο κ. Αλογοσκούφης ότι ο εκμηδενισμός της αξίας δομημένου ομολόγου που αγόρασε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο είναι θέμα ιδιωτικό και όχι πολιτικό, ως εάν τον κ. Τσουπίδη που έκανε αυτή τη σοφή επένδυση τον είχαν διορίσει ιδιώτες και όχι η κυβέρνηση. Αλλά αρκεί το χιούμορ για να γεμίσουν τα τρία χρόνια και οκτώ μήνες που μας χωρίζουν από τις επόμενες εκλογές; Ούτε ο Σαρλό δεν θα μπορούσε να κρατήσει για τόσο χρόνο απασχολημένο το ακροατήριό του. Αρα, έχουμε μπροστά μας κενό που δεν καταλαβαίνω πώς θα καλυφθεί, πώς θα γίνει δυνατόν να ασκεί εξουσία κυβέρνηση και Πρωθυπουργός που φθάρηκαν τόσο γρήγορα τόσο πολύ. Δεν έχουν άδικο, λοιπόν, όσοι στη ΝΔ ψιθυρίζουν ότι τα πολιτικά ψωμιά του Κώστα Καραμανλή τέλειωσαν- δεν ήσαν και πολύ μεγάλα τα καρβέλια του, άλλωστε- και πως κάτι πρέπει να γίνει για να μην οδηγηθούν ως πρόβατα στην εκλογική σφαγή. Οι εξελίξεις στο κυβερνών κόμμα προβλέπονται εξίσου ενδιαφέρουσες με του ΠαΣοΚ.