Εχουμε ένα έμφυτο προτέρημα ως λαός. Τις διαφωνίες μας τις πάμε στα άκρα. Τις διαφορετικές απόψεις τις οδηγούμε σε εμφύλιο σπαραγμό και βία μεταξύ διαφωνούντων. Δεν μας αρέσει να συνθέτουμε απόψεις, όπως άλλοι Ευρωπαίοι, και ευέξαπτοι ορμάμε ο ένας πάνω στον άλλον. Αυτό το προσόν έχει εξαιρετικά αποτελέσματα στον πολιτισμό μας και στην οικονομία μας.

Ας θυμηθούμε τον εμφύλιο μεταξύ αριστοκρατικών και δημοκρατικών ή μεταξύ Σπάρτης και Αθηνών. Ο Χρυσούς Αιών είχε τις ρίζες του στην εμφύλια διαμάχη. Ο Ξενοφών και ο Πλάτων, πιο διακριτικά, είναι παιδιά του εμφυλίου.

Οι αιώνες πέρασαν, όλα άλλαξαν. Εμείς όχι. Τα ίδια κάναμε και μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Οι εμφύλιοι καβγάδες μεταξύ ρωσόφιλων, αγγλόφιλων και γαλλόφιλων αποδείχθηκαν εξαιρετικά παραγωγικοί. Οι πρόγονοί μας παρέλαβαν κοινότητες και μας παρέδωσαν κράτος σφριγηλό. Εναν αιώνα μετά, επί Ελευθερίου Βενιζέλου και Κωνσταντίνου, η διαμάχη μεταξύ φιλελευθέρων και μοναρχικών οδήγησε σε εμφύλιο σπαραγμό, αλλά και στον διπλασιασμό της χώρας. Και η χώρα συνέχισε το ιστορικό της πεπρωμένο. Είχε δεν είχε τελειώσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και μόνοι εμείς σε όλη την Ευρώπη σφαχτήκαμε μεταξύ μας σε ένδοξο και αιματηρό εμφύλιο. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούμε μεταξύ των 20 πλουσιοτέρων κρατών του ΟΟΣΑ. Ακόμη και μετά τα κουλουβάχατα της χούντας φτάσαμε να μπούμε στην ΕΟΚ, αλλά και στον στενό πυρήνα της ΟΝΕ. Κανένα άλλο έθνος δεν τα κατάφερε τόσο καλά αλληλοσπαρασσόμενο. Μέχρι και ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και μπάσκετ πήραμε με σφαζόμενους οπαδούς των επιμέρους ομάδων. Για να μην αναφερθώ στα Νομπέλ. Είναι λοιπόν μεγάλες και αξιοθαύμαστες οι επιδόσεις της εθνικής μας ιδιαιτερότητας και πρέπει ως κόρην οφθαλμού να τη διατηρήσουμε. Βέβαια η Μεταπολίτευση και η είσοδός μας στην ΕΟΚ μας ξενέρωσαν κάπως, αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε την ένδοξη ιστορία μας, όπως μας θύμισε η Εκκλησία την εποχή της διαμάχης για τις ταυτότητες. Και όποιος μιλάει και ισχυρίζεται ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, να κάτσουμε να βρούμε κοινά αποδεκτές λύσεις, κοινωνικούς διαλόγους και συγκυβερνήσεις, θέλει το κακό μας κι ας δει τι χαΐρι είχαμε με το όνομα των Σκοπίων μόλις οι ηγέτες μας κάθησαν στο ίδιο τραπέζι.

Στα πλαίσια αυτά η στροφή του τέως πρωθυπουργού μας σε σχέση με την ένταξιακή πορεία της Τουρκίας προκάλεσε ατμόσφαιρα εμφυλίου στο «Βήμα» και σε άλλες καλές εφημερίδες. Θα ξέρετε τα γεγονότα. Ο κ. Σημίτης είναι ο πρωταγωνιστής της μεταβολής της πάγιας εξωτερικής μας πολιτικής, η οποία υπαγόρευε τη διαρκή διένεξη με την Τουρκία. Επειδή εκ φύσεως προτεσταντικής είναι οικονόμος, σκέφτηκε να αλλάξουμε πολιτική και να γίνουμε σύμμαχοι με τους Τούρκους στο αίτημά τους να εισέλθουν και αυτοί στην Ευρωπαϊκή Ενωση, με απώτερο στόχο τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών. Αφού χάλασε ο κόσμος εσωτερικά για την «προδοσία» αυτή, ήρθε κι έκατσε της Κύπρου και μπήκε στην Ενωση σαν «παράπλευρη απώλεια» της καλής και έξυπνης στάσης μας. Ξαφνικά, πριν από λίγο καιρό, από το μακρινό Κέιμπριτζ και out of the blue, έθεσε τέρμα στη μέχρι τότε στρατηγική. Δήλωσε ότι οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις δεν έχουν νόημα και ευθυγραμμιζόμενος με την Μέρκελ και τον Σαρκοζί ζήτησε ειδική σχέση της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την Τουρκία.

Την επόμενη ημέρα στο «Βήμα» ο κ. Ι. Πρετεντέρης πανηγύριζε για την αλλαγή αυτή, ενώ ο κ. Δ. Ψυχογιός έδειχνε να παθαίνει εγκεφαλικό- όπως κι εγώ- σιωπηλά. Τα ίδια, δύο ημέρες μετά, ο κ. Ρ. Σωμερίτης καλούσε, ευγενικά βέβαια, τον πρώην πρωθυπουργό να μας εξηγήσει τι έγινε.

Ο εμφύλιος είναι προ των πυλών. Και συνεπώς κάτι καλό ετοιμάζεται για τη χειμαζόμενη αυτόν τον καιρό χώρα μας. Στο κυριακάτικο «Βήμα» ο κ. Σημίτης εξήγησε τους λόγους της προτεινόμενης αλλαγής πλεύσης. Ομολογώ ότι, σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα των κυπριακών εκλογών, δεν ήταν αρκούντως πειστικός. Σίγουρα χρειάζεται να επιδειχθεί σύνεση και να διεξαχθεί διάλογος, ακόμη και δημόσιος, μέχρις ότου καταλήξουμε σε συμπεράσματα για την όποια αλλαγή στάσης.

Μέχρι τότε ας ελπίσουμε ότι η κυβέρνηση και το ΠαΣοΚ θα συνεχίσουν ψύχραιμα τη μέχρι τώρα πολιτική ενηλίκου που ακολουθούν έναντι της Τουρκίας, χάρη στον πρώην πρωθυπουργό, εξυπακούεται.