Α ν ένα πράγμα μπορείς με το χέρι στην καρδιά να πεις ότι προκαλεί η ταινία «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και το βασίλειο του κρυστάλλινου κρανίου», αυτό δεν είναι η γλυκιά νοσταλγία αλλά η δύσθυμη αμηχανία. Βαριά η σκιά των 19 χρόνων που έχουν μεσολαβήσει από την αμέσως προηγούμενη περιπέτεια του διάσημου τυχοδιώκτη-αρχαιολόγου, «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και η τελευταία Σταυροφορία». Ο Ιντιάνα δεν επιστρέφει ανανεωμένος. Είναι απλώς μεγαλύτερος (65 χρόνων, όσο και ο Χάρισον Φορντ ). Βγάζεις μεν το καπέλο στον σκηνοθέτη Στίβεν Σπίλμπεργκ και στον παραγωγό Τζορτζ Λούκας που προτίμησαν τον ιδρώτα του παραδοσιακού «οργανικού» κινηματογράφου και όχι τον αέρα του ψηφιακού, όμως στην τελική και τι έγινε; Ακόμη και όταν ο Φορντ προσπαθεί να παραστήσει τον άνετο λέγοντας πως «για να γίνει κανείς καλός αρχαιολόγος θα πρέπει να βγει από τη βιβλιοθήκη», δεν παύει να σου δίνει την εντύπωση ότι είναι αν όχι κουρασμένος, σίγουρα βαριεστημένος.

Είναι κρίμα που ο άνθρωπος ο οποίος έχει ταυτιστεί με τον Ιντιάνα Τζόουνς αποδεικνύεται ο φορέας του βασικότερου προβλήματος της ταινίας, δηλαδή της έλλειψης κεφιού. Το σενάριο ξεχειλίζει από όση ακαταλαβίστικη φλυαρία δεν είχαν και οι τρεις προηγούμενες ταινίες μαζί, ενώ η δράση, το ψωμοτύρι αυτού του είδους ταινιών, εισέρχεται μόνο όταν κρίνεται απολύτως απαραίτητη. Πραγματικά το καλύτερο κομμάτι είναι αυτό με το κυνηγητό των αυτοκινήτων μέσα στη ζούγκλα προς το τέλος της ταινίας. Η μόνη αίσθηση φρεσκάδας οφείλεται σε μια… καρικατούρα, την ηρωίδα της Κέιτ Μπλάνσετ που υποδύεται τη βασική αντίπαλο του Ιντι, μια ρωσίδα αξιωματικό, η οποία μοιάζει βγαλμένη από παλιά ταινία Τζέιμς Μποντ. Ο Σία Λε Μπεφ, ένα ακόμη καινούργιο πρόσωπο της ταινίας, είναι ελάχιστος ως γιος του Ιντιάνα (πόσο μάλλον ως παρωδός του Μάρλον Μπράντο στον… «Ατίθασο»), ενώ το στοιχείο των εξωγήινων, που εδώ έχουν έντονη παρουσία, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τελικά ο Σπίλμπεργκ γύρισε ένα νέο «Στενές επαφές τρίτου τύπου».

Θησαυρός και γαλλικό «κλειδί»
Από τις υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας, καταδικασμένες να περάσουν απαρατήρητες υπό τη σκιά του Ιντιάνα Τζόουνς, ξεχωρίζει ο «Βασιλιάς και ο θησαυρός» («Κing of California»), σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μάικ Κάχιν (σε παραγωγή Αλεξάντερ Πέιν ). Μετά το εξιτήριό του από το ψυχιατρείο, ένας μοναχικός άντρας φιλοξενείται στο σπίτι της κόρης του και δείχνει αποφασισμένος να ανακαλύψει έναν θησαυρό θαμμένο κάπου στην Καλιφόρνια. Θα πρέπει να πω ότι αυτό το κυνήγι του θησαυρού έχει τελικά περισσότερο ενδιαφέρον από ό,τι η αερολογία του κυνηγητού στον Ιντιάνα Τζόουνς. Χωρίς να αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο, ο «Βασιλιάς και ο θησαυρός» είναι ένα πρωτότυπο οικογενειακό δράμα με πινελιές σαρκαστικού χιούμορ και τον Μάικλ Ντάγκλας για μία ακόμη φορά εξαίρετο ισορροπιστή ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα. Την κόρη του υποδύεται η Ιβαν Ρέιτσελ Γουντ που πρωτογνωρίσαμε στο «Δεκατριών».

Τρεις ανθρώπινες ψυχές, τρία επτασφράγιστα μυστικά, μπορούν να ξεκλειδωθούν με το ίδιο κλειδί υπόσχεται στο διαφημιστικό μότο του το γαλλικό φιλμ μυστηρίου «Το κλειδί» («Le clef») που σκηνοθέτησε ο Γκιγιόμ Νικλό συμπληρώνοντας μια αστυνομική τριλογία. Δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν δελεάζει όσο η διαφήμιση. Παρά τα στοιχεία νουάρ που το διακρίνουν, το «Κλειδί» είναι ελαχίστως ατμοσφαιρική εκνευριστική σπαζοκεφαλιά που δεν σου ανοίγει ποτέ την όρεξη ώστε να τη λύσεις. Παίζουν: Γκιγιόμ Κανέ,Βανέσα Παραντί,Τιερί Λερμίτ,Ζοζιέν Μπαλασκό.