Δ άσκαλος θεάτρου από…. κούνια. Ο Τζον Στράσμπεργκ, γιος του αμερικανού σκηνοθέτη, δασκάλου και διευθυντή του φημισμένου Αctors Studio Λι Στράσμπεργκ, σκηνοθέτης και δάσκαλος ο ίδιος καθώς και διευθυντής του Θεατρικού Ινστιτούτου που φέρει το όνομα του πατέρα του, βρίσκεται από χθες στην Αθήνα για σειρά σεμιναρίων υποκριτικής σε ηθοποιούς (ως τις 6/6 στο θέατρο Χώρα). Δεν είναι όμως η πρώτη φορά. Μαζί με τον πατέρα του είχαν έρθει στην Ελλάδα στις αρχές του 1960 για να επισκεφθούν την Επίδαυρο και τους Δελφούς, και να περπατήσουν στα αρχαία θέατρα. «Θυμάμαι εκείνη τη μυστική ενέργεια που εξέπεμπαν αυτοί οι χώροι» λέει σήμερα και για το ταξίδι που δεν έχει ξεχάσει αλλά και για την εμπειρία του από άλλα, ανοιχτά, θέατρα της Ευρώπης.

«Πάνω απ΄ όλα με ενδιαφέρει να καταλάβω τι έχουν ανάγκη να μάθουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί.Η δουλειά μου είναι προσωπική,ιδιωτική.Εγώ δεν διδάσκω μεθόδους,δεν διδάσκω την αλφάβητο του θεάτρου,αλλά την ίδια την τέχνη.Αρα θέμα μου είναι η υποκριτική, η καλή υποκριτική». Την οποία, όπως εξηγεί, διδάσκει με έναν τέτοιο τρόπο που είναι «σαν να συνεχίζονται και μετά τα μαθήματα, σαν κάτι που δεν τελειώνει». Οπως και ο πατέρας του βασίζεται στις σχέσεις που αναπτύσσει με τους καλλιτέχνες, απορρίπτοντας τις μεθόδους. «Νομίζω ότι πέρυσι οι έλληνες ηθοποιοί εξεπλάγησαν με ό,τι έκανα, ήταν λίγο νευρικοί,σαν να περίμεναν κάτι άλλο από μένα.Ισως πίστευαν ότι θα είμαι λίγο πιο παλιομοδίτης ή πιο αυστηρός.Εγώ προσπάθησα να τους μάθω πώς να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να σκέφτονται σαν να είναι κάποιος άλλος. Να γίνουν διαφορετικοί,να γίνουν κάποιοι άλλοι». Σε τι όμως διαφοροποιείται από τον πατέρα του: «Εκείνος» απαντά στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα» «είχε μια εμμονή με το αίσθημα,το συναίσθημα.Ηταν ένας εξαιρετικός δάσκαλος ο οποίος πίστευε ότι έπρεπε να βρούμε τον τρόπο να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, να τα ελέγχουμε,να μην είμαστε αυθόρμητοι. Ολα στον ηθοποιό είναι στην έμπνευση, στο… λεπτό, στο momentum. Για να τα καταφέρεις όμως,πρέπει να δουλέψεις πολύ». Ο ίδιος δεν πιστεύει στη «μέθοδο», σε καμία μέθοδο. Πιστεύει στη δυνατότητα κάθε ηθοποιού να ξεδιπλώνει την προσωπικότητά του ώστε να αφήνει ελεύθερη τη δημιουργικότητα και τον αυθορμητισμό του.

Και συνεχίζει: «Ο κόσμος δεν ξέρει πόσο δύσκολο πράγμα είναι το θέατρο,η υποκριτική.Σήμερα όλοι θέλουν να τα καταφέρουν γρήγορα και δεν αφοσιώνονται σε ό,τι κάνουν. Αναζητούν τη διασημότητα. Μεγάλωσα σε έναν κόσμο γεμάτο διασημότητες- τη Μέριλιν Μονρόε, τον Μάρλον Μπράντο… Τους γνώρισα. Κατάλαβα ότι ο κόσμος μέσα από τους μεγάλους σταρ δεν βλέπει τους ανθρώπους που κρύβονται,αλλά τους ρόλους που έχουν ερμηνεύσει. O Μπράντο θα είναι πάντα ο Κοβάλσκι.Εχω δει ηθοποιούς που είναι μίζεροι λόγω της διασημότητας- αλλά και το αντίθετο,ηθοποιούς που είναι μίζεροι γιατί δεν τα κατάφεραν.Σημασία έχει εκτός από διάσημος να είσαι και ευτυχής» καταλήγει ο αμερικανός σκηνοθέτης.