Μ ε τίποτε δεν περίμενα ότι ο Κόλιν Φάρελ, ηθοποιός που δεν διακρίνεται για το χιούμορ του, θα με έκανε να γελάσω τόσο όσο στην «Αποστολή στην Μπρυζ» («Ιn Βruges»)
του Μάρτιν Μακ Ντόναχ . Και όμως. Παίζοντας έναν απολαυστικά (και απελπιστικά) αντιπαθητικό τύπο, ο ιρλανδός ηθοποιός τα κατάφερε. Ο Φάρελ και ο συμπατριώτης του Μπρένταν Γκλίζον υποδύονται ένα απίθανο ντουέτο πληρωμένων φονιάδων που στέλνεται από το Δουβλίνο στην Μπρυζ του Βελγίου για ολιγοήμερη αναψυχή. Αυτό τουλάχιστον νομίζουμε. Γιατί όσο η ταινία προχωρεί, σκοτεινά μυστικά ξαφνιάζουν.
Ολη η ταινία στηρίζεται στη σχέση των δύο δολοφόνων έτσι όπως ορίζεται από τη διαφορά ηλικίας, στάσης ζωής και νοοτροπίας. Ο Γκλίζον γαληνεύει με την παραμυθένια πόλη, ο Φάρελ τη βαριέται θανάσιμα και το μόνο που θέλει είναι να φλερτάρει με γυναίκες. Είναι σαν να βλέπεις τους «Δολοφόνους» του Ερνεστ Χέμινγκουεϊ να εκφέρουν διαλόγους Ντέιβιντ Μάμετ. Επιμένω: αποκάλυψη εδώ είναι ο Φάρελ, άψογος στον ρόλο του ενοχικού χούλιγκαν με την κατά βάθος καλή καρδιά, που παρ΄ όλα αυτά επιμένει να προσβάλλει τους ανθρώπους εντοπίζοντας με ανατριχιαστική ωμότητα τα ελαττώματά τους. Προσέξτε τη σκηνή που αποκαρδιώνει τρεις υπέρβαρους αμερικανούς τουρίστες οι οποίοι θέλουν να ανεβούν τα σκαλιά προς ένα καμπαναριό αποκαλώντας τους « ένα μάτσο ελέφαντες ». Ή όταν σαρκάζει έναν νάνο. Εν ολίγοις, καλή ψυχαγωγία, έστω και αν σκαλώνει στην τρίτη πράξη, όταν εμφανίζεται ένας ακόμη βασικός ήρωας ( Ρέιφ Φάινς ), οπότε το φιλμ πατά την μπανανόφλουδα του γκροτέσκου.
Ελληνική παρουσία… απουσίας
Δύο ελληνικές ταινίες πρωτοεμφανιζόμενων σκηνοθετών από αυτή την εβδομάδα. Το «Valse sentimentale» της Κωνσταντίνας Βούλγαρη που έχει σκηνοθετικές ανησυχίες αλλά όχι θέμα και η «Επιστροφή» του Βασίλη Δούβλη που έχει θέμα αλλά σκηνοθετικά είναι ανύπαρκτο. Το πρώτο διακρίνεται από ελευθερία έκφρασης, με σκηνές χύμα από την καθημερινότητα δύο emo ( Θάνος Σαμαράς, Λουκία Μιχαλοπούλου ).
Ο έρωτας ανθεί, αλλά- μεταξύ μας- ποιος νοιάζεται;
Η «Επιστροφή» εστιάζει στη σχέση ενός αλβανού λαθρομετανάστη ( Αρτούρ Λούζι ) με ένα παντρεμένο ζευγάρι πρώην μεταναστών της Γερμανίας στα Ζαγοροχώρια ( Αρτό Απαρτιάν, Μαρία Σκουλά – φωτογραφία). Εκτός από άνευρο στους ρυθμούς και κατασκευαστικά κακότεχνο, το φιλμ θυμίζει… αποκαρδιωτικά «Ο ταχυδρόμος κτυπάει πάντα δυο φορές»!
Ματιές στο σύγχρονο Αφγανιστάν
▅ «Ο Βούδας λιποθύμησε από ντροπή» («Βuddha collapsed out of shame») της Χάνα Μακμαλμπάφ. Με αφορμή την προσπάθεια μιας ανήλικης Αφγανής να αγοράσει ένα τετράδιο, η πρώτη ταινία της κόρης του Μοχσέν Μαμαλμπάφ (και αδελφής της Σαμίρα ) μας υπενθυμίζει ότι σε μια χώρα όπως το Αφγανιστάν ακόμη και μια διαδρομή παιδιών προς το σχολείο μπορεί να εξελιχθεί σε θρίλερ.
▅ «Χαρταετοί πάνω απ΄ την πόλη» («Κite runner») του Μαρκ Φόστερ. Μετά την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, ένας μικρός Αφγανός καταφεύγει με τον πατέρα του στην Αμερική. Χρόνια αργότερα επιστρέφει για να απελευθερώσει τον γιο ενός παιδικού του φίλου. Καλοσκηνοθετημένη αν και κάπως γλυκερή κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Καλέντ Χοσεΐνι (εκδόσεις Ψυχογιός).
