«Ορισμένες φορές,όσο πιο ντόπιος γίνεσαι με το να παρακολουθείς τον κόσμο μέσα σε μια σταγόνα νερό, τόσο πιο παγκόσμια ταινία μπορείς να φτιάξεις.Πρέπει να είσαι πολύ συγκεκριμένος σε αυτό που αφηγείσαι· στην ιστορία, στον χώρο, ακόμη και στον χρόνο της.Αν θελήσεις να φτιάξεις μια ταινία στα μέτρα κάθε λαού, έχεις αποτύχει διότι ουδείς θα τη δει.Στο κάτω κάτω,είναι προτιμότερο για μια ταινία να κάνει λιγότερα εισιτήρια στη χώρα της και να προβληθεί σε σαράντα χώρες του εξωτερικού από το να γίνει μεγάλη επιτυχία στη χώρα της χωρίς να τη δει κανένας άλλος».
Αυτά μάς έλεγε ο γερμανός σκηνοθέτης Βόλφγκανγκ Μπέκερ την εποχή που η ταινία του «Good Βye Lenin!» έκανε την πρεμιέρα της στην Αθήνα στο πλαίσιο του αθηναϊκού κινηματογραφικού φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» το 2003. Χάρη στο «Goodbye Lenin» ο ως τότε άγνωστος σκηνοθέτης είχε γίνει το πιο «καυτό» όνομα της γερμανικής κινηματογραφίας από την εποχή που ο φίλος του, ο Τομ Τίκβερ, γύρισε το «Τρέξε, Λόλα, τρέξε». Τα βήματά τους ακολούθησε ο Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ , δημιουργός του περυσινού γερμανικού θριάμβου «Οι ζωές των άλλων»… Κοιτάζοντας τον κόσμο μέσα από μια φτωχογειτονιά του πρώην Ανατολικού Βερολίνου την περίοδο που ακολούθησε την Πτώση του Τείχους στη δύση της δεκαετίας του 1980, ο Μπέκερ με το «Good Βye Lenin!» πέτυχε, κυριολεκτικώς, το τζακ ποτ. Παντού. Πυρήνας της ταινίας είναι η προσπάθεια που μέσω διαφόρων τεχνασμάτων καταβάλλουν δύο αδέλφια από την πρώην Ανατολική Γερμανία ( Ντάνιελ Μπρυλ – Μαρία Σιμόν ) ώστε να μη γίνει γνωστό στη μητέρα τους ( Κάτριν Σας ) το γεγονός ότι, ενώ εκείνη βρισκόταν σε κώμα, το Τείχος του Βερολίνου κατέρρευσε και η Ανατολική Γερμανία ενώθηκε με τη Δυτική. Η καρδιά της σοσιαλίστριας μητέρας ίσως να μην αντέξει την κατάρρευση ενός κόσμου που αγαπούσε.
Γερμανικός θρίαμβος
«Βρισκόμουν στο Βερολίνο τη νύχτα που έπεσε το Τείχος και, πιστέψτε με, τότε κανείς δεν θα μπορούσε να σκεφθεί ότι κάποτε θα γυριζόταν μια ταινία για όλη αυτή την κατάσταση» είπε ο Μπέκερ, που σπούδασε Γερμανική και Αμερικανική Ιστορία και Λογοτεχνία στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βερολίνου προτού φοιτήσει στη Γερμανική Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης. «Εκείνη την εποχή η πραγματικότητα ήταν σκέτη πολιτική και οι αλλαγές γίνονταν ραγδαία.Η επανένωση των δύο Γερμανιών δεν βρισκόταν καν στα άμεσα σχέδια μετά την πτώση του Τείχους. Αλλωστε» συνέχισε ο σκηνοθέτης «χρειάζεσαι απόσταση για να αποκτήσεις μια αντικειμενική ματιά πάνω σε τόσο σοβαρά γεγονότα,γιατί όταν βρίσκεσαι στη μέση τους την ώρα ακριβώς που συμβαίνουνδεν μπορείς να τα δεις με καθαρότητα, με χαλαρότητα και φυσικά με χιούμορ».
Ο Μπέκερ δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να γυρίσει μια ταινία για την επανένωση των δύο Γερμανιών. «Το έκρυθμο κλίμα εκείνης της εποχής είναι απλώς το φόντο της ιστορίας.Διαβάζοντας την τρισέλιδη περίληψη που μου εστάλη (σ.σ. η ιδέα του «Good Βye Lenin!» δεν ήταν καν δική του), μου άρεσε το ανθρώπινο σκέλος και αυτόνομίζωότι ούτως ή άλλως ενδιαφέρει όποιον βλέπει την ταινία. Το πώς ένα αγόρι “αναπλάθει” την Ανατολική Γερμανία για χάρη της μητέρας του.Το πώς,κατ΄ αυτόν τον τρόπο, φτιάχνει την Ανατολική Γερμανία που θα ήθελε να έχει…».
Στην έρευνά του ο σκηνοθέτης συναντήθηκε με ανθρώπους που ήταν εικοσάρηδες όταν έπεσε το Τείχος. Συγκεντρώνοντας διαφορετικές ιστορίες έπλασε τη δική του. Θα πρέπει όμως να σημειωθεί ότι ο σκηνοθέτης δεν είδε την ηρωίδα της μητέρας ως «σύμβολο της μερίδας εκείνων των ανθρώπων που φοβούνται το ρίσκο της αλλαγής» και το ότι η ταινία προκάλεσε αντιδράσεις στη Γερμανία, κυρίως από τους Γερμανούς που δεν ήθελαν την επανένωση αλλά τη βελτίωση του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ανατολική Γερμανία.
