Κυριακή με την Πανδώρα

Συνοψίζοντας το γνωστό πρόβλημα στο ΠαΣοΚ σημείωνα, πριν από μερικές εβδομάδες σε τούτη τη σελίδα, ότι «το παιδί έμεινε στην ίδια τάξη, αλλά εκείνο νομίζει ότι έχει περάσει στο Πανεπιστήμιο». * * *

Βλέποντας όμως την περασμένη Τετάρτη το κλίμα ευφορίας στη συνεδρίαση της Γραμματείας της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου (ΚΟΕΣ) καταλαβαίνω ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από ό,τι νόμιζα: όλα τα παιδιά έμειναν στην ίδια τάξη και χαίρονται, τα γλυκά μου, επειδή θα είναι μαζί!..

Μεταμεσονύκτια, «αποκαλυπτική» εκπομπή την περασμένη εβδομάδα προέβαλε το εξής σκαμπρόζικο θέμα: «Μητροπολίτης μού προσέφερε διαμέρισμα για να με κάνει δικό του». (Για όσους ενδιαφέρονται, ο καταγγέλλων ήταν ένας μεσόκοπος, διοπτροφόρος, φαλακρός και μουστακαλής κύριος, ο οποίος διετέλεσε οδηγός κάποιου ιεράρχη.) * * *

Αντιλαμβάνομαι, ως εκ τούτου, ότι οι διαδικασίες της διαδοχής στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών έχουν ήδη ξεκινήσει…

«Με το σταγονόμετρο ανακοινώνει η κυβέρνηση τις προθέσεις της στο Ασφαλιστικό» έλεγε ο δημοσιογράφος από την τηλεόραση. * * *

Μα, εφόσον δεν πρόκειται για μία ακόμη περίπτωση όπου τα γλωσσικά στερεότυπα διαμορφώνουν τον δημοσιογραφικό λόγο, διερωτώμαι πώς μπορούν να εκφράζονται με τόση βεβαιότητα οι δημοσιογράφοι! Με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση και δεδομένης της σοβαρότητας του θέματος, το πιθανότερο είναι ότι αυτό το λίγο που αποκαλύπτει για το Ασφαλιστικό η κυβέρνηση είναι και το μόνο που ξέρει…

Ειρήσθω εν παρόδω, προσπαθώ να φαντασθώ ποιος φαεινός εγκέφαλος σκαρφίστηκε την ιδέα να ενταχθούν οι δημοσιογράφοι στο ίδιο Ταμείο με τους επιστήμονες. Λογικά πρέπει να είναι κάποιος που απεχθάνεται τους επιστήμονες, με ένα μίσος το βάθος του οποίου δύσκολα μπορούμε να το συλλάβουμε. * * *

Μάλλον θα είναι ο Θ. Ρουσόπουλος. Αφ’ ότου τελείωσε το Ανοικτό Πανεπιστήμιο έχει γίνει πια ένας διαφορετικός άνθρωπος…

Οταν ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ ανακοίνωσε τη σύνθεση της ΚΟΕΣ ανέφερε για πρώτη φορά την προοπτική «αυτοοργάνωσης του Κινήματος». Την περασμένη Τετάρτη, όμως, μιλώντας στα μέλη του οργάνου διευκρίνισε: «Χρειάζεται να στηρίξουμε αυτόνομες πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης σε όλη την Ελλάδα. Μιλήσαμε για την αυτοοργάνωση. Θα υπάρξει ειδική ομάδα που θα στηρίξει αυτές τις προσπάθειες. Διότι η αυτοοργάνωση θέλει και ουσιαστική υποστήριξη». Δηλαδή η αυτοοργάνωση θα είναι καθοδηγούμενη; * * *

Κρίμα! Ο Γιώργος χάλασε το πιο πετυχημένο του αστείο…

Οταν εξακόντισε την απειλή προς το γνωστό «κρατίδιο» ότι η Ελλάδα θα διεκδικήσει τα τμήματα της Μακεδονίας που της λείπουν, η εντύπωση ήταν ότι ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος είχε – κατά την έκφραση του συρμού – «απασφαλίσει». Ακολούθως, είτε με δικές του επιστολές είτε φίλων του, οι οποίοι έσπευσαν να τον υποστηρίξουν, ο μητροπολίτης έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του προκειμένου να διαψεύσει τις εντυπώσεις που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Η ευθύνη ήταν, ως συνήθως, των δημοσιογράφων, οι οποίοι είναι κακόπιστοι, υστερόβουλοι και τα τοιαύτα. Νόμισα τότε ότι το όλο επεισόδιο δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια άσκηση του Ανθιμου να μιμηθεί τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο – μια άσκηση που είχε αποτύχει οικτρά. * * *

Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης όμως επανήλθε. Και το χειρότερο; Επανήλθε γραπτώς! Σε επιστολή του προς «Το Βήμα» (29 Νοεμβρίου) γράφει: «Επιτρέψατέ μου, τέλος, να σημειώσω ότι η δική μου διατύπωση για τμήματα της Μακεδονίας μας (sic) που σήμερα ανήκουν στα Σκόπια δεν ήταν αυτή που μετέδωσαν τα μέσα ενημερώσεως»! Μα τι νόημα έχει η διαβεβαίωση περί των αγαθών προθέσεων του ιεράρχου, όταν την αναιρεί η διατύπωση; Πώς γίνεται να είναι δικά μας εδάφη και συγχρόνως να ανήκουν σε άλλους; Αν αυτή η διατύπωση δεν είναι έκφραση αλυτρωτισμού, τότε τι είναι;

Επιτέλους, η δικαίωση για τον Σάββα Τσιτουρίδη! * * *

Σήμερα, ίσως και τούτη την ώρα όπου εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο Σ. Τσιτουρίδης ανακηρύσσεται Μέγας Ευεργέτης του Πατριαρχείου. Προσοχή, όμως. Οχι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά του Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής. Δεν πειράζει όμως. Και αυτό καλό είναι. Με τον καιρό θα έλθουν και τα καλύτερα: από το Αντιοχείας, το Ιεροσολύμων και (ποιος ξέρει;) ίσως μια μέρα και από το Κωνσταντινουπόλεως…

Επιστολή αναγνώστη.

«Αγαπητή Πανδώρα,

Την περασμένη Δευτέρα για Νοέμβριο μήνα είχε περιέργως πολλή ζέστη στην Αθήνα. Ετσι, ένα κουνούπι αναθάρρησε και τρύπωσε στην κρεβατοκάμαρά μου. Ολη τη νύχτα μού άλλαξε τα φώτα. Ο,τι περίσσευε έξω από τα σκεπάσματα το τσιμπούσε και η προσπάθειά μου να υπερβώ τη νύστα, για να ξύσω το σημείο που διάλεγε κάθε φορά το κουνούπι για να επιτεθεί, ήταν μάταιη και ψυχολογικά εξαντλητική. * * *

Στην αρχή το ανεχόμουν σκεπτόμενος ότι θα πιει, θα χορτάσει, θα ησυχάσει κι εγώ επιτέλους θα κοιμηθώ. Αμ δε! Το μαρτύριό μου διαρκούσε δεν ξέρω για πόσο, καθώς μεταξύ ύπνου και ξύπνου χάνει κανείς την αίσθηση του χρόνου. Δεν είχα τη δύναμη να ανάψω τα φώτα, να τυλίξω μια εφημερίδα σε ρολό και να το στείλω μια ώρα αρχύτερα στη Βαλχάλα των κουνουπιών. Κουλουριάστηκα λοιπόν κάτω από τη σκωτσέζικη κουβέρτα μου (σκωτσέζικη και μεταφορικώς, καθώς το μήκος της μετά βίας ξεπερνά το 1,70 μ.), ελπίζοντας ότι θα τη γλίτωνα. Αναγκαστικά, όμως, έμενε έξω η κορυφή της κεφαλής μου, όπου μονίμως ξεχνώ ότι εκεί υπάρχει η φαλάκρα μου. Στο μέρος αυτό το κουνούπι ξέσπασε τη μανία του, κάνοντας τη νύχτα μου εφιαλτική με το βούισμά του κάθε φορά που εφορμούσε. * * *

Δεν άντεχα να σηκωθώ, να ανάψω τα φώτα και να βάλω σε εφαρμογή την τελική λύση. Ετσι, με κινήσεις γοργές, αλλά υπολογισμένες ώστε να μη διώξω τον ύπνο, άρπαξα την κουβέρτα και γλίστρησα έξω από το υπνοδωμάτιο, κλείνοντας πίσω μου την πόρτα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Παραχώρησα το δωμάτιό μου στο κουνούπι κι εγώ συνέχισα στον καναπέ του σαλονιού. * * *

Δεν ήταν η πρώτη ήττα της ζωής μου. Ηταν όμως η ταπεινωτικότερη από ένα πλάσμα το πολύ τριών χιλιοστών». * * *

Για ευνόητους λόγους, δεν κρίνω σκόπιμο να δημοσιοποιήσω τα στοιχεία του επιστολογράφου. Για το πρόβλημά του, όμως, θα του συνιστούσα τη λύση να δοκιμάσει ένα περουκίνι. (Μόνο για τον ύπνο, δεν είναι ανάγκη να το φορεί και έξω…)

Τι να λέει άραγε με τόση μυστικότητα ο Μίμης Ανδρουλάκης στον αρχηγό του; Ο,τι του ήρθε στο κεφάλι εκείνη τη στιγμή, φαντάζομαι, ώστε να μη χάσει τους φωτογράφους που είχε μπροστά του…

* Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Το αγέρωχο στήσιμο και το περισπούδαστο ύφος της κυρίας αριστερά ή μήπως το ανεπαίσθητο σκέρτσο και την κραυγαλέα μοβ γούνα της κυρίας δεξιά; Α, ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία! Στις δύο θεσπέσιες οπτασίες της φωτογραφίας βλέπουμε αυτό που οι Αγγλοι λένε «class», δηλαδή τη φινέτσα, την αριστοκρατικότητα ­ όπως βεβαίως καταγράφονται αυτά στη Θεσσαλονίκη, καθώς το στιγμιότυπο είναι από την τελετή απονομής των βραβείων του κινηματογραφικού φεστιβάλ της συμπρωτεύουσας…