Η μεγάλη κούρσα των 100 μέτρων

ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ με έναν πυροβολισμό και θα τελειώσει με ουρλιαχτά και λυγμούς. Θα κρατήσει λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα, κι ας χρειάστηκαν ώρες προετοιμασίας και εκατομμύρια δολάρια για να στηθεί. Τώρα έφθασε η ώρα: σήμερα, στις 21.45 ακριβώς, οκτώ θύτες θα δολοφονήσουν το θύμα τους. Ποιοι είναι; Ο Μπέιλι, ο Μπόλτον, ο Γκριν και άλλοι πέντε. Αυτοί που απόψε στο ΟΑΚΑ θα επιχειρήσουν να σκοτώσουν τον… χρόνο: να καταρρίψουν το 9.84, το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα! Η κούρσα του τελικού! Τα πιο γρήγορα πέλματα της υφηλίου να οργώνουν τα κουλουάρ του δικού μας Ολυμπιακού Σταδίου: Ντόνοβαν Μπέιλι (Καναδάς), Ατο Μπόλτον (Τρινιντάντ), Φράνκι Φρέντερικς (Ναμίμπια), Μορίς Γκριν (ΗΠΑ), Μάικλ Μαρς (ΗΠΑ)… Οι ταχύτεροι του κόσμου να εφορμούν σαν κόκκινο πανί να «ξεσκίσουν» το παγκόσμιο ρεκόρ. «Το Βήμα», λίγο πριν από την εκκίνηση, κυνηγά μαζί τους προγνωστικά και σταθμίζει πιθανότητες στο νήμα. Το «μπαμ» του αφέτη και φύγαμε!

Πρώτος και καλύτερος, ο παγκόσμιος ρέκορντμαν Ντόνοβαν Μπέιλι, ο ήδη έτοιμος, κατά τους «Times», να… διεκδικήσει θέση στην ελληνική μυθολογία! Ακόμη κι αν ο ίδιος αισθάνεται διαφορετικά. Νιώθει, λέει, τους πάντες να στήνουν ένα αόρατο σκόπευτρο στο μέτωπό του. «Αυτό σου συμβαίνει όταν είσαι πρωταθλητής στους Ολυμπιακούς, παγκόσμιος πρωταθλητής και κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ». Δεν διστάζει να προκαλέσει άπαντα τα βέλη να τον πετύχουν ­ αρκεί πρώτα να τον φθάσουν, βεβαίως! Ουδόλως ταπεινόφρων, μιλά σαν ήδη να έχει κόψει πρώτος το νήμα της αποψινής κούρσας. «Θα κατεβάσω κι άλλο το παγκόσμιο ρεκόρ πριν από το τέλος της σεζόν και σίγουρα θα σπάσω τα 9.80 πάρα πολύ σύντομα». Αδύνατον; Κι όμως ο Μπέιλι αυτό αναζητεί: την «τέλεια κούρσα», που, αν την κατορθώσει, λέει, οι άλλοι δεν θα έχουν ουδεμία προοπτική πέραν του να παρακολουθούν την… πλάτη του να τερματίζει. Μόνο που αυτό απέχει πολύ ακόμη και από το 9.84 της Ατλάντα.

«Εκεί το ξεκίνημά μου ήταν αδύνατο και η επιτάχυνση στο σπριντ κακή. Μόνο τα ενδιάμεσα 40 μέτρα ήταν καλά αλλά όχι εξαιρετικά καλά. Μόνο τέλεια κούρσα δεν ήταν…». Και υποστηρίζει ότι συνεχίζει να τρέχει γι’ αυτόν μόνο τον λόγο: για να μπορέσει να φθάσει την τελειότητα ­ τα χρήματα ουδόλως τον ενδιαφέρουν. «Το ταλέντο μου μπορεί να μου φέρνει χρήματα, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που με νοιάζει. Ποτέ δεν έχω πάει σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με τη σκέψη στα κέρδη ή στα μετάλλια. Αν το έκανα, θα ερχόμουν τελευταίος». Αντιθέτως, εστιάζει το μυαλό του στην κούρσα αυτή καθαυτή. «Αν πετύχω καλό ξεκίνημα, καλή συνέχεια και καλό τερματισμό, θα εκτιναχθώ… έτη φωτός μπροστά»! «Δηλαδή, κάτω από 9.70;», τον ρωτά ο δημοσιογράφος των «Times». «Ποτέ δεν ξέρεις!», η απάντηση.

Μόνο οι… αριθμοί δεν συμμερίζονται την αισιοδοξία του Μπέιλι για απόψε το βράδυ. Και αυτό γιατί οι εφετεινές επιδόσεις του τού δίνουν μόλις τον πέμπτο καλύτερο χρόνο μεταξύ των συμμετεχόντων και έτσι στις στατιστικές έχει αναλογία νίκης προς ήττα πέντε προς τρία ­ αφήστε που ακόμη τον ταλαιπωρεί η ίωση του περασμένου μήνα. Ο ίδιος όμως επιμένει να αγνοεί επιδεικτικά όλα τα παραπάνω. «Ξεχάστε τα στατιστικά στοιχεία, ξεχάστε τα πάντα εκτός από αυτό: στην Αθήνα θα είμαι πανέτοιμος, όπως είμαι πάντα πανέτοιμος για κάθε μεγάλο πανηγύρι. Εγώ έκανα σε τρία χρόνια αυτό που κανένας άλλος στην ιστορία δεν έχει πετύχει».

Είναι αλήθεια. Μέσα σε τρία καλοκαίρια από τότε που άρχισε να παίρνει το σπριντ στα σοβαρά κέρδισε παγκόσμιο και ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο και έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ. «Στον Καρλ (Λιούις) και στον Λίνφορντ (Κρίστι) το ίδιο πράγμα πήρε δέκα χρόνια», υπερηφανεύεται. Πάντως, όσο χρυσό κι αν έχει μαζέψει ο Μπέιλι εσχάτως, είναι εφέτος η πρώτη φορά που πάει σαν φαβορί στους αγώνες. Κάτι που δεν συνέβη ούτε στο Παγκόσμιο του 1995 ούτε στους Ολυμπιακούς του 1996 ούτε στον αγώνα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων με τον Μάικλ Τζόνσον.

Και αν εφέτος ο Μπέιλι μεταλλάχθηκε σε φαβορί, αυτό δεν συνέβη και στον πάγιο αντίπαλό του, στον Φράνκι Φρέντερικς. Ορμώμενος εκ Ναμίμπια και παγίως αποκαλούμενος «αιώνιος δεύτερος», φιλοδοξεί απόψε να… σπάσει την παράδοση και να κόψει πρώτος το νήμα, πράγμα που μέχρι στιγμής τουλάχιστον ποτέ δεν έχει καταφέρει στα 100 μέτρα σε μεγάλους αγώνες. Κι έτσι τώρα μπορεί να δηλώνει πως «μοναδική ικανοποίηση για μένα θα είναι η νίκη και τίποτε άλλο», αλλά συμπληρώνει όταν τον ρωτούν αν νιώθει φαβορί πως «σε κάθε αγώνα πρέπει να αποδεικνύεις ότι συγκαταλέγεσαι στους κορυφαίους. Αυτός είναι ο βασικότερος στόχος για έναν αθλητή». Γεγονός είναι πως ο Φρέντερικς, που παραμένει στην τρίτη θέση των εφετεινών καλύτερων επιδόσεων με 9.91 και έχει στο ενεργητικό του το αργυρό μετάλλιο των Ολυμπιακών της Ατλάντα με 9.89, επιμένει να διατηρεί χαμηλό αγωνιστικό προφίλ και αξιοθαύμαστη σταθερότητα στις επιδόσεις του: ποτέ πάνω από τη δεύτερη θέση αλλά και ποτέ κάτω από την τέταρτη.

Στον αντίποδα, ο Ατο Μπόλτον, από το Τρινιντάντ, με το πολύ πιο «εκρηκτικό» στυλ, που όμως δεν κρύβει την προτίμησή του για το αγώνισμα των 200 μέτρων, στο οποίο άλλωστε «σάρωσε» τον Φρέντερικς στη Στουτγάρδη πρόσφατα, καρφώνοντας το χρονόμετρο στα 19.77 και αφήνοντας τον Ναμιμπιανό δεύτερο με 19.93… Πάντως, και στα 100 μέτρα ο Μπόλτον έχει να επιδείξει σημαντικές διακρίσεις: τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Γκέτεμποργκ, τρίτη θέση στην Ατλάντα με 9.90 και ανεβαίνει ­ ας μην ξεχνάμε ότι αυτός έχει κάνει τον καλύτερο εφετεινό χρόνο στα 100 μέτρα (9.89) ­ στα στοιχήματα μεταξύ των φανατικών του στίβου· «παίζει» σχεδόν στα ίσα με τον Ντόνοβαν Μπέιλι.

Από την άλλη πλευρά, βέβαια, υπάρχει και ο φίλος και… μαθητής τρόπον τινά του Μπόλτον, από το Smith’s LA Group, ο 23χρονος Μορίς Γκριν ­ άλλωστε, γίνεται «κατοστάρι» χωρίς Αμερικανό; Και αυτός, όπως και ο Μπόλτον, συμφωνούν πως «η πρώτη θέση θα κριθεί γύρω στο 9.78 ­ 9.79, που θα είναι και παγκόσμιο ρεκόρ». Ο Γκριν δηλώνει έτοιμος για μια τέτοια επίδοση. Οπως λέει «πέρυσι με τον Ατο μέναμε ξύπνιοι αργά τις νύχτες ως τη 1.00 π.μ., βλέπαμε βίντεο και διορθώναμε την τεχνική μου. Και η αλήθεια είναι ότι η βοήθειά του ήταν πολύ σημαντική». Ετσι ο Γκριν μπορεί εφέτος να επιδιώξει με αξιώσεις να ανυψώσει μετά τα έξι τελευταία πέτρινα χρόνια το διασυρθέν αμερικανικό γόητρο (οι συμπατριώτες του έχουν να δουν χρυσό στα 100 μέτρα από τις ημέρες του Καρλ Λιούις σε Ελσίνκι, Ρώμη και Τόκιο…). Με τον αέρα της δεύτερης καλύτερης επίδοσης εφέτος στον κόσμο (9.90″) και μετά τον θρίαμβό του στη Λωζάννη με ένα ακόμη 9.90 επί του Μπέιλι και του Φρέντερικς, τρέφει σοβαρές ελπίδες για μετάλλιο και στην Αθήνα, αλλά ο ίδιος προτιμά να μην το… γρουσουζεύει και παρουσία δημοσιογράφων περιορίζεται σε δηλώσεις όλο ταπεινοφροσύνη ­ βλ. «τώρα αντέχω πολύ καλύτερα τέτοιους μεγάλους αγώνες» κ.ά.

Αντιθέτως, πολύ λιγότερες ελπίδες και ακόμη λιγότερη… μετριοφροσύνη φαίνεται να διαθέτει ο έτερος Αμερικανός της κούρσας, ο Μάικλ Μαρς. Βετεράνος (το παραδέχεται και ο ίδιος…) και φίλος του Καρλ Λιούις, ο Μαρς μπορεί να δήλωσε κατά την άφιξή του σε ελληνικό έδαφος πως «είμαι έτοιμος να κερδίσω τα 100 μέτρα και, γιατί όχι, να πετύχω και παγκόσμιο ρεκόρ» και να φιλοδοξεί στα γενέθλια των 30 ετών του τη Δευτέρα να φορά το χρυσό στο στήθος, αλλά η καλύτερη επίδοσή του, αν εξαιρέσουμε το 9.89 που έκανε με ευνοϊκό άνεμο το 1985, είναι το 9.93 που πέτυχε προ… πενταετίας, εξ ου και μετά το «μαρς» του αφέτη, η τύχη του Μαρς δεν προδιαγράφεται ιδιαιτέρως ευοίωνη. Αλλά, ως γνωστόν, προτού κοπεί το νήμα, όλα είναι ρευστά. Και, κατά τη ρήση του Μπέιλι, «υπάρχει μονάχα ένα ψηλό σκαλί στο βάθρο και, αν το θες για τον εαυτό σου, πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου»… που θα κρατήσει, το πολύ, από τις 21.45 ως τις… 21.45.10″. Και μετά; Κάποιος εξ όλων θα αποθεωθεί, οι υπόλοιποι θα αρκεστούν σε έναν καλό χρόνο, ο Μπόλτον και ο Γκριν θα ξαναγίνουν φίλοι… Με άλλα λόγια, αυλαία! Γιατί, όπως λέει και ο Καναδός γελώντας, «ε, μετά που τελειώνει η δουλειά σου, δεν είναι ανάγκη να την κουβαλάς και στο σπίτι μαζί σου!».