Η τελετή έναρξης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος και το τηλεοπτικό θέαμα που παρήγαγε δεν ήταν του γούστου μου. Για πολλούς λόγους που δεν προτίθεμαι να απαριθμήσω αφού πιστεύω ότι το γούστο μου δεν ενδιαφέρει κανέναν εκτός από εμέναν, τους φίλους και οικείους μου. Αλλωστε, μετά από μια δεκαετία περίπου θητείας στην τηλεόραση, έχω μάθει κάτι πολύ απλό: άλλο πράγμα το γούστο μου και άλλο πράγμα οι κανόνες του τηλεοπτικού θεάματος.
Εξ αυτού του λόγου το ερώτημα δεν είναι αν μου άρεσε ή δεν μου άρεσε το Vangelis Show αλλά αν ήταν αποτελεσματικό ως τηλεοπτικό θέαμα, δηλαδή αν έγινε ευμενώς δεκτό από την πελατεία στην οποία απευθυνόταν: στα 3 δισ. τηλεθεατών όλου του πλανήτη, από το Ουισκόνσιν στο Κέιπ Τάουν και από την Καζαμπλάνκα στην Ουλάν Μπατόρ. Ακόμη, λοιπόν, και αν συμφωνήσω ότι αυτό το μείγμα αρχαίου πνεύματος, «τέκνο» και κολάν ήταν ελαφρώς καρακιτσάτο, τι νομίζετε ότι είναι οι τηλεθεατές του; Απόφοιτοι Αισθητικής από το King’s College του Κέιμπριτζ; Τηλεπαιχνίδια και βραζιλιάνικες σαπουνόπερες βλέπουν από το πρωί ως το βράδυ!
Εχω, λοιπόν, την αίσθηση ότι το τηλεοπτικό αυτό θέαμα είχε την απαραίτητη δόση κακογουστιάς, εντυπωσιασμού και νταρανταντάν ώστε να αρέσει στην κυρία Joan, Cincinnati, USA. Δεν είναι τυχαίος ο ενθουσιασμός με τον οποίο έγινε δεκτό από πολλούς εγχώριους αθλητικούς συντάκτες και άλλους δημοσιογράφους. Και υπ’ αυτήν την έννοια, στην κοινωνία όπου «νόμος είναι το γούστο του πελάτη», ο Vangelis απέδειξε ότι διαθέτει μαστοριά και ταλέντο. Τουλάχιστον περισσότερο από τον κ. Α. Φούρα, ο οποίος απεφάνθη μέσα στον συγκρατημένο ενθουσιασμό του ότι «το αρχαίο πνεύμα ξανάγινε αθάνατο», υποδηλώνοντας ενδεχομένως ότι είναι το μόνο πνεύμα διεθνώς που κατόρθωσε να γεννηθεί αθάνατο, να πεθάνει και να ξαναγίνει αθάνατο αμέσως μετά. Μαγκιά…
