» Είμαι ανθυποσμηναγός, αλλά νιώθω σμηνίτης «
Το 1999 ήταν η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς. Στην αρχή δεν την υπολόγιζε σχεδόν κανείς. Σιγά σιγά όμως η πρωταθλήτρια του άλματος εις τριπλούν Βούλα Τσιαμήτα άρχισε να δείχνει τι αξίζει. Εβδομάδα την εβδομάδα κέρδιζε σχεδόν σε κάθε διοργάνωση όπου έπαιρνε μέρος, ενώ ήδη είχε βελτιώσει αρκετές φορές το πανελλήνιο ρεκόρ. Αποκορύφωμα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου της Σεβίλλης. Στον προκριματικό με άλμα στα 15,07 μ. δημιουργεί και πάλι πανελλήνιο ρεκόρ και περνά πρώτη στον τελικό, όπου κερδίζει το χρυσό μετάλλιο με επίδοση 14,88 μ. Πέρυσι τον Ιανουάριο όμως, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της για τον κλειστό στίβο, τραυματίζεται σοβαρά στο πόδι. Τον περασμένο Ιούλιο υπεβλήθη σε επέμβαση και είπε οριστικά «αντίο» στη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, όπου υπολόγιζε στο χρυσό μετάλλιο, ενώ ενδεχομένως να έπαιρνε μέρος και στο άλμα εις μήκος. Τώρα, έναν χρόνο μετά τον τραυματισμό της, η ανθυποσμηναγός της Πολεμικής Αεροπορίας μετρά αντίθετα τις ημέρες, σαν τους σμηνίτες. Οχι για να απολυθεί αλλά για να επιστρέψει και πάλι στα σκάμματα.
Πώς πέρασαν οι επτά μήνες από την ημέρα της εγχείρησης;
«Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολο. Εμεινα αρκετά έξω από τον χώρο, από αυτό το οποίο είχα μάθει να κάνω και ήξερα καλά να το κάνω. Να αγωνίζομαι στους στίβους. Επίσης λόγω του τραυματισμού μου δεν συμμετείχα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ που ήταν ο μεγάλος μου στόχος. Κατάφερα όμως και τα ξεπέρασα όλα αυτά. Στον αθλητισμό οι τραυματισμοί είναι μέσα στο πρόγραμμα».
Φοβήθηκες ποτέ ότι μπορεί να έχει έρθει το τέλος της αγωνιστικής καριέρας σου;
«Ποτέ. Ούτε καν πέρασε από το μυαλό μου. Βλέπω πάντα θετικά τα πράγματα. Αισθανόμουν και αισθάνομαι ακόμη ότι έχω περιθώρια να βελτιωθώ. Να προσφέρω στον αθλητισμό και να πάρω από αυτόν. Ο φόβος αν πούμε ότι υπήρξε ήταν στιγμιαίος. Δεν πρόλαβα καν να νιώσω, θα έλεγα, το συναίσθημα αυτό. Μετά την εγχείρηση αυτό το οποίο είχα στο μυαλό μου ήταν πώς θα γίνει η καλύτερη αποκατάσταση του τραυματισμού μου, με τέτοιον τρόπο ώστε να είμαι σε καλό επίπεδο την ώρα που θα ξεκινούσα προπόνηση. Ολα πήγαν όπως τα είχαμε προγραμματίσει».
Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος πόνος; Αυτός του τραυματισμού ή εκείνος της μη συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
«Δύσκολο να απαντηθεί. Πονούν ίσως εξίσου. Δεν είναι μόνο η μη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και στις υπόλοιπες διοργανώσεις. Ελειπα απ’ όλα αυτά και το γεγονός αυτό με στενοχώρησε φοβερά. Οταν όμως κάνεις υψηλό πρωταθλητισμό, είσαι αναγκασμένος να βρίσκεσαι κοντά στο κόκκινο, όπως λέμε εμείς στον αθλητισμό. Οπότε και ο τραυματισμός είναι κοντά».
Τον τελικό του Σίδνεϊ τον είδες; Ποιο ήταν το συναίσθημα εκείνης της ώρας;
«Βεβαίως και τον είδα. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Ειλικρινά θα σας πω: ένιωθα έναν κόμπο στον λαιμό».
Αν ήσουν εκεί, θα μπορούσε να είσαι εσύ η νικήτρια;
«Η ερώτηση είναι υποθετική, από τη στιγμή που δεν ήμουν παρούσα. Ωστόσο ναι, θα μπορούσα να είμαι πρώτη. Δεν μιλάω εκ του ασφαλούς τώρα. Τα δεδομένα που είχαμε στην προπόνηση έδειχναν ότι μπορούσα κάτι τέτοιο. Αλλωστε ο στόχος ήταν αυτός: η διάκριση στο Σίδνεϊ. Δεν πήγαινα στους αγώνες αυτούς για μια απλή συμμετοχή στον τελικό. Πόνεσα γιατί έλειπα».
Πώς είδες τις χθεσινές και προφανώς αυριανές αντιπάλους σου; Ποια ξεχώρισες; Ποια ίσως σε φοβίζει πιο πολύ για το μέλλον;
«Ολες όσες είναι πάνω από το όριο των 15 μ. ή λίγο κάτω από αυτό είναι σίγουρα υπολογίσιμες και σοβαρές αντίπαλοι. Στο Σίδνεϊ, οι δύο πρώτες, η Βουλγάρα Τερέζα Μαρίνοβα, που κέρδισε με 15,20 μ., και η Ρωσίδα Τατιάνα Λεμπέντεβα, με 15 μ., καθώς και η τρίτη, η Ουκρανή Ολένα Γκοβόροβα, μόλις τέσσερα εκατοστά λιγότερο. Σπουδαίες επιδόσεις. Δεν με φοβίζουν. Αντίθετα θα έλεγα ότι με πωρώνουν να συγκεντρωθώ, να αφοσιωθώ ακόμη περισσότερο σε αυτό που κάνω. Να δουλέψω πιο πολύ για να τις κερδίσω».
Η παρουσία του ελληνικού στίβου στο Σίδνεϊ ήταν ικανοποιητική; Τα τέσσερα μετάλλια και οι τέσσερις ακόμη θέσεις στην πρώτη οκτάδα ήταν αυτό το οποίο μπορούσε να πετύχει ή υπήρχαν και άλλα περιθώρια διακρίσεων;
«Η εμφάνιση του στίβου αλλά και εν γένει όλης της ελληνικής ομάδας ήταν πολύ καλή. Μην ξεχνάμε και τις απουσίες και τις ατυχίες της τελευταίας στιγμής. Η εμφάνιση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ θα είναι η μεγάλη κληρονομιά μας για τους Αγώνες της Αθήνας το 2004. Πιστεύω όμως ότι δεν έχουμε φθάσει ακόμη στα όρια των δυνατοτήτων του ελληνικού αθλητισμού. Είμαστε κάπου στη μέση. Το 2004 θα αγγίξουμε την κορυφή».
Μετράς αντίστροφα; Σου έχουν λείψει οι αγώνες, ο συναγωνισμός, η… μάχη;
«Αν μετράω λέει… Μπορεί να είμαι ανθυποσμηναγός στην Πολεμική Αεροπορία, όμως νιώθω σαν τους σμηνίτες, οι οποίοι από το ημερολόγιο κάθε βράδυ σβήνουν και μία ημέρα για να δουν τον χρόνο ώσπου να απολυθούν να λιγοστεύει. Αδημονώ να επιστρέψω στους αγώνες. Μου λείπουν πολύ η ένταση, ο συναγωνισμός. Αλήθεια πόσες ημέρες έμειναν ως τον Μάιο, οπότε υπολογίζω να γυρίσω στους αγώνες; Περίπου 110 με 120 ημέρες πρέπει να είναι».
Σε τι κατάσταση βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή;
«Ψυχολογικά πολύ καλά. Αγωνιστικά είμαι σε γενική προετοιμασία της φυσικής κατάστασης, η οποία είναι η βάση για για να μπω σε πρόγραμμα έντασης και στο καθαυτό αγωνιστικό. Πάντως όλα βαίνουν καλώς».
Το γεγονός ότι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Εντμοντον στον Καναδά τον προσεχή Αύγουστο θα πάρεις μέρος ως κάτοχος του τίτλου, χωρίς μάλιστα να είσαι αναγκασμένη να πετύχεις το όριο συμμετοχής, σε διευκολύνει ή θα είναι για εσένα ένα επιπλέον βάρος, με την έννοια ότι θα υπάρχει μέτρο σύγκρισης με αυτό το οποίο πέτυχες στη Σεβίλλη;
«Ούτε βάρος ούτε αβαντάζ. Αυτό το οποίο μετρά είναι το τι θα πετύχω εκεί. Το μόνο το οποίο με νοιάζει είναι το πώς θα είμαι τότε. Να βρίσκομαι δηλαδή στην καλύτερη δυνατή κατάσταση από αγωνιστικής πλευράς. Αυτό είναι το μόνο το οποίο σκέφτομαι και πώς θα προετοιμασθώ καλύτερα για να το πετύχω».
Στόχους προφανώς βάζεις. Ποιος είναι αυτός της εφετινής περιόδου;
«Θέλω να είμαι πάντα καλύτερη. Τόσο στις προπονήσεις όσο και στον αγώνα. Να έχω συνεχή βελτίωση, Είναι μια μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό. Το αποτέλεσμα στο δικό μας αγώνισμα είναι σε μέτρα. Υπάρχει μεζούρα. Πρέπει να βάζεις συνεχώς παραπάνω πόντους. Αν γίνει αυτό, τότε έρχονται και οι επιτυχίες».
Με το άλμα εις μήκος τι γίνεται; Εχεις ρεκόρ 6,93 μ. Εχεις σκεφθεί να στραφείς και προς αυτό;
«Κάποια μέρα θα κάνω και μήκος. Το πότε θα γίνει θα το αποφασίσουμε από κοινού με τον προπονητή μου, τον κ. Πομάσκι. Για εφέτος δεν το βλέπω».
Τι είναι αυτό το οποίο θα ήθελες να ζήσεις στον αθλητισμό;
«Ο,τι παραπάνω υπάρχει σε τίτλους από αυτό το οποίο έχω καταφέρει ως τώρα. Αυτό όμως το οποίο δεν πρόλαβα να κάνω είναι να έχω μια σταθερότητα σε επιδόσεις. Αυτό έγινε εξαιτίας του τραυματισμού μου. Στόχος μου την ερχόμενη τετραετία είναι να διατηρηθώ σε ένα καλό επίπεδο από πλευράς επιδόσεων».
Τόσο εσύ όσο και η Ολγα Βασδέκη δεν θα κάνετε αγώνες στον κλειστό στίβο λόγω τραυματισμού. Δεν σας επηρεάζει αυτό;
«Οχι, μπορεί να συμβεί στον καθένα. Επαναλαμβάνω ότι οι τραυματισμοί είναι μέσα στο πρόγραμμα. Το κόκκινο που σας είπα προηγουμένως είναι πολύ επικίνδυνο. Είναι σαν ένα σκοινί τεντωμένο το οποίο οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να κοπεί. Παράλληλα όμως είναι αυτό που σε αναδεικνύει. Δηλαδή η επίπονη και σκληρή δουλειά. Στον υψηλό πρωταθλητισμό δεν γίνεται διαφορετικά».
Διάδοχη κατάσταση υπάρχει; Πώς βλέπεις τα πράγματα πίσω από εσάς τις δύο;
«Σίγουρα υπάρχει. Εχουν έρθει αρκετές νέες αθλήτριες κοντά στο αγώνισμα, με πολλά προσόντα. Και έχουν δώσει ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής. Πρέπει να δοθεί προσοχή στην προετοιμασία τους τόσο από την ομοσπονδία όσο και από τους προπονητές. Να είναι τα πάντα οργανωμένα. Μην ξεχνάμε ότι ο αθλητισμός δεν σταματά το 2004. Εχουν όλο το μέλλον μπροστά τους. Πρέπει όμως να βρεθούν και λύσεις ώστε να μην έχουν προβλήματα. Να βοηθηθούν αθλητές και προπονητές. Στη δική μας περίπτωση έχουν μπει στη ζωή μας οι χορηγοί και είμαστε τυχεροί. Επαιζαν και παίζουν ρόλο στη διαδικασία για να φθάσουμε στις υψηλές επιδόσεις. Η βοήθειά τους είναι σημαντικότατη. Κακά τα ψέματα, ο πρωταθλητισμός είναι ακριβός και πολλές φορές το δίδυμο αθλητή – προπονητή δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στα έξοδα που απαιτούνται».
Τόσα χρόνια συνεργάζεσαι με τον ίδιο προπονητή, τον κ. Γιώργο Πομάσκι. Πώς είναι; Σκληρός ή τρυφερός; Φωνακλάς ή ήρεμος;
«Είναι απ’ όλα. Ανάλογα με τη στιγμή. Την αντιμετωπίζει διαφορετικά με τον τρόπο που πρέπει και πάνω απ’ όλα με αυτόν τον οποίο έχει ανάγκη ο αθλητής. Αλλοτε φωνάζει για να με ξυπνήσει, άλλοτε μιλάει ήρεμα για να με χαλαρώσει. Τόσα χρόνια με γνωρίζει καλά και ξέρει τι μου χρειάζεται».
