Ο βίος και η πολιτεία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Σεραφείμ είναι λίγο πολύ γνωστά. Χαρακτηριστικός είναι εξάλλου ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται ο Αρχιεπίσκοπος: προ ολίγων μόλις ετών σε ένα από τα γεύματα εργασίας του «Βήματος» ο κ. Σεραφείμ, σχολιάζοντας τις φήμες για ενδεχόμενη παραίτησή του από τον θρόνο της Εκκλησίας, είχε αναφέρει, αρκούντως παραστατικά και δεικτικά, έναν γνωστό μύθο (για τον τράγο που πηγαίνει μπροστά και την αλεπού που τον ακολουθεί ελπίζοντας μάτην! ότι θα καταπέσει ένα ορισμένο τμήμα του σώματος του τράγου για να το κατασπαράξει…).
Πέρασαν έκτοτε αρκετά χρόνια. Το ζήτημα της διαδοχής τού επικεφαλής της Ελλαδικής Εκκλησίας υποτίθεται ότι παραμένει μονίμως ανοικτόν. Και τούτο διά τρεις λόγους:
Πρώτον, ο Αρχιεπίσκοπος είναι πλέον προχωρημένης ηλικίας· δεύτερον, πέραν της φυσικής βιολογικής κάμψεως, αντιμετωπίζει και συγκεκριμένο οξύ πρόβλημα υγείας, υποβαλλόμενος ανά διήμερον σε αιμοκάθαρση· τρίτον, υποψήφιοι διάδοχοι υπάρχουν πάντοτε, είναι επίσκοποι εν ενεργεία, είναι περισσότεροι των δύο και δεν είναι μόνον όσοι το ομολογούν και δημοσίως, αλλά και ορισμένοι που κατηγορούν αυτούς οι οποίοι επισήμως εμφανίζονται ως «δελφίνοι».
Με αυτά τα δεδομένα, και το ζήτημα της διαδοχής του Αρχιεπισκόπου είναι πράγματι ανοικτόν και εξηγήσιμα είναι όλα αυτά, τα όχι βεβαίως πρωτοφανή αλλά εξόχως σκανδαλιστικά για το χριστεπώνυμον πλήρωμα, που συμβαίνουν στην Εκκλησία. Η πρόσφατη κορύφωση της κρίσεως δεν είναι βέβαιον ότι οδηγεί σε λύση αλλά πρόβλημα υπάρχει. Και είναι πολύ γενικότερο και πιο ουσιαστικό από αυτό που θέτουν όσοι αμέσως ή εμμέσως απαιτούν παραίτηση του κ. Σεραφείμ και εκλογή νέου αρχιεπισκόπου.
Κατ’ αρχήν είναι υποκριτές όσοι θέτουν το θέμα επικαλούμενοι το ότι λ.χ. ο κ. Σεραφείμ δεν πήγε στον αγιασμό για την έναρξη των νέων εργασιών, μετά τις θερινές διακοπές, της Βουλής. Η κακή κατάσταση της υγείας του κ. Σεραφείμ και τα προβλήματα που δημιουργούν η ασθένεια και η ανάγκη για συνεχείς αιμοκαθάρσεις είναι πασίγνωστα. Πασίγνωστη και πασιφανής είναι όμως και η εξαιρετικά δυνατή κράσις του Αρχιεπισκόπου, τον οποίο προδήλως ο Πανάγαθος δεν επιθυμεί να καλέσει πλησίον Του, επί του παρόντος τουλάχιστον.
Αρα οι εγείροντες το ζήτημα ας μην παριστάνουν ότι ορμώνται από το ότι ο κ. Σεραφείμ προ ημερών δεν πήγε στη Βουλή. Τους τελευταίους μήνες η κατάσταση του Αρχιεπισκόπου αναφέρεται ως σταθεροποιημένη (για να θυμηθούμε και εκφράσεις άλλης περιόδου). Αν υπάρχει ζήτημα, είναι άλλο και αυτό έχει δύο πλευρές:
Πρώτον, αν οι ανησυχούντες πάσης φύσεως ιεράρχες κλπ. ενδιαφέρονται για τέτοια προβλήματα, οφείλουν να θέσουν γενικό ζήτημα ορίου ηλικίας για όλους τους μητροπολίτες. Ο κ. Σεραφείμ δεν είναι ούτε ο γηραιότερος ούτε ο διαθέτων λιγότερο μυαλό από άλλους υπεργήρους αληθώς ιεράρχες εν ενεργεία. Αν το θέλει και τολμά η Ιεραρχία της Εκκλησίας, ας αποφασίσει ότι και οι επίσκοποι άνθρωποι είναι και κάποτε πρέπει (όλοι!) να αποσύρονται σε μια Μονή μετανοίας…
Δεύτερον, αν οι ανησυχούντες κρίνουν ότι το πρόβλημα της ποιμάνσεως της Αρχιεπισκοπής είναι επείγον, ας θέσουν το ζήτημα στην Ιεραρχία, η οποία, όπως μπορεί να εκλέγει αρχιεπίσκοπον, μπορεί και να καταργεί. Εκεί, λοιπόν, στην Ιεραρχία, αν το θέλουν και το τολμούν, ανοικτά (ενώπιον του… προεδρεύοντος κ. Σεραφείμ) ας ζητήσουν τη λύση…
Αυτά επί του παρόντος. Διότι η επιστολογραφία και η ανταλλαγή ύβρεων δεν λύνουν το πρόβλημα εκτός αν επιζητείται άμεση παρέμβαση της Πολιτείας, ως εκφραζούσης τα αισθήματα του χριστεπωνύμου πληρώματος, του Λαού δηλαδή, που παρακολουθεί κατάπληκτος τα διαδραματιζόμενα!
