ΜΑ γιατί δυσανασχετούν – ακόμα και πολλοί ένθερμοι αμερικανόφιλοι – επειδή ο πρόεδρος Μπους, στην ομιλία του για την «Κατάσταση της Ενωσης», ισχυρίστηκε πως οι ΗΠΑ «έχουν κληθεί, για άλλη μια φορά, να υπερασπισθούν… τις ελπίδες της ανθρωπότητας»; Επειδή, μ’ άλλα λόγια, η Θεία Πρόνοια, η Ιστορία ή ο,τι άλλο τούς έχει αναθέσει τον ρόλο προμάχων του ανθρώπινου γένους; Για πάμπολλα μπορεί να κατηγορηθεί ο Μπους, όχι όμως και για πρωτοτυπία. Αυτόν τον ρόλο δεν καμαρώνει η υπερατλαντική δημοκρατία πως έχει επωμισθεί ανέκαθεν και άνωθεν; Και ιδού δια του λόγου το ασφαλές:


Ο δεύτερος Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζων Ανταμς δεν διακήρυσσε, το 1765, πως «Η δημιουργία της Αμερικής είναι σαν ένα σχέδιο της Θείας Πρόνοιας προορισμένο να διαφωτίσει και να χειραφετήσει το τμήμα εκείνο της ανθρωπότητας που στενάζει ακόμα από τη δουλεία»;… Πλειοδοτώντας, ο γερουσιαστής Albert Beveridge (ένα απ’ τα γεράκια του αμερικανο-ισπανικού πολέμου του 1898) δεν ορκιζόταν πως «Από όλες τις φυλές, ο Θεός υπέδειξε τον αμερικανικό λαό ως έθνος εκλογής Του για να οδηγήσει τελικά στην αναγέννηση του κόσμου»;… Ο πρόεδρος Ουίλσον δεν διαβεβαίωνε, το 1917, ότι «Δεν επιθυμούμε ούτε κατακτήσεις, ούτε την κυριαρχία. Δεν είμαστε παρά πρόμαχοι των δικαιωμάτων της ανθρωπότητας»;… Ο πρόεδρος Τρούμαν δεν αγαλλιούσε, το 1952, επειδή «Η Αμερική δέχθηκε επιτέλους να παίξει τον ρόλο του ηγέτη, που ο Παντοδύναμος Θεός μάς ζητούσε, εδώ και μια γενιά, να αναλάβουμε»;… Και, για να μη μακρυγορούμε, ο πρόεδρος Τζόνσον δεν διαδηλούσε, το 1968, πως «Αποστολή των ΗΠΑ είναι να υπερασπισθούν και να αυξήσουν την ανεξαρτησία των ατόμων και των εθνών, από τη μία ως την άλλη άκρη του κόσμου»;


Το οποίον: ό,τι κι αν κάνουν οι ΗΠΑ – ακόμα και ακήρυκτους πολέμους, στήριξη ή στήσιμο τυραννικών καθεστώτων, ανελέητη επιδίωξη των συμφερόντων τους κλπ., – δρουν πάντα, εξ ορισμού και προορισμού, σαν εντολοδόχοι του Θεού ή της Μοίρας· και όλες οι πράξεις τους δεν αποσκοπούν παρά στο δίκιο (έστω και αν καταπατούν ασύστολα το διεθνές δίκαιο), στην ελευθερία των απανταχού λαών (έστω και με την εξόντωση των ελευθερωτέων) και στην επί Γης ειρήνη (έστω και με φρικαλέες αιματοχυσίες).


Με αυτόν τον «μεταφυσικό» αυτοπροσδιορισμό, εξασφαλίζεις οτι σου επιτρέπονται a priori τα πάντα και δεν ντρέπεσαι a posteriori για τίποτα…


Βέβαια, μερικοί μπορεί να θυμηθούν τη Madame Roland που, στον δρόμο για την καρμανιόλα του αποκεφαλισμού της από τους συντρόφους της τής Επανάστασης, αναφώνησε: «Ω ελευθερία, πόσα εγκλήματα διαπράττονται στο όνομά σου!» ‘Η τον δαιμονικό Ριχάρδο Γ’, που γαυριούσε: «Ντύνω τη γύμνια της (απληστίας μου) / με παλιά αποκόμματα που κλέβω / απ’ τις Γραφές και φαίνομαι άγιος / ίσα ίσα όταν κάνω / χρέη διαβόλου»1…


Αλλά, αυτά, είναι σχολαστικότητες και φιλολογίες της (κάτα Ράμσφελντ) «γηραιάς Ευρώπης»…


ΑΠΟΔΕΙΞΗ, πως το δόγμα της θεϊκο-ιστορικής αποστολής των ΗΠΑ το ασπάστηκαν ασμένως και οι ηγέτες οχτώ ευρωπαϊκών χωρών, διασπώντας και εξευτελίζοντας την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά διακηρύσσοντας ταυτόχρονα και ανερυθρίαστα πως «δύναμή μας είναι η ενότητα»!


Τις οχτώ αυτές ευρω-νεάνιδες τις αποπλάνησε ο αμερικανός Macho, εφαρμόζοντας το άλλο πανάρχαιο δόγμα «διαίρει και βασίλευε» -που θα ψιθύρισε στον ευρυμαθή Μπους η «φιλιππινέζα» του, ο Τόνυ Μπλερ, καθότι το δόγμα αυτό στάθηκε ο Πολικός Αστέρας της αγγλικής πολιτικής από τον 16ο αιώνα κιόλας.


ΚΑΙ καλά, αυτοί οι μωρο-παρθένοι ηγέτες έκαναν το χρέος τους σαν άξιες θεραπαινίδες. Με τί μούτρα, όμως, θ’ αντικρύσουν τους λαούς τους; «Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει» αποφαινόταν ο γάλλος μοναρχικός Joseph de Maistre. Στην τωρινή περίπτωση, όμως, οι λαοί τόσο των οχτώ όσο και των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, ορθώνονται, σε ποσοστό γύρω στο 80%, εναντίον της αμερικανικής πολεμολαγνείας. Αξίζουν σε τόσο ειρηνόφιλους λαούς τέτοιοι πολεμόδουλοι κυβερνήτες;


‘Η μήπως δικαιώνεται μια άλλη «σοφία» που έχει διαλαληθεί τελευταία: πως «ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων»; Που θα πει πως η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων (και οι μισοί Αμερικανοί) είναι ηλίθιοι!


Κάπως έτσι, φαίνεται, σκέφτονται τα γεράκια της Ουάσινγκτον και τα ευρωπαϊκά τσιράκια τους: πως οι λαοί είναι αθύρματα, που πρέπει να άγονται και να φέρονται απ’ τους κατέχοντες, και να τους τα φέρνουν αδιαμαρτύρητα. Και να αποδεκατίζονται – όταν, μάλιστα, πρόκειται για «κατώτερες» φυλές. Οπως θα γίνει στον ιρακινό πόλεμο, όπου – κατά την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας – θα υπάρξουν 500.000 θύματα από βομβαρδισμούς, επιδημίες και πείνα, ενώ η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες υπολογίζει πως 900.000 ιρακινοί θα προσφυγοποιηθούν και άλλα 2.000.000 θα εγκαταλείψουν τις εστίες τους για άλλες, πιο «ασφαλείς» περιοχές της χώρας… Αλλά τι είναι αυτά τα «νουμεράκια» μπρος στα αρίφνητα κέρδη που θ’ αποκομίσουν οι θεόσταλτοι κοσμοσωτήρες και τα κοπέλια τους.


Προφητικά και σαρκαστικά, ο Σιμόν Μπολίβαρ, ο πρωτοστάτης των πολέμων ανεξαρτησίας της Νότιας Αμερικής, έλεγε πριν ενάμιση αιώνα: «Οι ΗΠΑ φαίνεται πως είναι προορισμένες από τη Θεία Πρόνοια να βυθίσουν τον κόσμο στην αθλιότητα και τη μιζέρια εν ονόματι της ελευθερίας»2…


ΟΣΟ για την Ευρωπαϊκή Ενωση, που οι οχτώ την υπονόμευσαν τόσο αδίστακτα, οι δημιουργοί και οι πιστοί της θα μπορούν ν’ αναθυμηθούν το γνωστό θρηνητικό δίστιχο του Ευριπίδη («Ω τλήμον αρετή, λόγος άρ’ ήσθα, εγώ δε / ως λόγον ήσκουν· συ δ’ άρα εδούλευες τύχη»3), παραλλάζοντας το κάπως έτσι: «Ω ταλαίπωρη Ευρώπη, σκέτος λόγος ήσουν, κι εγώ σε ασκούσα σαν έργο· ενώ εσύ υπηρετούσες τις ΗΠΑ»…


ΥΓ.: Υπερβολική, ακόμα και άδικη, βρήκαν μερικοί την άποψή μου (στο άρθρο «Ο άξονας της Ευρώπης», 29.12.02) πως ο πολιτισμός της Αμερικής είναι σχεδόν αποκλειστικά «χρηματοκεντρικός». Ας κάνουν, λοιπόν, τον κόπο να διαβάσουν τι λέει ένας από τους κορυφαίους αμερικανούς συγγραφείς, ο Νόρμαν Μέιλερ, σε πρόσφατη συνέντευξή του: «…Εξάγουμε τη χοντροκοπιά. Ιδού ένα από τα σπουδαιότερα πολιτιστικά αγαθά μας: τα περιττώματα»4.


………………


1. Σαίξπηρ, Ριχάρδος Γ’, Α‘ Πράξη, 3η Σκηνή, 335, μετάφρ. Κλ. Καρθαίου, Ικαρος. 2. Ronald Steel, Pax Americana, Ν. Υόρκη, 1967, σελ. 205. 3. Απόσπασμα 29. 4. «Newsweek», «Τα Νέα», 30.1.2003.