Το «Time», το «Newsweek», το «Spin», το «Rolling Stone», το MTV, το Internet, όλα τα μίντια συμμετέχουν εγκωμιαστικά στην κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου των U2 «Pop»


Δέκα χρόνια μετά το «Joshua Tree», το άλμπουμ που ανέβασε τους U2 στην κορυφή πουλώντας 15 εκατ. αντίτυπα, τα τέσσερα παιδιά από το Δουβλίνο, ο Μπόνο, ο Ετζ, ο Ανταμ Κλέιτον και ο Λάρι Μούλεν, ξαναχτυπούν. Συνέβησαν πάρα πολλά από τότε όπου οι U2 γέμιζαν τα στάδια της Αμερικής παραλήρημα με ύμνους όπως το «Where the Streets Have no Name» και το «Ι Still Haven’t Found What I’m Looking for». Από τότε επανεφηύραν τους εαυτούς τους πολλές φορές, για να μείνουν ένα βήμα μπροστά στο παιχνίδι της δημιουργίας και των σόου μπιζ. Ο επόμενος δίσκος τους ήταν γεμάτος αναφορές στις αμερικανικές ρίζες. Ο μεθεπόμενος αναβίωνε τους ήχους ενός σκοτεινού Βερολίνου. Και μετά μεταμορφώθηκαν σε νεο-γκλάμ ρόκερ. Ηταν πάντα ένα βήμα μπροστά, ακόμη και αν με το Ζοο TV Tour έκαναν μια μεταμοντέρνα επίδειξη του χειρίστου είδους. Ποιος ξεχνάει τον Μπόνο με τα τηλεφωνήματα προς τον Πάπα, τον Μαντέλα ή τον Σαλμάν Ράσντι επί σκηνής;


Ο τίτλος του καινούργιου τους άλμπουμ είναι «Pop» ­ που σημαίνει όχι πια ροκ; Και μάλιστα τώρα όπου η Αμερική ανακαλύπτει εναλλακτικές φόρμες μουσικής; Πολλοί λένε κατηγορώντας τους ότι αυτό το άλμπουμ δεν περιέχει παρά τις νέες περιπέτειες των U2 στον χώρο της υψηλής τεχνολογίας. Οι U2 όμως μπορεί να είναι μεγαλύτεροι τώρα σε ηλικία, αλλά είναι νεαρότατοι για τις απαιτήσεις μάρκετινγκ. Το νέο τους άλμπουμ έχει techno παραγωγή και χορευτικούς ρυθμούς. Στο κομμάτι «Discoteque» ρεμίξ κάνει ο πιο πετυχημένος d.j. της χορευτικής μουσικής, Ντέιβ Μοράλες. Απαντώντας σε μια επιθετική ερώτηση του «Time» ο Μπόνο λέει: «Οταν κάναμε εμείς ντανς ρεμίξ, αυτοί φορούσαν κοντά παντελόνια». Συνδυάζοντας ήχους από drum ‘n’ bass ως φουτουριστικό trip hop και κινηματογραφικών σάουντρακ ο Μπόνο λέει: «Προσπαθούμε να κάνουμε ένα είδος μουσικής που δεν υπάρχει ακόμη ­ ένα τρομακτικό μέρος αν το επισκεφθείς». Πάντως οι U2 είχαν προετοιμάσει το κοινό τους για πιο ηλεκτρονικό ήχο ήδη από το «Ζοο» και την όλο και πιο στενή συνεργασία με τον Μπράιαν Ινο. Αλλοι θεωρούν ότι είναι ένα χαρακτηριστικό U2 άλμπουμ που περιέχει ντραμς και συνθεσάιζερ και ότι το γκρουπ γράφει ακόμη μεγάλα ροκ κομμάτια με την κιθάρα του Ετζ περισσότερο έντονη από ποτέ. Τρία χρόνια πριν από το οριακό 2000 και ενώ ο πλανήτης βρίσκεται σε μεταφυσική διάθεση ή σε μια αναζήτηση της ψυχής, οι αναφορές του Μπόνο στον Χριστό είναι περισσότερες παρά ποτέ, περισσότερες από το «Achtung» και το «Zooropa». Με στίχους όπως «Χριστέ, βοήθησέ με, είμαι μόνος σε αυτόν τον κόσμο» ή τίτλους όπως «Αν ο Χριστός έστελνε τους αγγέλους του», ο Μπόνο μετανοεί για την Dom Perignon και τα σουπερμόντελ; Ή αισθάνεται ενοχή για τη φήμη και την επιτυχία; Πιθανότατα τίποτε από όλα αυτά. Οι ρίζες του βρίσκονται σε μια βαθιά προτεσταντοκαθολική οικογένεια. Παρ’ όλα αυτά το βιντεοκλίπ τού «Discotheque» είναι ένα φανταχτερό κλιπ όπου ο Μπόνο βγάζει μετά από αρκετό καιρό τα σκούρα γυαλιά του και περιέχει απρόσμενες ομοφυλοφιλικές νύξεις σαν μια παράξενη παρωδία των Βίλατζ Πιπλ.


Το «Pop» μπορεί να είναι ένας δίσκος που θα πετύχει ή δεν θα πετύχει. Αλλά οι U2 είναι ένα από τα γκρουπ του ’80 που έχουν τη δυνατότητα να περάσουν το μουσικό τους όραμα στον 21ο αιώνα, ενώ θα πουλάνε τόνους δίσκων. Αρκεί να τους ακολουθήσουν οι φαν τους, που έχουν διασπασθεί τόσο πολύ σε διαφορετικά είδη μουσικής ώστε είναι δύσκολο για ένα γκρουπ να αναλάβει το βάρος της πίστης τους στα όνειρά του. Συμπερασματικά, ακούστε τον και κρίνετε.