Μπορεί ο Ιαν Φλέμινγκ να έγραψε τις ιστορίες του Τζέιμς Μποντ αλλά ο άνθρωπος που δημιούργησε τον πράκτορα 007, εγκαινιάζοντας μία από τις πιο πετυχημένες κινηματογραφικές επιχειρήσεις όλων των εποχών, ήταν ο παραγωγός Αλμπερτ Μπροκόλι, γνωστός και ως Κιούμπι. Ο ίδιος άλλωστε κατάφερε, παρά τις δυσκολίες που συνάντησε, να περάσει με επιτυχία από την επιτροπή λογοκρισίας την πιο προκλητική φιγούρα του «Χρυσοδάχτυλου», την Pussy Galore, μια κοπέλα με πλούσια προσόντα, όπως θα λέγαμε και στη γλώσσα μας…


Γιος ενός ιταλού μετανάστη αγρότη ­ από τις καλλιέργειες του οποίου λέγεται ότι πήρε και το όνομα του γνωστού κηπευτικού όλη η οικογένεια ­ ο Αλμπερτ Μπροκόλι γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λονγκ Αϊλαντ της Νέας Υόρκης. Κατά τα ανέμελα παιδικά του χρόνια απέκτησε μάλιστα το παρατσούκλι με το οποίο έγινε αργότερα γνωστός ­ Κιούμπι ­ από μια εξαδέλφη του, όπως συνήθιζε να διηγείται ο ίδιος. Η αφορμή είχε δοθεί από ένα δημοφιλές καρτούν σε εφημερίδα της εποχής με το οποίο έμοιαζε λόγω του στρογγυλού προσώπου και της ήρεμης έκφρασης ­ στη συνέχεια αποδείχθηκε βέβαια ότι τα ροδαλά μάγουλα και η φαινομενική αφέλεια αποτέλεσαν το κρυφό του χαρτί για την επιβίωσή του στη βιομηχανία του θεάματος.


Μόλις ο Κιούμπι ενηλικιώθηκε, άφησε την οικογενειακή εστία και αναζήτησε την τύχη του στο Χόλιγουντ ως παραγωγός. Δεν δίστασε ωστόσο να περάσει και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στη Βρετανία, όπου το δέλεαρ της κρατικής επιχορήγησης προς τους παραγωγούς ταινιών ήταν ιδιαίτερα ισχυρό…


Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 βρίσκεται ήδη στο Λονδίνο ενώ παραμένει πάντα, από την εφηβεία του, φανατικός αναγνώστης των κατασκοπευτικών ιστοριών του Ιαν Φλέμινγκ. Μέσα σ’ αυτές τις ιστορίες, που δεν έχαιραν μεγάλης εκτίμησης, ανακάλυψε τον χαρακτήρα του Μποντ και έπεισε το στούντιο United Artists να επενδύσει 1 εκατ. δολάρια για την ταινία «Dr Νο», την πρώτη απόπειρα μεταφοράς από το χαρτί στο σελιλόιντ του Πράκτορα 007. Ηταν το 1962 ­ την ίδια χρονιά η σαρωτική άνοδος των Μπιτλς στα διεθνή τσαρτ διέψευδε τους συντηρητικούς της εποχής. Το εγχείρημα στέφθηκε από ιδιαίτερη επιτυχία. Ευνοήθηκε ωστόσο και από τον μεταπολεμικό αέρα ανανέωσης που έπνεε πλέον σε όλον τον κόσμο ­ ακόμη και στους συγκρατημένους Βρετανούς.


Η συνέχεια επί της οθόνης ήταν εξίσου επιτυχημένη αλλά και κερδοφόρα για τον Κιούμπι Μπροκόλι. «Από τη Ρωσία με αγάπη» ήταν το δεύτερο φιλμ με τον Τζέιμς Μποντ, μέσα από το οποίο επήλθε και η αναγνώριση του ηθοποιού που υποδύθηκε τον μυστικό πράκτορα 007. Ο άγνωστος ως τότε Σον Κόνερι έγινε σταρ της εποχής ­ και όχι μόνο, όπως αποδείχθηκε με το πέρασμα των δεκαετιών…


Φήμες από τα τεκταινόμενα στο στούντιο έδωσαν τη δική τους εκδοχή για την επιλογή αυτή. Ειπώθηκε ότι η Ντάνα, η σύζυγος του παραγωγού, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες των υποψηφίων, ξεχώρισε τον Σον Κόνερι αναφωνώντας: «Ω! Θεέ μου! Είναι υπέροχος! Αυτόν να πάρετε για τον ρόλο». Ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός, ακόμη και ο Κάρι Γκραντ συμμετείχε στην οντισιόν ­ ο οποίος μάλιστα ήταν και κουμπάρος του Κιούμπι Μπροκόλι.


Ο Κιούμπι κατέληξε πράγματι στον Σον Κόνερι ­ η βαρύτητα της γνώμης της Ντάνα ερευνάται… Η διορατικότητα αλλά και η πείρα του στις κινηματογραφικές παραγωγές αρκούσαν για να καταλάβει ότι μόνο πάνω σε έναν άγνωστο ηθοποιό μπορούσε να δημιουργήσει έναν τέτοιο ρόλο. Εβλεπε μακριά για τον πράκτορα 007 ­ τόσο που ελάχιστοι συμμερίζονταν την αισιοδοξία του και τα σχέδιά του…


Η επανεμφάνιση του Τζέιμς Μποντ έγινε με τον πιο ευφυή και θεαματικό τρόπο. Ο μυστικός πράκτορας των βρετανικών υπηρεσιών, που συναγωνιζόταν τον ίδιο του τον εαυτό σε… γυναικοδουλειές και έπινε το διάσημο πια «ανακατεμένο και όχι χτυπημένο» μαρτίνι ­ όταν δεν ξεφορτωνόταν τους κακούς της ανθρωπότητας ­, αποθεώθηκε στον «Χρυσοδάχτυλο». Από τους τίτλους του φιλμ, που έπεφταν επάνω στο ζωγραφισμένο με χρυσό σώμα της Μάργκαρετ Νόλαν καθώς εκείνη… γδυνόταν, ως την ασημιά Αστον Μάρτιν DV5, όλες οι λεπτομέρειες στον «Χρυσοδάχτυλο» προορίζονταν να καταπλήξουν αλλά και να κατακτήσουν. Η διασημότερη ωστόσο μετά τον ίδιο τον Μποντ παρουσία της ταινίας θεωρείται ως σήμερα η Pussy Galore, το μοναδικό κορίτσι του Τζέιμς Μποντ που δεν έβγαλε τα παντελόνια… Η επινόηση του ονόματός της ­ πληθωρική κοπέλα, είναι η σεμνότερη απόδοση του ονόματος στην ελληνική ­ θεωρήθηκε ένα από τα χοντροκομμένα αστεία περί σεξουαλικότητας που ο Ιαν Φλέμινγκ συνήθιζε να κάνει. Στο βιβλίο του η Pussy ήταν το μοναδικό κορίτσι, άγαρμπο μεν ευγενικό δε, μέσα σε μια πολυμελή οικογένεια, όπου διαφέντευε ένας κακός και μικροαπατεώνας πατέρας. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις της προς άτομα του φύλου της επινοήθηκαν μάλλον για να αναδείξουν την απόλυτη υπεροχή του άνδρα Μποντ. «Απλώς οι ορμόνες της χρειάζονται κάποιο… ερέθισμα για να εκδηλωθούν» λέει συγκαταβατικά ο Τζέιμς Μποντ σε κάποιο σημείο του βιβλίου του Φλέμινγκ.


Στην οθόνη βέβαια η πρόκληση για το πρότυπο του επιτυχημένου αρσενικού δεν ήταν τόσο μεγάλη, καθώς κρατήθηκαν αποστάσεις… ασφαλείας από οτιδήποτε θα σοκάριζε την κοινή γνώμη. «Μπορείς να κλείσεις τον διακόπτη… γοητείας» λέει την τελική ατάκα η Pussy Galore στον Μποντ. «Είμαι απρόσβλητη!».


Οι παράγοντες του στούντιο United Artists ωστόσο δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι την Pussy, αρχής γενομένης από το όνομά της. Επέμεναν να αλλάξει σε Κίτι φοβούμενοι τη λογοκρισία. Ο Κιούμπι Μπροκόλι όμως κατάφερε να περάσει το όνομα, κάνοντας μικρές παραχωρήσεις σε σκηνές σεξ ή βίας της ταινίας.


Η πρεμιέρα του «Χρυσοδάχτυλου» δόθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1964 στον κινηματογράφο «Οντεόν» του Λονδίνου, με την ανάλογη λαμπρότητα. Η Pussy Galore, κατά κόσμον Ονορ Μπλάκμαν. απέσπασε με ευκολία τα βλέμματα θαυμασμού των παρευρισκομένων. Τα φλας δεν σταματούσαν να αναβοσβήνουν εμπρός της, η δε χειραψία της με τον πρίγκιπα Φίλιππο αποτυπώθηκε στα εξώφυλλα όλων των εφημερίδων.


Οι αμερικανοί παράγοντες του στούντιο έμειναν άναυδοι με τις εξελίξεις ­ δεν είχαν καν ενημερωθεί για το ακριβές σενάριο. Με τα πρωτοσέλιδα ανά χείρας ξεκίνησε για την άλλη άκρη του Ατλαντικού ο Μπροκόλι. Δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ. Οι εικόνες μιλούσαν από μόνες τους, όπως και οι τίτλοι: «Η Γατούλα (Pussy) και ο Πρίγκιπας»«Αν αυτή η εικόνα δεν προσβάλλει τον πρίγκιπα Φίλιππο και το βρετανικό κοινό, πώς μπορεί να προσβάλλει εσάς;» ρώτησε απλώς ο Κιούμπι Μπροκόλι.


Με αυτόν τον τρόπο η Pussy πέρασε στην αιωνιότητα ­ τουλάχιστον στο σελιλόιντ. Ο δημιουργός της, Ιαν Φλέμινγκ, δεν ζούσε ωστόσο για να απολαύσει τις στιγμές θριάμβου και επιτυχίας που ακολούθησαν. Είχε πεθάνει έναν μήνα πριν από την πρεμιέρα.


Ενα κουίζ δεν είναι ποτέ αρκετό Δέκα δύσκολες ερωτήσεις για τον Τζέιμς Μποντ και την ιστορία του