Μια από τις εγγενείς αδυναμίες των μελετητών του ελληνικού κινηματογράφου ήταν η έλλειψη μιας έγκυρης πηγής που να δίνει βασικές πληροφορίες για την παραγωγή ταινιών ­ για τους τίτλους που έχουν παραχθεί από τις απαρχές ως σήμερα, τους συντελεστές, το θέμα… Παρά το γεγονός ότι κατά καιρούς, ιδίως μετά τη δεκαετία του 1960, υπήρξαν εκδόσεις που, υπό τη μορφή των ετήσιων αλμανάκ κυρίως, καταλογογραφούσαν την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή (το δυσεύρετο σήμερα Αλμανάκ του Βασίλη Γεωργιάδη τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τα πρώτα χρόνια του 1970, οι ετήσιες εκδόσεις του Χρονικού του Ασαντούρ Μπαχαριάν μετά τη δικτατορία, τα ετήσια Αλμανάκ της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια…), έλειπε από τη βιβλιογραφία μια έκδοση που να παρέχει το σύνολο των βασικών πληροφοριών. Το κενό καλύπτει εφεξής το Λεξικό Ελληνικών Ταινιών από το 1914 μέχρι το 2000 του κριτικού κινηματογράφου Δημήτρη Κολιοδήμου. Στο Λεξικό καταγράφονται συνολικά 2.432 κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους (με υπόθεση ή και ντοκυμαντέρ), ενώ σε τρία παραρτήματα καταλογογραφούνται 36 ακόμη μεγάλου μήκους ταινίες θρησκευτικού προσηλυτισμού, 1.164 βιντεοταινίες αλλά και οι 56 ταινίες της πιο πρόσφατης παραγωγής. Κάθε λήμμα περιλαμβάνει τον αρχικό τίτλο της ταινίας, ενδεχόμενους άλλους τίτλους με τους οποίους προβλήθηκε, το έτος κυκλοφορίας της, αν είναι έγχρωμη ή ασπρόμαυρη, τη διάρκειά της, την εταιρεία παραγωγής και τα ονόματα των βασικών συντελεστών της (σκηνοθέτης, διευθυντής φωτογραφίας, μουσικός ή μουσικός επιμελητής, ηθοποιοί κτλ.), τα βραβεία και τις διακρίσεις της. Σε όλα τα λήμματα εξάλλου παρατίθεται μικρή σύνοψη της υπόθεσης ενώ ορισμένες από τις ταινίες, οι θεωρούμενες σημαντικότερες, συνοδεύονται από μικρή σχολιαστική παράγραφο του συγγραφέα ή κάποιου άλλου κριτικού. Σε δύο ακόμη παραρτήματα καταγράφονται όλα τα βραβεία και οι διακρίσεις του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και τα κρατικά βραβεία. Η έκδοση συμπληρώνεται με πολλές ασπρόμαυρες φωτογραφίες.



Ο Δημήτρης Κολιοδήμος για πολλά χρόνια καταγίνεται με αυτού του τύπου τις εργασίες. Στο ενεργητικό του, μεταξύ άλλων, έχει τη σημαντική έκδοση-εργαλείο 70 χρόνια ξένος κινηματογράφος στην Ελλάδα (Ledra Press, 1996), όπου καταγράφονται όλες οι ξένες ταινίες που έχουν προβληθεί στη χώρα μας, με τον ξένο τίτλο, τον σκηνοθέτη τους αλλά και τις διάφορες εκδοχές ελληνικών τίτλων με τους οποίους οι ταινίες προβλήθηκαν ή επαναπροβλήθηκαν. Παρά την κατάκτηση της μεθόδου όμως, είχε να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα ­ κυρίως δε την έλλειψη αξιόπιστων πηγών, ιδίως για τις προ του 1958 ταινίες (πριν δηλαδή από την κυκλοφορία του κλαδικού περιοδικού Τα Θεάματα, το οποίο κατέγραφε συστηματικά ανά εβδομάδα την κινηματογραφική κίνηση) αλλά και για όσες από τις μεταγενέστερες παρήχθησαν στο περιθώριο της κατεστημένης παραγωγής είτε δεν είχαν την τύχη να βρουν εταιρεία εμπορικής διανομής. Στα προβλήματα που αντιμετώπισε ασφαλώς ήταν και οι διπλές εγγραφές ονομάτων, τίτλων, καθώς και η καταχώριση στις πηγές ορισμένων λανθασμένων πληροφοριών. Τελικά, πάντως, τα λάθη και οι ανακρίβειες που παρεισέφρησαν είναι ελάχιστα, αν ληφθεί μάλιστα υπόψη ο όγκος της εργασίας του. Δυστυχώς, κάποια από αυτά τα λάθη και τις ανακρίβειες (όπως αυτό στο λήμμα Ντανίλο Τρέλες: Ο φημισμένος ανδαλουσιανός μουσικός του Σταύρου Τορνέ [σελ. 324], στο οποίο ο Τορνές, που δεν παίζει καν, εμφανίζεται ως πρωταγωνιστής, λάθος το οποίο εμφανίζεται και στη λεζάντα φωτογραφίας του πραγματικού πρωταγωνιστή Στέλιου Αναστασιάδη, ή όπως στον Μπαλαμό του ίδιου σκηνοθέτη, όπου εμφανίζεται δεύτερος διευθυντής φωτογραφίας ο Φίλιππος Κουτσαφτής, που δεν εργάστηκε ποτέ, ενώ κάποιες λήψεις στην ταινία έκανε ο Σάκης Μανιάτης) έχουν γίνει σε σημαντικές ταινίες της κινηματογραφίας μας, που ενδεχομένως θα απασχολήσουν μελετητές του μέλλοντος. Ευτυχώς, λάθη τέτοιου τύπου και λίγα είναι και ελέγξιμα με μια απλή διασταύρωση άλλων, συμπληρωματικών πηγών.


Μια σημαντική εργασία αναφοράς, που θα γινόταν ακόμη πιο χρηστική αν κυκλοφορούσε σε μορφή ψηφιακού δίσκου, αφού θα δινόταν η δυνατότητα σύντομης και αξιόπιστης παραπομπής σε πρόσωπα κυρίως που, υπό διαφορετική ειδικότητα, συνέβαλαν στην παραγωγή πολλών ταινιών. Τέτοιου είδους παραπομπές υπό τη σημερινή μορφή είναι αδύνατες καθ’ όσον από την έκδοση απουσιάζει ευρετήριο προσώπων και τίτλων. Βεβαίως η παράλειψη αυτή είναι ευεξήγητη. Αν υπήρχε ευρετήριο, το βιβλίο θα έπρεπε να είναι σχεδόν διπλάσιο σε όγκο ­ και η εργασία της παραγωγής του θα απαιτούσε πολύ ακόμη κόπο και χρόνο.