Ο κ. Σπύρος Μακρυδάκης γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε επιχειρηματικά στην Αμερική, από όπου πήρε ΜΒΑ και διδακτορικό. Από το 1970 είναι τακτικός καθηγητής στην Insead Γαλλίας. Συγχρόνως είναι σύμβουλος επιχειρήσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι συγγραφέας 20 βιβλίων με θέματα γύρω από τις επιχειρήσεις και εκατοντάδων άρθρων σε ξένα και σε ελληνικά έντυπα. Εχει χόμπι την ιστιοπλοΐα.


Ο κ. Μακρυδάκης βρέθηκε στην Αθήνα με την ευκαιρία του ετησίου συνεδρίου της Ενωσης Ανωτάτων Στελεχών Επιχειρήσεων και έτσι είχαμε την ευκαιρία να εκμεταλλευθούμετην ακαδημαϊκή και την επιχειρηματική πείρα του.


Ενας Ελληνας επί μία 20ετία καθηγητής στη σχολή της Γαλλίας Insead, που ασχολείται με τον χώρο των επιχειρήσεων, είναι μία από τις πιο ενδεδειγμένες πηγές για να δώσει το στίγμα των εξελίξεων, των νέων τάσεων που διαμορφώνονται στον διεθνή επιχειρηματικό χώρο.


Ο κ. Σπ. Μακρυδάκης πιστεύει ότι το μέλλον βρίσκεται στις μικρές επιχειρήσεις, οι οποίες δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας, ενώ οι μεγάλες, λόγω των συγχωνεύσεων και των εξαγορών, καταργούν θέσεις εργασίας.


Οπως λέει, «η παραδοσιακή βιομηχανία πέθανε, νέοι άνθρωποι δημιουργούν μικρές επιχειρήσεις που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών και πετυχαίνουν. Στην Καλιφόρνια τα 10 τελευταία χρόνια πολλοί 25χρονοι νέοι έγιναν δισεκατομμυριούχοι».


­ Πιστεύετε ότι κάτι ανάλογο θα μπορούσε να γίνει και στην Ελλάδα;


«Θα μπορούσε αλλά δυστυχώς οι έλληνες νέοι ψάχνουν την υποτιθέμενη ασφάλεια του Δημοσίου».


­ Ποια κατά την άποψή σας είναι η βασικότερη ανάγκη της αγοράς;


«Η μεγαλύτερη ανάγκη της αγοράς αλλά και της κοινωνίας γενικότερα είναι να βρει ηγέτες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν σε μεγάλα ποσοστά, σε όλο τον κόσμο είναι λίγοι αλλά απαραίτητοι για να κινήσουν τις υπάρχουσες δυνάμεις. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σύστημα που να εκπαιδεύει ηγέτες. Κι όμως υπάρχουν πολύ καλά μυαλά. Βέβαια αυτά τα παιδιά μπορεί να μην έχουν χρήματα για να πάνε να αναπτύξουν τις ικανότητές τους στο εξωτερικό αλλά και αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα και σπουδάζουν στο εξωτερικό στη συνέχεια δεν επιστρέφουν στην Ελλάδα. Κάνουν καριέρα σε άλλες χώρες και αυτό είναι έγκλημα για την Ελλάδα».


­ Τι είναι αυτό που προσδιορίζει το προφίλ του ηγέτη;


«Οι μελέτες απέδειξαν ότι δεν υπάρχει προφίλ του ηγέτη. Ολοι μπορεί να γίνουν ηγέτες. Ρίχνεις πολλούς σπόρους στο χωράφι και κάποιοι από αυτούς θα φουντώσουν. Στη χώρα μας δεν υπάρχουν φυτώρια. Τα πράγματα είναι τυποποιημένα και έχουν μείνει στη δεκαετία του ’60. Μεμονωμένες περιπτώσεις δεν αρκούν».


­ Τι θα συνιστούσατε σε ένα νέο παιδί;


«Να μάθει το Internet, ό,τι έχει σχέση με τους κομπιούτερ και στόχος του να είναι να εξελιχθεί σε επιχειρηματία στις νέες τεχνολογίες. Δεν υπάρχουν άνθρωποι σε αυτούς τους τομείς και οι υπάρχοντες πληρώνονται πολύ καλά. Να αναφέρω ένα παράδειγμα. Δεν υπάρχουν προγραμματιστές τεχνολογίας Internet. Αλλοι νέοι πηγαίνουν και σπουδάζουν γενική νομική. Στην εποχή μας κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι ενώ υπάρχουν ανάγκες για νομικούς επιχειρήσεων».


­ Πιστεύετε ότι οι νέοι είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν σε αυτές τις ανάγκες;


«Πρέπει να πιστεύουμε στους νέους. Τα πάντα εξαρτώνται από αυτούς. Χωρίς νέους ούτε οικονομία ούτε κοινωνία μπορεί να υπάρξει. Η ζωή όμως για τους νέους σήμερα είναι εύκολη και είναι δύσκολο να τους παρακινήσεις για να εργαστούν παραγωγικά. Γι’ αυτό και πρέπει να τους δώσουμε κίνητρα, να κινήσουμε το ενδιαφέρον τους, και εδώ οι δάσκαλοι έχουν να παίξουν μεγάλο ρόλο. Η προσέγγιση των μαθητών τους πρέπει να γίνει ελκυστική. Σήμερα τις γνώσεις τις βρίσκεις εύκολα. Το Internet είναι γεμάτο γνώσεις. Συνεπώς πρέπει να διδάξουμε στους νέους να σκέφτονται για να κερδίσουμε το ενδιαφέρον τους. Να τους μάθουμε να αναζητούν πληροφορίες και να τις χρησιμοποιούν. Οι περισσότεροι καθηγητές όμως είναι αρνητικοί στις αλλαγές. Πόσοι γνωρίζουν τη χρήση του Internet; Πολύ περισσότεροι νέοι είναι εξοικειωμένοι με τα συστήματα αυτά και δεν έχουν άδικο αυτοί που υποστηρίζουν πως τελικά οι μαθητές θα πρέπει να διδάξουν τους καθηγητές».


­ Θα λέγατε ότι το μέλλον των νέων είναι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις;


«Ακόμη και στην Κίνα οδεύουν προς τις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον πια στο Δημόσιο. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, έχοντας ως γνώμονα το κέρδος, δίνουν συνεχή κίνητρα. Ακόμη και τα στελέχη των επιχειρήσεων πρέπει να έχουν κατά νου να γίνουν επιχειρηματίες. Αρκεί να είναι δημιουργικοί, να προσαρμόζονται συνέχεια στις ανάγκες της αγοράς γιατί όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει και να είναι ευέλικτοι. Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα. Στην αγορά υπάρχει μεγάλη ανάγκη για την κατασκευή κρουαζιεροπλοίων. Τα ναυπηγεία της Σουηδίας, της Νορβηγίας και της Ιταλίας είναι γεμάτα. Αντιθέτως τα δικά μας δεν έχουν στραφεί προς αυτή την κατεύθυνση, παρ’ ότι είμαστε χώρα ναυτική».