Τι θα σκεφτόσασταν αν σας λέγαμε ότι ο πυρήνας του πλανήτη μας δεν είναι τελικά θερμός αλλά ψυχρός; ότι ο όγκος της Γης συνεχώς αυξάνεται με την προσθήκη νέου υλικού που παράγεται στα έγκατα; ότι οι σεισμοί δεν γεννιούνται από τις κινήσεις και τις συγκρούσεις των τεκτονικών πλακών στην επιφάνεια του πλανήτη αλλά από τις ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις που κινούν τις διεργασίες στο εσωτερικό της Γης; Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Η αλήθεια είναι ότι και από το δικό μας μυαλό κάτι τέτοιο πέρασε όταν ξεκινήσαμε να συζητάμε τη θεωρία της Πλεονάζουσας Μάζας με τον κ. Σταύρο Τάσσο, ερευνητή του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών (στην οποία και αναφέρεται στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Η Γη τρέμει» από τις εκδόσεις Καστανιώτη). Μια θεωρία η οποία ανατρέπει όλα τα ως τώρα δεδομένα για τη δομή του πλανήτη μας και τις διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό του και δίνει μιαν άλλη διάσταση στην αιτία γένεσης των γεωφυσικών φαινομένων, χωρίς τα γνωστά μας ρήγματα και τις τιτάνιες συγκρούσεις των λιθοσφαιρικών πλακών.
Ξεκινήσαμε τη συζήτηση με τον κ. Τάσσο με τη… «συμφωνία» να μην μπλέξουμε με νόμους της φυσικής, μαθηματικά μοντέλα και στατιστικές αναλύσεις που να αποδεικνύουν ή να απορρίπτουν την ορθότητα των όσων θεωρούμε κρατούσα άποψη. Να μην μπούμε στις λεπτομέρειες για το τι ισχύει σήμερα για τον γαλαζοπράσινο πλανήτη μας καθώς και για αυτά που οι επιστήμονες αιώνες τώρα «παλεύουν» να κατανοήσουν.
«Η αλήθεια είναι ότι σήμερα γνωρίζουμε πολύ περισσότερα για το εσωτερικό του ατόμου και την επιφάνεια της Σελήνης παρά για το εσωτερικό του πλανήτη μας. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα άμεσης παρατήρησης του εσωτερικού της Γης και έτσι όλα τα δεδομένα μας στηρίζονται μόνο σε έμμεσες παρατηρήσεις οι οποίες μας οδηγούν σε κάποια συμπεράσματα και υποθέσεις. Για την ακρίβεια, οι μόνες παρατηρήσεις που έχουμε και παρουσιάζουν μια σχετική αξιοπιστία είναι εκείνες που παίρνουμε από τη διάδοση των σεισμικών κυμάτων, σημείωσε μιλώντας στο «Βήμα» ο κ. Στ. Τάσσος, ο οποίος και εξήγησε ότι η κύρια διαφορά της κρατούσας θεωρίας με εκείνη της πλεονάζουσας μάζας ξεκινάει από το εσωτερικό, τον πυρήνα, της Γης.
Σύμφωνα με την κρατούσα άποψη (στην οποία και στηρίζεται η θεωρία της τεκτονικής των πλακών), ο πυρήνας του πλανήτη μας, ο οποίος θεωρείται ότι αποτελείται από σίδηρο, οξυγόνο και πυρίτιο σε στερεή κατάσταση στο εσωτερικό του και σε υγρή κατάσταση εξωτερικά (όπου και εκτιμάται ότι οι θερμοκρασίες που επικρατούν φθάνουν τους 4.000-5.000 βαθμούς Κελσίου), λειτουργεί σαν μια «θερμική μηχανή». Η θερμική ενέργεια που παράγεται στο κέντρο της Γης προκαλεί πλήθος γεωλογικών διεργασιών και μεταβολών τόσο στον μανδύα της (ο οποίος «αγκαλιάζει» τον πυρήνα), όπως είναι τα ρεύματα μεταφοράς λιωμένου πετρώματος, όσο και στο εξωτερικό μέρος του πλανήτη μας, στον φλοιό, με τις κινήσεις των πλακών. Το υλικό όταν θερμανθεί γίνεται ελαφρότερο, ανεβαίνει προς τα επάνω, φθάνει στην επιφάνεια, ψύχεται, γίνεται βαρύτερο και βυθίζεται στις ζώνες κατάδυσης. Ετσι, η θερμότητα και η βαρύτητα αποτελούν τις αρχικές αιτίες όλων των γεωδυναμικών φαινομένων. Αντίθετα, σύμφωνα με την υπόθεση της πλεονάζουσας μάζας, ο πυρήνας της Γης δεν είναι υγρός και θερμός αλλά υγρός και ψυχρός στο εξωτερικό του μέρος, στερεός στο εσωτερικό του και λειτουργεί σαν μια κβαντομηχανή, ένα περιβάλλον υψηλής ενέργειας η οποία προέρχεται από την κίνηση ηλεκτρικά φορτισμένων σωματιδίων. Οπως σημειώνει ο κ. Τάσσος, οι μελέτες σχετικά με τη διάδοση των σεισμικών κυμάτων στον μανδύα δείχνουν ότι η ταχύτητά τους αυξάνεται όσο προχωρούμε προς το εσωτερικό της Γης, γεγονός που δεν θα συνέβαινε αν η θερμοκρασία και επομένως η ρευστότητα του υλικού αυξανόταν.
«Η θεωρία της τεκτονικής των πλακών, στην οποία σήμερα έχουμε στηρίξει όλες τις μελέτες και τις έρευνές μας για τους σεισμούς, υποστηρίζει ότι η πλειονότητα των γεωδυναμικών φαινομένων οφείλεται στις κινήσεις των λιθοσφαιρικών πλακών, οι οποίες επιπλέουν σαν σχεδίες, συγκλίνουν μεταξύ τους, συγκρούονται και καταδύονται στον ανώτερο μανδύα, την ασθενόσφαιρα. Εκείνο όμως που δεν εξηγεί αυτή η θεωρία είναι το πώς είναι δυνατόν μια λιθοσφαιρική πλάκα να βυθίζεται μέσα στον μανδύα, σαν, πολύ απλά, η λιθόσφαιρα να είναι βούτυρο και ο μανδύας καρυδότσουφλο, τη στιγμή που τα δεδομένα δείχνουν ότι και τα δύο υλικά έχουν περίπου τις ίδιες μηχανικές ιδιότητες, δηλαδή είναι και τα δύο καρυδότσουφλα» συνεχίζει ο κ. Τάσσος· και εξηγεί ότι σύμφωνα με την υπόθεση της πλεονάζουσας μάζας οι ήπειροι έχουν βαθιές ρίζες (ως 600 χλμ.), μετακινούνται κάθετα και οριζόντια, αλλά δεν μετακινούνται σε σχέση με τον υποκείμενο μανδύα. Οι σεισμοί δεν γεννιούνται από τις κινήσεις των τεκτονικών πλακών, αλλά από τον συντονισμό δυνάμεων στο εσωτερικό της Γης, οι οποίες και δημιουργούν μεγάλες πιέσεις στα πετρώματα. «Αναφέρομαι στον συντονισμό των ηλεκτρονίων που παράγονται στο εσωτερικό της Γης, το οποίο και λειτουργεί σαν μια κβαντομηχανή» εξηγεί ο ερευνητής· και επισημαίνει: «Ενα ακόμη μεγάλο κενό στη θεωρία της τεκτονικής των πλακών είναι το τι γίνεται σχετικά με το νέο υλικό που προστίθεται στις μεσωκεάνιες ράχες. Η κρατούσα άποψη λέει πως όταν μια τεκτονική πλάκα βυθίζεται μέσα σε μιαν άλλη, το υλικό που καταστρέφεται κατά την καταβύθιση στις τάφρους προστίθεται στις μεσωκεάνιες ράχες, δηλαδή ότι έχουμε ανακύκλωση του υλικού. Ωστόσο υπάρχει ένα βασικό γεωμετρικό πρόβλημα: το μήκος των τάφρων είναι μόλις το ένα τέταρτο των μεσωκεάνιων ραχών (εκεί όπου το υλικό προστίθεται). Και εδώ γεννάται το ερώτημα πού πάνε τα 3/4 του υλικού που δεν καταστρέφεται. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να δεχθούμε ότι αυτό το υλικό προστίθεται πάνω στη Γη και έτσι το μέγεθος της Γης συνεχώς αυξάνεται». Τι ακριβώς αναφέρει η υπόθεση της πλεονάζουσας μάζας για τον σχηματισμό και τη δομή της Γης και ποια εξήγηση δίνει στα γεωφυσικά φαινόμενα που παρατηρούνται επάνω στον πλανήτη; Πώς δηλαδή ξεκίνησαν όλα;
Πριν από 200 εκατομμύρια χρόνια η Γη ήταν μια μικρότερη σφαίρα (η ακτίνα της ήταν περίπου το 70% της σημερινής), η οποία και καλυπτόταν όλη από έναν παχύ ηπειρωτικό φλοιό – δηλαδή όλες οι ήπειροι ήταν ενωμένες σε μία (η θεωρία της Παγγαίας) και κάλυπταν όλη την επιφάνεια του πλανήτη μας – εξηγεί ο κ. Στ. Τάσσος. Κάτω από τον ηπειρωτικό φλοιό δεν υπήρχε ο μανδύας αλλά ο εξωτερικός πυρήνας της Γης, αποτελούμενος από ψυχρό πλάσμα (δηλαδή ηλεκτρικά φορτισμένα σωματίδια τα οποία με τη διαδικασία της αυτοοργάνωσης μετασχηματίζονται σε άτομα). Ετσι, το εσωτερικό του πλανήτη λειτουργούσε – και συνεχίζει να λειτουργεί – σαν ένα φυσικό εργαστήριο παραγωγής νέων στοιχείων και ατόμων, τα οποία άρχισαν να προστίθενται σαν «στερεές σφήνες» στο κάτω μέρος του ηπειρωτικού φλοιού. Με το πέρασμα των αιώνων το νέο αυτό υλικό, η πλεονάζουσα μάζα, που παραγόταν στον πυρήνα, άρχισε να γεμίζει και να «φουσκώνει» εσωτερικά τη Γη δημιουργώντας μικρορωγμές στα σημεία του φλοιού που δέχονταν τη μεγαλύτερη πίεση. Στη συνέχεια ο ηπειρωτικός φλοιός άρχισε να «ανοίγει» (όπως ένα καρφί μπορεί να σχίσει ένα ξύλο) στα σημεία όπου είχαν δημιουργηθεί οι μεγαλύτερες ρωγμές και να χωρίζεται σε κομμάτια, τα οποία με την τροφοδοσία ολοένα και περισσότερου καινούργιου υλικού απομακρύνονταν το ένα από το άλλο καθώς τα ενδιάμεσα κενά «γέμιζαν» με την πλεονάζουσα μάζα (από την οποία και σχηματίστηκαν ο πλούσιος σε σίδηρο μανδύας της Γης και ο ωκεάνιος φλοιός). Οι ήπειροι που έχουν, όπως προαναφέρθηκε, βαθιές ρίζες μετακινούνται κάθετα και οριζόντια καθώς η πλεονάζουσα μάζα προστίθεται από κάτω και ανάμεσά τους. Ετσι, σεισμοί γεννιούνται όταν τα πετρώματα δεχθούν ξαφνικά μεγάλη πίεση (που μοιάζει με ένα δυνατό χτύπημα, σαν σφυριά), η οποία τα αναγκάζει να συμπεριφερθούν στιγμιαία ελαστικά. Οι κυρίαρχες δυνάμεις είναι κατακόρυφες, γεγονός το οποίο οφείλεται στην ανοδική κίνηση της πλεονάζουσας μάζας που παράγεται στον πυρήνα.
Και το τέλος πού βρίσκεται; Για πόσο ακόμη η Γη θα μεγαλώνει;
«Ωσπου να μετασχηματισθεί όλο το πλάσμα του πυρήνα της σε άτομα τα οποία προστίθενται στον μανδύα και στον φλοιό και δημιουργούν φαινόμενα όπως οι σεισμοί και τα ηφαίστεια. Μετά, η Γη θα πάψει να είναι ένας τεκτονικά ενεργός πλανήτης και θα πάψει να έχει μαγνητικό πεδίο. Θα γίνει όπως η Σελήνη και ο Αρης».
Η τεκτονική της πλεονάζουσας μάζας
Η ακτίνα της Γης ως πριν από 200 εκατ. χρόνια ήταν περίπου το 70% της σημερινής της ακτίνας. Ολη η επιφάνειά της καλυπτόταν από παχύ και φτωχό σε σίδηρο ηπειρωτικό φλοιό (μαύρο) που σχημάτιζε μια ενιαία ήπειρο, την Παγγαία. Ο πλούσιος σε σίδηρο μανδύας (κόκκινο, κίτρινο, πράσινο και μπλε) και οι ωκεανοί σχηματίστηκαν τα τελευταία 200 εκατ. χρόνια. Οσο υλικό προστίθεται στον μανδύα και στον φλοιό σαν στερεές σφήνες προέρχεται από τον εξωτερικό πυρήνα και αποτελεί, σε σχέση με τον μανδύα, την πλεονάζουσα μάζα. Η πλεονάζουσα μάζα δεν καταστρέφεται. Οι ήπειροι έχουν βαθιές ρίζες, ως 600 χλμ., μετακινούνται κάθετα και οριζόντια επειδή η πλεονάζουσα μάζα προστίθεται (από κάτω και ανάμεσά τους). Το εσωτερικό της Γης είναι ψυχρό και στερεό, όπως υποδηλώνει η αύξηση της ταχύτητας διάδοσης των σεισμικών κυμάτων με το βάθος.
