Επιτέλους …

Το χαριτωμένο σκίτσο, κάτω, αναδίδει όλη την ατμόσφαιρα των καλοκαιρινών διακοπών, όπως την εννοώ τουλάχιστον εγώ. Με δείκτη υψηλής προστασίας σε μια μαγευτική πλαζ, το κύμα να σκάει στην ακροθαλασσιά και να διαβάζω το αγαπημένο μου μπεστ σέλερ, τα «Απαντα» του Επίκουρου, ο οποίος μεταξύ των άλλων έλεγε ότι «Αρετή η ηδονή και δι’ αυτήν αγαθόν». Η φιλοσοφία του ευδαιμονισμού πάντοτε με τραβούσε κοντά της, γι’ αυτό και συμφωνώ με τη νέα τάση οι τίτλοι των μπεστ σέλερ να γίνονται αρώματα. Συνέβη και αυτό προσφάτως. Το μπεστ σέλερ «Air of Provence», που πούλησε 4 εκατομμύρια αντίτυπα, έγινε εσάνς και αναμένεται να πουλήσει όπως δεν είχε πουλήσει ένα περιοδικό στη δεκαετία του ’60, η «Αθηναία», που βγήκε αρωματισμένη με «Arpege» του Λανβέν. Ακόμη και στις διακοπές δεν μπορεί να ησυχάσει το επιχειρηματικό και πολιτιστικό μου πνεύμα. Να προτείνω στον Γιάννη Ξανθούλη να μου δώσει τα δικαιώματα του τελευταίου του μπεστ σέλερ «Το τρένο με τις φράουλες» για ένα άρωμα φρουτώδες που θα πωλείται σε κιόσκια στους σταθμούς του ΟΣΕ; Ή να προτιμήσω το εξωτικό «Ζυράννα» της Ζατέλη, γιατί αποκλείεται να ονομάσω eau de toilette «Ο περσινός αρραβωνιαστικός» ή «Και με το φως του λύκου επανέρχονται». Θα την βρω τη λύση λιαζόμενη με ευδαιμονισμό ασορτί του Επίκουρου.* Επιτέλους το καλοκαιρινό όραμά μου βγήκε αληθινό. Ο πρωταθλητισμός στην Ατλάντα, ο πολιτισμός στην Επίδαυρο και ο κοσμοπολιτισμός στη Μύκονο συνδυάζουν τα τρία καλά της μοίρας μου. Σαν τρεις νεράιδες που ήρθαν επάνω από τα νεοκλασικά σεντόνια και προσκεφάλια του Βερσάτσε για να μου ευχηθούν να πιάνει καλά ο δέκτης μου, να με χειροκροτούν στην είσοδό μου στο αρχαίο θέατρο σαν τους μετρ Μιχάλη Ασλάνη και Μάκη Τσέλιο και να με φωτογραφίζουν στα Ματογιάννια με στολή κοσμικής παραλλαγής σαν τον Δήμαρχο Αθηναίων Δημήτρη Αβραμόπουλο και τον υπουργό Εθνικής Αμύνης Γεράσιμο Αρσένη.

* Τώρα που πλέω από το διαμπερές σε πελάγη ευτυχίας βλέποντας τους ωραίους κολυμβητές (το αγαπημένο μου σπορ) σε κρόουλ και πεταλούδες παγκοσμίων ρεκόρ, σαν πεταλούδα και εγώ θα πετώ για να μαζεύω πληροφορίες και να γεμίζω τις μπαταρίες μου προτού αδειάσουν αυτές του κινητού μου από τις ανταποκρίσεις και από τα τρία μέτωπα. Τρία κομμάτια θα γίνω και, όσο και αν λέει το παλαιόν λαϊκό άσμα της Λίτσας Διαμάντη «Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία», εγώ θυμάμαι τις ηρωίδες των τριών χρωμάτων του Κισλόφσκι. Μπλε σαν τη θάλασσα της Ελιάς, λευκό σαν το περιστέρι της ειρήνης για την ευγενή άμιλλα που ενώνει όλους τους λαούς (τώρα που τα γράφω αυτά ανατρίχιασα) και κόκκινο σαν το αίμα που έτρεχε στην άσπρη πουκαμίσα του Οιδίποδα – Κιμούλη στην Επίδαυρο.

* Σκέφτομαι τώρα που ανέφερα το γουίκεντ να αφήσω κατά μέρος τις πολυήμερες διακοπές διότι, όπως λένε και άνθρωποι του κύκλου μου και σοβαροί επιχειρηματίες, άδεια παίρνουν μόνον αυτοί που δεν κινούν νήματα. Οι άλλοι οι πιο σημαντικοί παίρνουν μόνο Σαββατοκύριακα για να δουν τα γλυπτά του Ροντέν στην Ανδρο, τα άλλα γλυπτά, τα ζωντανά, που ξαπλώνουν στις πλαζ του συρμού και του διασυρμού και τις γλυπτικές κινήσεις των αρχαίων τραγωδών πριν ή λίγο μετά την κάθαρση μιας μπιρίμπας στο σκάφος του διπλανού λιμανιού. Ακου εκεί διακοπές τον Αύγουστο. Πολύ μπανάλ μου φαντάζει.

* Εν τω μεταξύ ένα ρίγος εθνικής συγκίνησης με πιάνει διότι όπως πληροφορήθηκα εκεί στην Αμερική ένα από τα πιο δημοφιλή κανάλια της καλωδιακής τηλεόρασης, το sui generis QVC, οργάνωσε μια πρωινή περιήγηση στην Ελλάδα. Προ εβδομάδος προβλήθηκε πρόγραμμα με τίτλο «Key to Greece» με ξεχωριστή φιλοξενούμενη της εκπομπής γνωστή συνταγολόγο, η οποία παρουσίασε live ή ζωντανά συνταγές της Ελλάδας μας. Και επειδή το κανάλι αυτό είναι κάτι σαν δορυφορικό, «και του πουλιού το γάλα» δηλαδή, το παίζει σουπερμάρκετ με προσφορές προϊόντων ­ σαν τα κινέζικα βάζα της δυναστείας Μπρους Λι από τον οίκο Μοιραράκη που βλέπουμε εμείς εδώ στο ζάπινγκ όταν θέλουμε για λίγο να νιώσουμε εσάνς κινέζικου βασανιστηρίου ­, το κανάλι αυτό λοιπόν, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, προσφέρει σε καλές τιμές ελληνικό λάδι, ελληνικά κρασιά, «Feta cheese» και σαπούνια από αγνό ελαιόλαδο. Εκτός των τροφίμων από 17 ως 70 δολάρια διάφορα χειροτεχνήματα, βάζα και κούκλες με τοπικές ενδυμασίες. Βρίσκω πολύ εποικοδομητική αυτή την έμπνευση που ανήκει σε ελληνοαμερικανίδα κυρία, ιδίως όταν βγαίνει «cable», καλωδιακή δηλαδή, και σκέφτομαι σοβαρά και εγώ να ακολουθήσω το παράδειγμα διαφημίζοντας κοπανέλι Αιγίνης, μαντίλια καλαματιανά και μεταξωτά Σουφλίου από σταθμό της Ατλάντα, στο πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων που χάραξαν ο Κουμπερτέν και… τα κουμπιά της Αλέξαινας.

* Πολύ διασκέδασα με ένα χαριτωμένο άρθρο στο «Style» των Sunday Times, όπου η πριγκίπισσα Νταϊάνα έθεσε ως όρο του διαζυγίου της, ως φημολογείται, και ένα «King Lear». Και δεν εννοούσε φυσικά την πρεμιέρα στο Ηρώδειο για να δει και να θαυμάσει τον Κώστα Καζάκο «Βασιλιά Λιρ». Αυτό μπορεί να το δει και στην πατρίδα της με έναν σερ Αλεκ Γκίνες ή με έναν σερ Ιαν Μακ Κέλεν. Απλούστατα η κοπέλα ένα Learjet ζήτησε για τις προσωπικές της μετακινήσεις, μια σταρ στο είδος της είναι και αυτή σαν τον Τομ Κρουζ, τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, τον Τζον Τραβόλτα και τον Χάρισον Φορντ που πετούν με Gulfstream IV τζετ, και δεν ταλαιπωρούνται σαν άλλους με καθυστερήσεις σε αεροδρόμια «εξωτικών» χωρών περιμένοντας την πτήση τους, απαγγέλλοντας νοερά διαλόγους του Μπέκετ από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» που δεν έρχεται ποτέ και τραγουδώντας το πρώτο στο ΤΟΡ10 της Ολυμπιακής τραγούδι σε προσγειώσεις που δεν είναι άλλο από «Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε, το χάσαμε το πλοίο της γραμμής» ­ το αεροσκάφος θα έλεγα εγώ ­ με το σαξόφωνο του Γιώργου Κατσαρού.

* Εχει δίκιο η Νταϊάνα, δεν είναι όποια όποια να συνωστίζεται μέσα στο πλήθος και τον «καπνό» των ελλήνων καλαθοσφαιριστών που τόσοι επέκριναν αλλά εγώ δεν συμφωνώ, διότι όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά «κατά τη διεθνή παροιμία, ναι δεν είναι ελληνική, γιατί υπήρχε και μια ταινία του Αντρέ Καγιάτ με την Αννί Ζιραρντό με αυτό τον τίτλο. Και η φωτιά ίσως μας φέρει τη νίκη. Και τώρα που ανάβω τσιγάρο έχει ανάψει ήδη και η ολυμπιακή φλόγα εκεί πέρα στην Ατλάντα, να έρθουν τα παιδιά της Ελλάδος παιδιά με τρόπαια. Ξέχασα την Νταϊάνα με όλα αυτά τα φούμαρα και επανέρχομαι στο θέμα. Μόνο 4,5 εκατομμύρια στερλίνες στοιχίζει το μεταφορικό μέσον που ζήτησε και το είπε και η Μαρία Σράιβερ, σύζυγος του Σβαρτσενέγκερ και μέλος της δυναστείας των Κένεντι: «Τα ιδιωτικά αεροπλάνα και τα πούρα είναι σήμερα το άκρον άωτον της κοινωνικής καταξίωσης». Και τα κινητά θα συμπλήρωνα εγώ, και ένα pied a terre (κάπου για να βάλεις το πόδι σου σε ελεύθερη μετάφραση) στη Μύκονο, αλλά αυτά δεν τα ξέρει η Νταϊάνα εκεί στο Μπάκιγχαμ που την είχαν κλεισμένη. Εμείς που κυκλοφορούμε έξω από «το παλάτι των δακρύων» είμαστε πιο ενημερωμένοι και ολιγαρκείς. Καλύτερα πλούσιοι και ευτυχείς παρά εστεμμένοι και θλιμμένοι, όπως θα έλεγε και η Σοράγια, η πονεμένη πρώην αυτοκράτειρα που τώρα έρχεται στα ελληνικά νησιά για να ξεχάσει τον σάχη με σαμπάνια και περσικό χαβιάρι ή αβγοτάραχο Μεσολογγίου.

* Ανέφερα το αβγοτάραχο Μεσολογγίου επίτηδες και άνευ επιτήδευσης, αν και μου αρέσει το ακραιφνώς ελληνικό ούζο με απλό μεζέ, όπως μου αρέσει και το δικό μας λαϊκό τραγούδι με μουσική του Γκόραν Μπρέγκοβιτς, του εθνικού μας συνθέτη. Ανακαλύψαμε ξαφνικά τις βαλκανικές μας ρίζες και τα ακούσματα τα συγγενικά και τρέχουμε αλαλιασμένοι ούνα ράτσα – ούνα φάτσα σαν νομάδες για να απολαύσουμε «Τον καιρό των τσιγγάνων» και να ανακαλύψουμε αν η «Βασίλισσα Μαργκό» ζει και βασιλεύει στην Αγία Βαρβάρα. Το ίδιο αναρωτιέται, τρόπος του λέγειν, και η Μιμή Ντενίση η οποία επιθυμεί να επενδύσει τη «Θεοδώρα της» με μουσικές του σέρβου συνθέτη, διότι τότε στο Βυζάντιο και επί Ιουστινιανού ήταν ανοιχτό το παλάτι σε όλα τα νέα ρεύματα, όπως το έχει επισημάνει και ο Κάρολος Ντιλ, σπουδαίος ιστορικός ο οποίος έχει γίνει στο παρελθόν και μπαρ στις παρυφές του Κολωνακίου. Συμφωνώ με τη Μιμή διότι η «Θεοδώρα» τής προσέφερε πολύ περισσότερα από τη «Μαργκό» της Ιζαμπέλ (Ατζανί), η οποία είχε τον νου της μόνο στους ωραίους στρατιώτες. Το θέμα όμως είναι άλλο. Ο Μπρέγκοβιτς γράφει μουσική για τον νέο δίσκο του Γιώργου Νταλάρα και ευρίσκεται, όπως μαθαίνω από πράκτορές μου στην Ερμούπολη, εκεί και πιο συγκεκριμένα στο εξοχικό του δημοφιλούς τραγουδιστού στον Φοίνικα, που εκτίσθη στο οικόπεδο της συζύγου του, Αννας το όνομά της το μικρό. Τα πράγματα περιπλέκονται και αν ταξιδεύσουμε στο παρελθόν θα ανακαλύψουμε ότι η Μιμή και η Αννα, και οι δύο ωραιότατες κόρες στρατηγών, υπήρξαν στα νεανικά τους χρόνια αχώριστες φίλες, η μια μελαχρινή η άλλη ξανθή. Αργότερα η Μιμή συνεδέθη αισθηματικά ­ αχ «που ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια» του Σταύρου Κουγιουμτζή ­ με τον Γιώργο Νταλάρα προτού πλεχθεί το ειδύλλιο με τον Γιάννη Φέρτη. Στου κύκλου τα γυρίσματα, όταν ο Γιώργος χώρισε με τη Μιμή, συνάντησε την Αννα και δεν γνωρίζω αν αναμεταξύ τους «πάγωσε η τσιμινιέρα» ούτε αν οι σχέσεις τους τώρα είναι «Αντεργκράουντ», αλλά το γαμήλιο εμβατήριο του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας κινδυνεύει να μείνει άνευ σερβικής ευαισθησίας λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Εγώ θα πρότεινα πάντως στην πανέμορφη πρωταγωνίστρια να ακολουθήσει μια μέση λύση και το γαμήλιο εμβατήριο να είναι κάτι σε χασαποσέρβικο.

* Αυτές είναι πολιτιστικές ειδήσεις σαν βιντεοκλίπ προσεχών ακουστικών και θεαματικών ανατάσεων. Προς το παρόν απολαμβάνω το νέο βιντεοκλίπ του Χρήστου Κυριαζή με φόντο τα έργα του εκλιπόντος εικαστικού Νίκου Νικολάου, αφού ο κύριος Κυριαζής γνωρίζει καλά τις διακοσμήσεις εσωτερικού χώρου όταν το σουξέ πάει με πίνακες και το ρεφρέν με αγιογραφίες. Στο εν λόγω βιντεοκλίπ συμμετέχει και ως γκεστ σταρ η κυρία Αγγέλα Νικολάου με το λαμπραντόρ της, από τις πρώτες συνειδητοποιημένες οικολόγους στον τόπο μας, και τοιουτοτρόπως επιτυγχάνεται η εστέτ οπτική γωνία που επιθυμεί να προσδίδει ο τραγουδοποιός – επιπλοποιός στη δισκογραφία του. Αυτά όλα εγώ τα βρίσκω άκρως εποικοδομητικά και διακοσμητικά, ποτέ δεν υπήρξα σοβαροφανής και χαίρομαι όταν εκπρόσωποι της χρυσής μεταπολεμικής εποχής των τεχνών και των γραμμάτων υποστηρίζουν τα έργα των νεότερων καλλιτεχνών και δεν σνομπάρουν νέα ήθη και νέες τεχνικές στον βωμό της ευγενούς προβολής. Προτείνω και στους άλλους να χρησιμοποιήσουν στα οπτικοποιημένα άσματά τους άτομα που αντιπροσωπεύουν την ελίτ του πνεύματος. Δεν θα προτείνω ονόματα, η θέση μου είναι λεπτή, αλλά δεν θα ήταν φρόνιμο, αντί για γεροδεμένους αγγέλους και τοπ μόντελ που περιφέρονται σε ακρογιαλιές σαν την άδικη κατάρα, να βλέπουμε εικαστικούς, συγγραφείς και μέλη της Ακαδημίας Αθηνών; Θα αγόραζα, π.χ., οπωσδήποτε το «Φταίει ο έρωτας» της Αντζελας Δημητρίου αν συμμετείχε η συγγραφεύς τού «Ενας έρωτας» Φρανσουάζ Ζιρού στο γύρισμα του κουπλέ. Πολιτισμός δεν είναι μόνο η Επίδαυρος, είναι και η Ατλάντα ή μάλλον η καταστροφή της, αν συμβεί ποτέ αυτό που τώρα οραματίζομαι και συγγνώμην για την έκφραση «φτύνω στον κόρφο μου».