Φυσικά πρέπει να αποδεσμευτεί το λύκειο από τις εισαγωγικές εξετάσεις, φυσικά πρέπει να αλλάξουν τα βιβλία στη μέση εκπαίδευση, καλά ακούγονται τα «τεστ αυτογνωσίας», μακάρι να γίνει αποτελεσματικότερος ο επαγγελματικός προσανατολισμός- σε όλα αυτά τα μέτρα που εξήγγειλε ο κ. Στυλιανίδης θα αντισταθούν μόνο ελάχιστοι που θεωρούν ότι το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής είναι οι καταλήψεις. Ολα όμως αυτά θα είναι χωρίς νόημα και θα αποτύχουν αν δεν αντιμετωπιστεί το κρίσιμο: η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση . Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ενωσης (τουλάχιστον από τις παλιές) που έχει κλειστό αριθμό εισακτέων στα πανεπιστήμια και όσοι φοιτούν στο λύκειο δικαιολογημένα δεν έχουν άλλο στον νου τους παρά πώς θα είναι ανάμεσα στους τυχερούς που θα πετύχουν, άρα αδιαφορούν για το σχολείο, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το φροντιστήριο και τα ιδιαίτερα.

Πρόκειται για βιομηχανία δισεκατομμυρίων ευρώ και όσοι εμπλέκονται δεν έχουν κανένα λόγο να είναι υπέρ του ανοιχτού αριθμού που θα τους αχρήστευε, αφού φροντιστήρια θα έκαναν πλέον μόνο οι αδύνατοι μαθητές, όπως συμβαίνει σε όλον τον κόσμο, και όχι όλοι ανεξαιρέτως, αφού καθένας προσπαθεί να πάρει τη θέση του διπλανού του στο πανεπιστήμιο, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Και για να υπάρχει ανοιχτή πρόσβαση, δύο λύσεις υπάρχουν: είτε θα ενισχυθούν ουσιαστικά και θα αναδιαμορφωθούν πλήρως τα δημόσια πανεπιστήμια είτε θα ιδρυθούν ιδιωτικά. Αυτό το πρόβλημα πρέπει να λύσει ο υπουργός Παιδείας το συντομότερο, αλλιώς, όπως και οι προκάτοχοί του, δεν θα λύσει κανένα.