ΤΟ ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΟ συνέδριο για την καριέρα του Γκόρντον Μπράουν είναι αυτό που ξεκίνησε χθες στο Μάντσεστερ. Ο βρετανός πρωθυπουργός βρίσκεται αντιμέτωπος με την εξέγερση μερίδας του Εργατικού Κόμματος που αμφισβητεί την ηγεσία του και θέτει θέμα νέου αρχηγού, καθώς οι δημοσκοπήσεις φέρνουν το κόμμα στη χειρότερη θέση που είχε εδώ και 30 χρόνια, ενώ ο ίδιος ο Μπράουν είναι αυτή τη στιγμή ο λιγότερο δημοφιλής πρωθυπουργός από την εποχή του μακαρίτη Νέβιλ Τσάμπερλεν – πολλές δεκαετίες πίσω, δηλαδή! Η οικονομική
κρίση, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Μπράουν δεν είναι αυτό που θα λέγαμε στα καθ΄ ημάς «επικοινωνιακός», δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που δεν αποκλείεται να εκτονωθεί μέσα στο συνέδριο. Οι περισσότεροι πολιτικοί παρατηρητές εκτιμούν όμως ότι οι αντάρτες δεν θα φθάσουν ως το σημείο να θέσουν θέμα ηγεσίας στο συνέδριο- χωρίς τίποτε να αποκλείεται -, μια καιγια να ξεκινήσει η εσωκομματική διαδικασία πρέπει να υπογράψει το 20% των βουλευτών του κόμματος. Και με βάση τη σημερινή δύναμη των Εργατικών στο κοινοβούλιο,
αυτό σημαίνει 71 βουλευτές- αριθμός που δεν είναι για την ώρα εφικτός. Το συμπέρασμα που προκύπτει από την έντονη αμφισβήτηση των τελευταίων ημερών είναι ότι ο Μπράουν είναι πλέον εντελώς ευάλωτος όχι μόνο απέναντι στον ηγέτη των Συντηρητικών
Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος τον περιμένει στη γωνία, αλλά και απέναντι στους δελφίνους, που δεν είναι λίγοι.
Ηδημοσκόπηση του οργανισμού Ιpsos Μori δεν θα μπορούσε να έρθει σε χειρότερη στιγμή για τον βρετανό πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν. Την ώρα που η κρίση των αγορών επηρεάζει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, την ώρα που η ανεργία στη Βρετανία χτύπησε κόκκινο τον περασμένο μήνα, την ώρα που ο πληθωρισμός ανεβαίνει και τα επιτόκια μένουν καθηλωμένα και την ώρα που τα αγαθά και οι υπηρεσίες ακριβαίνουν ημέρα με την ημέρα και η αξία των ακινήτων μειώνεται, η έρευνα έδειξε ότι το 52% των ερωτηθέντων Βρετανών θα ψηφίσει τους Συντηρητικούς στις επόμενες εκλογές. Το ποσοστό των Εργατικών έμεινε καθηλωμένο στο 24%. Οι 28 μονάδες που χωρίζουν τα δύο κόμματα είναι η μεγαλύτερη διαφορά τους από το 1979, όταν ξεκίνησε η συγκεκριμένη μηνιαία έρευνα της κοινής γνώμης. Από την ίδια έρευνα προκύπτει ότι το 69% των Βρετανών δεν είναι ευχαριστημένο από τον Μπράουν. Αρνητικό ρεκόρ και αυτό.
Μέσα σε αυτό το κλίμα και με τη βρετανική οικονομία να βρίσκεται στα πρόθυρα της ύφεσης, ο Μπράουν, ο οποίος έχει διατελέσει, ως γνωστόν, υπουργός Οικονομικών επί πολλά χρόνια, αντιμετωπίζει εσωκομματική εξέγερση.
Η εξέγερση έλαβε τη μορφή δημοσίων- προφορικών και γραπτώνδηλώσεων βουλευτών και μελών της κυβέρνησης, οι οποίοι υποστήριξαν ότι ο Μπράουν δεν «τραβάει» και πως το κόμμα πρέπει να εκλέξει νέο αρχηγό πριν από τις επόμενες εκλογές, που πρέπει να γίνουν το αργότερο ως το 2010. Ο πιο επιφανής από τους αμφισβητίες είναι ο μέχρι πρότινος υπουργός αρμόδιος για τη Σκωτία Ντέιβιντ Κερνς, ο οποίος παραιτήθηκε την περασμένη Τρίτη λέγοντας ότι ήρθε η ώρα να ανοίξει το ζήτημα της ηγεσίας. Είχε προηγηθεί με ανάλογες δηλώσεις η βουλευτής Σεβόν Μακ Ντόναχ, την οποία απομάκρυνε ο Μπράουν από την ηγεσία της κοινοβουλευτικής ομάδας, ενώ το παράδειγμά της ακολούθησαν βουλευτές και πρώην υπουργοί, όπως η Φιόνα Μακ Τάγκαρτ, η Τζάνετ Αντερσον, ο Μπάρι Γκάρντινερ, ο Φρανκ Φιλντ και ο Τζον Μακ Ντόνελ.
Δεν έχουν όλοι από αυτούς τα ίδια κίνητρα ώστε να μπορέσουμε να πούμε
Βουλευτές και υπουργοί υποστηρίζουν ότι ο Μπράουν δεν «τραβάει» και το κόμμα πρέπει να εκλέξει νέο αρχηγό πριν από τις επόμενες εκλογές
ότι υπάρχει οργανωμένη εξέγερση. Αλλοι ανήκουν στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος και θεωρούν τον Μπράουν «δεξιό». Αλλοι δεν είναι ευχαριστημένοι με τη χαμηλή δημοτικότητά του. Αλλοι ανήκουν στο περιβάλλον του Τόνι Μπλερ και είναι γνωστή η λυκοφιλία που συνδέει τους δύο άνδρες.
Ολοι αυτοί και μερικοί άλλοι ακόμη δεν φθάνουν βέβαια τον μαγικό αριθμό των 71 βουλευτών που απαιτείται για να τεθεί επισήμως θέμα ηγεσίας. Γι΄ αυτόν τον λόγο η ανταρσία της περασμένης εβδομάδας θα λειτουργήσει σαν ένα προειδοποιητικό καμπανάκι προς τον Μπράουν για να τον παρακινήσει να κάνει κάτι: να πραγματοποιήσει μια δυναμική εμφάνιση – ας πούμε- στο συνέδριο που θα γυρίσει το κλίμα ή να λάβει μέτρα για την οικονομία. Τι μπορεί να κάνει όμως μέσα στην τωρινή δυσμενή οικονομική συγκυρία; Το μόνο που μπορεί να ελπίζει είναι ότι θα αλλάξει η διεθνής κατάσταση εγκαίρως ώστε να βελτιωθεί το κλίμα πριν από τις εκλογές του 2010. Ταυτόχρονα θα πρέπει να αλλάξει και το προσωπικό στυλ του, που δεν είναι ιδιαίτερα αρεστό στους ψηφοφόρους, και να αποδείξει ότι τα τόσα χρόνια που ήταν υπουργός Οικονομικών τού χρησίμευσαν σε κάτι. Εχει όμως τον απαραίτητο χρόνο, τη στιγμή που τον βαρύνει το στίγμα ότι έγινε πρωθυπουργός χωρίς να κερδίσει εκλογές; Επομένως, λένε οι επικριτές του, η επιβεβαίωση της λαϊκής εντολής στο πρόσωπό του είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητη.
Αυτό βεβαίως είναι διαφορετικό από την εσωκομματική αμφισβήτηση. Και τα δύο όμως δημιουργούν ένα ιδιαίτερα αρνητικό κλίμα, το οποίο κανείς δεν ξέρει πώς θα διαχειριστεί. Το μόνο που τον σώζει είναι η έλλειψη ενός ισχυρού αντίθετου πόλου μέσα στο κόμμα και ενός ισχυρού αντιπάλου που θα μπορούσε να συγκεντρώσει όλους τους δυσαρεστημένους.
