Οσοι επένδυσαν σε σύνθετα χρηματιστηριακά προϊόντα είναι θύματα του εαυτού τους και της άπληστης φύσης τους
Με αφορμή την κρίση των διεθνών αγορών όλοι θυμήθηκαν πάλι την απληστία. Η παγκόσμια οικονομική κοινότητα αποδίδει στο θανάσιμο αυτό αμάρτημα την κατάρρευση των αγορών. Αναμφίβολα η απληστία βασιλεύει στους χρηματιστηριακούς κύκλους. Μόνο εκεί όμως; Στην Ελλάδα διαπιστώνουμε ότι η απληστία κινεί τα πάντα και κρύβεται επιμελώς μέσα σε υπουργικά χαρτοφυλάκια αλλά ακόμη και κάτω από μοναχικά ράσα. Οταν υπουργοί της κυβέρνησης διαθέτουν περιουσίες εκατομμυρίων ευρώ τοποθετημένες σε offshore εταιρείες για να γλιτώνουν τους φόρους, όταν ο Εφραίμ, ο πνευματικός καθοδηγητής του υπερσυντηρητικού κυβερνητικού εκπροσώπου Θ. Ρουσόπουλου, βρίσκεται αναμεμειγμένος σε οικονομικά σκάνδαλα, όταν αποδεικνύεται ότι οι πρακτικές που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί ηγέτες, οι «άγιοι» του μοναχισμού και οι «ποιμένες» της Εκκλησίας για να υφαρπάξουν περιουσία του Δημοσίου αποτελούν «φροντιστήριο» ακόμη και για τους πιο εξειδικευμένους δικηγόρους και επιχειρηματίες, όταν η απληστία σαρώνει τον πολιτικό κόσμο, τη δημόσια διοίκηση και όλους τους θεσμούς, συμπεριλαμβανομένης της Εκκλησίας και του Αγίου Ορους, δεν μπορεί κανείς να εκπλήσσεται από τις πρακτικές των διεθνών επενδυτικών τραπεζών. Μάλλον αθώες περιστερές είναι οι χρηματιστές, οι τραπεζίτες και οι θεσμικοί επενδυτές μπροστά στους πολιτικούς και πνευματικούς στυλοβάτες της ελληνικής κοινωνίας.
Το θανάσιμο αμάρτημα οδήγησε στη δημιουργία της φούσκας των χρηματιστηρίων, τύφλωσε ακόμη και τους ικανότερους και εμπειρότερους χρηματιστές, τραπεζίτες, ασφαλιστές και επιχειρηματίες και τελικά οδήγησε στην καταστροφή έναν από τους ισχυρότερους και πλέον ανταγωνιστικούς κλάδους της αμερικανικής οικονομίας, τις επενδυτικές τράπεζες. Στην κατάρρευσή τους αυτές συμπαρασύρουν πολλές άλλες επιχειρήσεις και δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους αλλά και επενδυτές- θεσμικούς και ιδιώτες.
Ολοι αυτοί μαζί θεωρούνται και ονομάζονται «τα θύματα της κρίσης». Είναι όμως τόσο αθώα θύματα όσο θέλουν να εμφανίζονται; Πόσο αθώος είναι ο επενδυτής ο οποίος, αντί να διαχειριστεί με σύνεση τις αποταμιεύσεις του, τις τοποθέτησε σε σύνθετα χρηματιστηριακά προϊόντα προκειμένου να κυνηγήσει μεγαλύτερες αποδόσεις στο κεφάλαιό του; Πόσο αθώος είναι αυτός ο έλληνας επενδυτής ο οποίος έβαλε τα χρήματά του σε ομόλογα της πτωχευμένης πλέον τράπεζας Lehman και σήμερα κραδαίνοντας ένα άχρηστο συμβόλαιο επικαλείται άγνοια των όρων του; Πώς θα αποδείξει αυτός ο άνθρωπος που έχει πανεπιστημιακό πτυχίο, που έχει βαθιά γνώση της πιάτσας αφού είναι επιχειρηματίας, που διαθέτει αποταμίευση εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ευρώ, ότι παρασύρθηκε, ότι παραπλανήθηκε ή εν πάση περιπτώσει ότι δεν κατάλαβε πού επένδυσε τα λεφτά του και θα διεκδικήσει αποζημίωση στα δικαστήρια;
Τα θύματα της απληστίας- είτε αποδίδουν το πάθημά τους στον «δαιμονικό δάκτυλο», όπως υποστηρίζουν οι παπάδες, είτε στους αετονύχηδες τραπεζίτες, όπως λένε οι χαμένοι επενδυτές – δεν είναι τόσο αθώα όσο εμφανίζονται. Δεν έχουν πέσει θύματα άλλων, ούτε ανθρώπων ούτε φυσικά δαιμόνων. Είναι θύματα του εαυτού τους και της άπληστης φύσης τους.
gnikolo@dolnet.gr
