Αυτό της «ελεύθερης αγοράς» είναι ένα παραμύθι που χρησιμοποιούν αυτοί που θέλουν να παραμυθιάσουν τις ασθενείς τάξεις. Οποιος διατηρεί ακόμη αμφιβολίες ότι είναι μια επινόηση του κεφαλαίου που του επιτρέπει να ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και να κοινωνικοποιεί τις ζημιές δεν έχει παρά να αναρωτηθεί πόσο συνάδουν προς την ελεύθερη αγορά οι επιχειρήσεις διάσωσης (από κράτη και κεντρικές τράπεζες) τραπεζιτών και κερδοσκόπων με χρήματα των φορολογημένων.

Η ισότητα (μία από τις θεμελιώδεις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης, δηλαδή της αστικής δημοκρατίας) δεν υφίσταται. Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος όλο και πιο διευρυμένων ανισοτήτων. Και η «αγορά» είναι ο κατ΄ εξοχήν χώρος οικονομικού κανιβαλισμού όπου επικρατούν οι πιο ισχυροί: τα μονοπώλια, τα ολιγοπώλια και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Στις κοινωνίες της Δύσης όλοι μιλούν για ελευθερίες, οι οποίεςλένε- πηγάζουν από την ελευθερία της αγοράς. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η ελεύθερη αγορά είναι ο κλασικός τόπος ευνουχισμού όχι μόνο των κοινωνικών αλλά και των ατομικών ελευθεριών. Γιατί ακόμη και η αίσθηση της ελευθερίας στον ιδιωτικό χώρο μας, όταν βρισκόμαστε σπίτι μας, είναι επίσης μια αυταπάτη. Είναι και αυτή εξαρτημένη πλήρως από τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα: σε ποιον θα πληρώσεις τις δόσεις του στεγαστικού ή (και) του καταναλωτικού δανείου, ποιος καθορίζει τις τιμές στην αγορά ακινήτων και άρα καθορίζει την αξία της ιδιοκτησίας σου.

Η αγορά, που είναι ο θεμέλιος λίθος της κοινωνίας μας, είναι επίσης ο θεμέλιος λίθος της αναπαραγωγής των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Είναι η γενεσιουργός αιτία των ταξικών ανισοτήτων και κατ΄ επέκταση των πολιτικών. Αλλά- και εδώ βρίσκεται η μεγάλη υποκρισία- η αγορά είναι η άρνηση του περίφημου ελεύθερου ανταγωνισμού για τον οποίον κόπτονται κράτη, κυβερνήσεις, οικονομολόγοι και βιομήχανοι: οι στρεβλώσεις υπέρ των οικονομικά ισχυρών αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Το ότι η ελεύθερη αγορά αποτελεί ένα μεγάλο παραμύθι αποκαλύπτεται από τις τελευταίες εξελίξεις στην οικονομική κρίση. Ως σήμερα κράτη και κεντρικές τράπεζες έχουν προσφέρει στο πιστωτικό σύστημα εκατοντάδες δισ. ευρώ για να σώσουν τους ισχυρούς του συστήματος. Δεν στάθηκε αρκετό. Τώρα προχωρούν στην τελική λύση: τη σωτηρία θα αναλάβουν απευθείας τα κράτη. Είναι η άρνηση της ελεύθερης αγοράς. Αλλά όταν είναι να σωθεί το σύστημα δεν κολλάμε στις λεπτομέρειες.

vmoulopoulos@dolnet.gr