Ηλθε, επιτέλους, η ώρα του «WΑLL-Ε» (Γουόλ-Υ). Η τελευταία επιτυχία της Ρixar, της εταιρείας η οποία έχει κάνει τομή στον χώρο του κινουμένου σχεδίου- από τα «Τoy Story» και τον «Μπαμπούλα ΑΕ» ως το «Ψάχνοντας τον Νέμο», τους «Απίθανους» και τον περυσινό «Ρατατούη».

Τι είναι, όμως, ο «WΑLL-Ε» που σκηνοθέτησε ο Αντριου Στάντον, δημιουργός του «Νέμο»; Ενας Ροβινσώνας Κρούσος σε έναν προ πολλού νεκρό πλανήτη, 700 χρόνια από το σήμερα, την εποχή που οι άνθρωποι έχουν μεταφερθεί στο Διάστημα μεταλλαγμένοι σε παχύσαρκα «τέρατα». Οντα πλαδαρά χωρίς κανένα ενδιαφέρον, τα οποία καταβροχθίζουν τζανκ φουντ και περνούν τις ημέρες τους στην αδράνεια, ξαπλωμένα σε οχήματα τα οποία θυμίζουν μηχανοκίνητες σεζλόνγκ.

Η Γη, ένα απέραντο μαυσωλείο σιδερικών και μηχανημάτων ξεπερασμένης τεχνολογίας. Ο WΑLLΕ, επιτηρητής τους. Εχει απίστευτη περιέργεια, αναζητεί απαντήσεις για όλα – ο απόλυτος ρακοσυλλέκτης. Στη συλλογή του γλόμποι, κούκλες, κύβοι του Ρούμπικ, ηλεκτρονικός υπολογιστής της Αpple. Αλλά και μία βιντεοκασέτα, η μοναδική που έχει παραμείνει άθικτη στον πλανήτη. Μια κόπια του μιούζικαλ «Ηello, Dolly!» το οποίο ο WΑLL-Ε βλέπει και ξαναβλέπει, χαζεύοντας νούμερα όπως το «Ρut on your Sunday clothes» και το «Οut there». Μήπως δακρύζει;

Μόνο η Ρixar θα μπορούσε να φτιάξει ένα κομπιούτερ με συναισθηματικό κόσμο, κάτι που δεν είχε καταφέρει η 20th Century Fox με το «Robots». Ο WΑLL-Ε, αυτό το αρχαϊκής τεχνολογίας ρομπότ με τους δύο τεράστιους προβολείς σαν κιάλια στη θέση των ματιών, που βουίζει αντί να μιλάει, που κινείται αργά αλλά «πονηρά» και που θέλει παρέα επειδή είναι μόνος, έχει μια ψυχή την οποία θα ζήλευε ακόμη και ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος του κόσμου! Είναι μια μοναχική μηχανή με προσωπικότητα, ένα ρομπότ με συναισθήματα, ή μάλλον το μοναδικό «πράγμα» σε ολόκληρο το Σύμπαν που αισθάνεται. Το μόνο που χρειάζεται είναι έναν σύντροφο για να μοιραστεί τα συναισθήματά του, οπότε εισέρχεται στην ιστορία η Εύα, ή καλύτερα η ΕVΕ, όπως είναι τα αρχικά της, ένα υπερσύγχρονο ρομπότ το οποίο θα ερωτευτεί τρελά και θα ακολουθήσει ως το Διάστημα! Και εμείς από πίσω τους, σε αυτό το μικρό αριστούργημα το οποίο αξιοποιεί στην εντέλεια «δάνεια» από το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, το «Αλιεν» και το «Βlade Runner» του Ρίντλεϊ Σκοτ, αλλά και τις «Στενές επαφές τρίτου τύπου» και τον «Εξωγήινο» του Στίβεν Σπίλμπεργκ.

Κάθονται πάλι στο εδώλιο της Νυρεμβέργης
Η δικαστική εξουσία του Αδόλφου Χίτλε ρ οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη όταν το 1948 τέσσερις δικαστικοί, όλοι στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας, αντιμετώπισαν κατηγορία για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εκτελώντας διαταγές του Φύρερ. Η δίκη η οποία ακολούθησε στη Νυρεμβέργη, η τρίτη και λιγότερο γνωστή από τις 13, με πρόεδρο έναν συνταξιούχο αμερικανό δικαστή, είναι ο καμβάς της σημαντικής ταινίας του Στάνλεϊ Κρέιμερ «Η δίκη της Νυρεμβέργης» («Judgement at Νuremberg», ΗΠΑ, 1961) η οποία επαναπροβάλλεται στο Αστυ με νέα κόπια.

Πόση ευθύνη έχουν οι κατηγορούμενοι; Ο δικηγόρος υπεράσπισης ( Μαξιμίλιαν Σελ – Οσκαρ Α΄ ρόλου) υποστηρίζει ότι αν οι νομικοί καταδικασθούν τότε μαζί τους θα πρέπει να καταδικαστεί ολόκληρη η ανθρωπότητα η οποία ενώ γνώριζε τα σχέδια του Χίτλερ δεν έκανε τίποτε για να τον σταματήσει εγκαίρως. Ο κατήγορος από την πλευρά του, ένας πατριώτης αμερικανός στρατιωτικός ( Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ ) δεν διαπραγματεύεται πουθενά. Ολοι γνώριζαν πού κατέληγαν οι Εβραίοι και όχι απλώς δεν έκαναν τίποτε για να το σταματήσουν αλλά έστειλαν εκατομμύρια ανθρώπων στα κρεματόρια, ακολουθώντας κατά γράμμα τον νόμο.

Ο Κρέιμερ αντιμετωπίζει με αντικειμενικότητα το θέμα, θέτοντας καίρια ερωτήματα: Τι θα γινόταν αν οι δικαστές αντιστέκονταν; Θα είχε αποφευχθεί το Ολοκαύτωμα; Πόσο αθώος είναι ο δικαστής ο οποίος ακολουθεί έναν παράνομο νόμο και δεν παραιτείται;

Σε κάτι παραπάνω από τρεις ώρες η ταινία μιλάει για ζητήματα που θίγονται ακόμη και σήμερα. Οι ηθοποιοί είναι θαυμάσιοι, κυρίως ο Μπαρτ Λάνκαστερ ο οποίος υποδύεται τον σιωπηλό, μετανιωμένο δικαστή που παίρνει επάνω του την ευθύνη επειδή ξέρει ότι ακολούθησε έναν εγκληματία εν γνώσει του. Ενα ακαδημαϊκά φτιαγμένο δικαστικό δράμα το οποίο πρέπει να έχουμε υπόψη μας.

Ο υπερήρωας-αλήτης και η Αλγερία
▅ Είναι διαρκώς μεθυσμένος, θυμωμένος και βρώμικος. Βρίζει, φτύνει, ρεύεται και κοιμάται σε παγκάκια. Οταν το «καθήκον» τον καλεί, εκτός από το ότι βαριέται θανάσιμα, καταστρέφει ό,τι βρεθεί στο διάβα του.

«Καθήκον» είναι η σωτηρία του κόσμου από κινδύνους. Λέγεται «Χάνκοκ» («Ηancock», ΗΠΑ, 2008), Σούπερμαν ντυμένος κλοσάρ και με μελαψή επιδερμίδα. Ο σκηνοθέτης Πίτερ Μπεργκ ρίσκαρε στη δημιουργία ενός υπερήρωα του πεζοδρομίου. Η ιδέα είναι έξυπνη και ο Γουίλ Σμιθ (φωτογραφία) μαγνήτης στον ρόλο, δίπλα στους αξιοπρεπείς Σαρλίζ Θερόν και Τζέισον Μπέιτμαν, που παίζουν το ζευγάρι το οποίο αφοσιώνεται στον Χάνκοκ προκειμένου να βρει τη θετική πλευρά του. Στην πραγματικότητα το φιλμ απομυθοποιεί από την κορυφή ως τα νύχια κάθε έννοια υπερήρωα. Ως ένα σημείο λειτουργεί αποτελεσματικά. Τα προβλήματα αρχίζουν λίγο μετά τη μέση, όταν η δραστήρια και χιουμοριστική ως τότε ταινία αρχίζει να παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό της, αλλά και μια γλυκανάλατη τροπή και τείνει προς τη σύμβαση, «τσαλακώνοντας» την πρωτοτυπία της. ▅ Η πόλεμος για την ανεξαρτησία της Αλγερίας αναβιώνει στο «Ο εχθρός μέσα μου» («L΄ennemi intime») του Φλοράν Εμίλιο Σίρι. Καταγράφει τις επιχειρήσεις μιας διμοιρίας Γάλλων από το 1954 ως το 1962. Το εξαιρετικά βίαιο φιλμ έχει κάτι από τη διάθεση της «Διάσωσης του στρατιώτη Ράιαν» του Σπίλμπεργκ ή του «Πλατούν» του Ολιβερ Στόουν, με ρεαλιστικά ωμές σκηνές πολέμου, βασανιστηρίων και απάνθρωπων συνθηκών διαβίωσης. Πρωταγωνιστούν ο Μπενουά Μαζιμέλ στον ρόλο του νεαρού λοχαγού ο οποίος προσπαθεί να διατηρήσει την ανθρωπιά του και ο Αλμπέρ Ντουποντέλ ως σκληροτράχηλος λοχίας για τον οποίο η μόνη απάντηση στη βία είναι η βία.