Τι μικρός που έγινε ο κόσμος μας: πλήττουν τροπικές καταιγίδες το Τέξας, ανεβαίνει η τιμή της βενζίνης στην Κρήτη και αναπτύσσονται αυτονομιστικά κινήματα στη Βολιβία από τις επαρχίες που έχουν κοιτάσματα φυσικού αερίου και έγιναν ξαφνικά πλούσιες. Χρεοκοπεί η Lehman Βrothers, καταβυθίζονται οι μετοχές στο Πεκίνο και στην Αθήνα. Τα δάνεια των αφερέγγυων (δηλαδή φτωχών) Αμερικανών έγιναν βρόχος στους πάμπλουτους του Σίτι και της Μόσχας. Αν πάνε άσχημα τα πράγματα στο στενό σοκάκι της Wall Street, εκεί που ήταν κάποτε ο ξύλινος φράχτης-τείχος του Νέου Αμστερνταμ που έγινε Νέα Υόρκη, θα καταρρεύσουν τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου. Οι αγορές είναι πλέον ανοιχτές, πλανητικές, όπως είναι και το κλίμα. Θα γίνει κραχ σαν του 1929;

Αλλοι το φοβούνται και άλλοι το ελπίζουν- το περίεργο είναι ότι το ελπίζουν πανίσχυρες επιχειρήσεις που προσδοκούν πως έτσι θα αγοράσουν φθηνά τις άτυχες που θα καταρρεύσουν, αλλά και όσοι πιστεύουν πως αυτό που χρειάζεται ο καπιταλισμός είναι ένα γερό χτύπημα για να γκρεμιστεί και τη θέση του, επιτέλους, να πάρει ο σοσιαλισμός. Η ιστορία έχει ως τώρα δικαιώσει τους πρώτους, αλλά και οι δεύτεροι δικαιούνται πάντα να ελπίζουν. Οπωσδήποτε ο κόσμος θα είναι διαφορετικός όταν η θύελλα περάσει, μάλλον σοφότερος για τους κινδύνους που ενέχει ο χειρισμός «σύνθετων χρηματοοικονομικών προϊόντων».

Ομως το παιχνίδι του τυχαίου και του αναγκαίου θα συνεχιστεί, η απληστία και ο φόβος θα συνεχίσουν να καθορίζουν τις τύχες των χρηματιστηρίων και εμείς θα αναζητούμε νόημα εκεί που ίσως δεν υπάρχει.