Αρκούν τα σκάνδαλα για να πέσει μια κυβέρνηση; Είναι σοβαρό αντιπολιτευτικό έργο η ανάδειξη των σκανδάλων; Πείθονται οι πολίτες από τη σκανδαλολογία;

Εύλογα ερωτήματα που αφορούν τη μία πλευρά του φεγγαριού. Θα επιχειρήσω να προσεγγίσω την άλλη, την αθέατη. Θέτοντας ένα ερώτημα: Τι είναι άραγε το σκάνδαλο; Καρπός τάχα μιας ανήθικης συμπεριφοράς προσώπων ή αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών που υλοποιεί μια κυβέρνηση;

Εάν κανείς απαντήσει καταφατικά και απολίτικα στο πρώτο σκέλος, τότε το πρόβλημα με την κυβέρνηση Καραμανλή θα ήταν εύκολο. Μεμονωμένες περιπτώσεις ηθικά ατάκτων χωρίς μεγάλο αντίκτυπο, εύκολα διαχειρίσιμες επικοινωνιακά. Η κατάφαση βέβαια στο δεύτερο σκέλος αναζητεί βάσιμη τεκμηρίωση και αυτήν θα επιχειρήσω. Η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης Καραμανλή είναι γνωστό ότι έχει ζηλώσει τη δόξα του «κινηματικού συντηρητισμού» που ηγείται του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις ΗΠΑ. Και αντιγράφει με συνέπεια την πολιτική φιλοσοφία, τις πολιτικές πρακτικές και την επικοινωνιακή στρατηγική τους. Οπως εύστοχα επισημαίνει ο Ρaul Κrugman, κινηματικός συντηρητισμός είναι «ένα δίκτυο ανθρώπων και οργανώσεων το οποίο επεκτείνεται πολύ πέρα από ό,τι κανονικά θεωρείται ότι αποτελεί την πολιτική ζωή. (…) Πολλοί άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν καριέρα στα πλαίσια αυτού του δικτύου- και το πράττουν…- με την αίσθηση ότι η πολιτική τους νομιμοφροσύνη θα ανταμειφθεί, ό,τι κι αν συμβεί ».

Πρόκειται για τον συνδυασμό δύο αντιλήψεων που δημιουργούν εκρηκτικό μείγμα. Η πρώτη είναι η αντίληψη για την πολιτική που θεμελιώνεται στο δόγμα «η εξουσία για την εξουσία». Η εξουσία όχι υπηρέτης των πολιτών, του δημόσιου συμφέροντος, της χώρας, αλλά αυτοσκοπός και αυταξία στην υπηρεσία των ημετέρων συμφερόντων! Η δεύτερη, συνακόλουθη της πρώτης και φυσική της συνέπεια, εδράζεται στο δόγμα της «ιδιοκτησιακής αντίληψης για το κράτος». Το κράτος είμαστε εμείς, άρα και οτιδήποτε κρατικό δικό μας!

Σε τέτοιο έδαφος το πρώτο φυτό που θα ευδοκιμήσει είναι η αλαζονεία, η συμφυής περιφρόνηση των δημοκρατικών λειτουργιών, η αίσθηση ότι οι διαδικασίες υπάρχουν για να μας εξυπηρετούν και όταν αυτό δεν γίνεται, τόσο το χειρότερο γι΄ αυτές! Απαραίτητος αρωγός η αίσθηση του ακαταδίωκτου, η βεβαιότητα, η εξασφάλιση της ατιμωρησίας. Ρυθμίζεται κι αυτό!

Αντιλαμβάνεται έτσι καθένας ότι τα οικονομικά σκάνδαλα με πρωταγωνιστές μεγαλοϋπουργούς (Βατοπαιδίου, Παυλίδη, ομολόγων, κουμπάρων, καρτέλ, και λοιπά), τα πολιτικά σκάνδαλα (υποκλοπών, Πακιστανών, παραχάραξης του αποτελέσματος στην ψηφοφορία για το Σύνταγμα και στην Επιτροπή και στην Ολομέλεια και λοιπά), τα οικονομικά σκάνδαλα που αφορούν προσωπικά υπουργούς (Βουλγαράκη, Ρουσόπουλο), οι ωμές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη (απομάκρυνση Ζορμπά, ακύρωση του αυτοδιοικήτου), καθώς και η ανερυθρίαστη τακτική συγκάλυψης, επιβεβαιώνουν ότι τα σκάνδαλα κάθε φύσης είναι η φυσική συνέπεια της πολιτικής φιλοσοφίας και αντίληψης, και των πολιτικών στρατηγικών και δράσεων που επέλεξε και εφαρμόζει η κυβέρνηση Καραμανλή. Επιβεβαιώνεται καθημερινά η διαπίστωση του Κrugman ότι «πολλοί άνθρωποι κάνουν καριέρα και η πολιτική τους νομιμοφροσύνη ανταμείβεται ό,τι κι αν συμβαίνει », όπως περίτρανα απέδειξε με τη συνέντευξή του στη Θεσσαλονίκη ο κ. Πρωθυπουργός.

Εάν συνεπώς στην κρίσιμη αυτή φάση της πολιτικής συγκυρίας κάτι είναι χρήσιμο, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από τη διαπίστωση ότι τα πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα που συνταράσσουν το κυβερνητικό στρατόπεδο δεν μετρούνται ως ατοπήματα ηθικής, όπως επιχειρείται, αλλά αποτιμώνται- και έτσι πρέπει- ως αποτελέσματα της δεξιάς πολιτικής νοοτροπίας και των εφαρμογών της υπέρ των ολίγων, που διέπουν την κυβέρνηση Καραμανλή.

Ο κ. Μ. Μπόλαρης είναι βουλευτής του ΠαΣοΚ Νομού Σερρών, εκπρόσωπος για θέματα Μακεδονίας- Θράκης.