Η κυβέρνηση διαψεύδει στην πράξη ό,τι επισήμως διακονεί στα λόγια
Την εποχή του σκανδάλου Ιρανγκέιτ στις ΗΠΑ είχε οδηγηθεί στο εδώλιο επιχειρηματίας για λαθραία εξαγωγή όπλων. Καθώς η Εισαγγελία αναζητούσε τη βαρύτερη… διαθέσιμη κατηγορία, δεν τον παρέπεμψε για φοροδιαφυγή, αλλά για δόλια πρόκληση ζημιάς στο αμερικανικό Δημόσιο. Η υπερασπιστική γραμμή του συνηγόρου του είχε προκαλέσει τόση αίσθηση ώστε έγινε είδηση διεθνώς. Η φοροδιαφυγή, είχε υποστηρίξει ο δικηγόρος, αναπόφευκτη μια που η εξαγωγή ήταν παράνομη και δεν μπορούσε φυσικά να δηλωθεί, είχε ωφελήσει το αμερικανικό Δημόσιο! Αν η εξαγωγή δεν γινόταν, τα όπλα αυτά δεν θα είχαν καν παραχθεί. Η βιομηχανία κατασκευής τους δεν θα είχε πραγματοποιήσει τον σχετικό τζίρο, άρα θα είχε μικρότερο κέρδος και θα είχε καταβάλει μικρότερο φόρο εισοδήματος. Πέραν αυτού δεν θα είχε προμηθευθεί τις αναγκαίες πρώτες ύλες, ώστε θα είχε μειωθεί ανάλογα ο τζίρος των προμηθευτών της, ενώ θα είχε απασχολήσει λιγότερο προσωπικό και θα είχε καταβάλει μικρότερο ποσό σε μισθούς κ.ο.κ.
Σόφισμα; Και όμως, ο συλλογισμός είναι επί της ουσίας απολύτως σύμφωνος προς όσα υποστηρίζουν οι νεοσυντηρητικοί για την οικονομία. Οι φόροι, λένε, πλήττουν την ανάπτυξη. Μέσω αυτών το κράτος αποστερεί πόρους από την ιδιωτική οικονομία και τους διαθέτει σε δικούς του σκοπούς. Οι κρατικές δαπάνες όμως είναι συνήθως αντιπαραγωγικές, καθώς το κράτος είναι ευάλωτο στις πελατειακές πιέσεις και στη διαφθορά. Αντιθέτως, οι ιδιώτες, επειδή επιδιώκουν το ατομικό όφελος και έχουν μόνο γνώμονα τη μεγιστοποίησή του χωρίς να πιέζονται από πελατειακά βάρη και να σκέφτονται το πολιτικό κόστος, καταναλώνουν και επενδύουν με τρόπο σαφώς αποτελεσματικότερο, συμβάλλοντας τελικώς στη συνολική ανάπτυξη πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι θα μπορούσε ποτέ ο δημόσιος τομέας.
Ας μην ασχοληθούμε με την πιθανότατα ορθή αντίρρηση ότι το ιδιωτικό εισόδημα μπορεί απλώς να αποθησαυρίζεται (ούτε να επενδύεται ούτε να καταναλώνεται- απλώς να συσσωρεύεται και να λιμνάζει) ή να διοχετεύεται σε πολυτέλειες που δεν προάγουν τη γενική ανάπτυξη- και πάντως όχι τη γενική ευμάρεια. Ας σταθούμε στο γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση, συμφωνώντας με τον αμερικανό συνήγορο, συμμερίζεται την άποψη ότι το κράτος είναι «φύρα». Απόδειξη; Τέσσερα χρόνια τώρα ευαγγελίζεται ότι η μείωση των φόρων θα αποφέρει ανάπτυξη, ακριβώς επειδή αποδεσμεύει πόρους υπέρ του ιδιωτικού τομέα που είναι απείρως παραγωγικότερος του δημοσίου. Τι κάνει όμως τώρα η κυβέρνηση; Επιβάλλει αθρόα νέους άμεσους φόρους, απαντλώντας πρόσθετους πόρους από τους ιδιώτες για να χρηματοδοτήσει τις – αντιπαραγωγικές- δράσεις του Δημοσίου. Η κυβέρνηση, με άλλα λόγια, διαψεύδει στην πράξη ό,τι επισήμως διακονεί στα λόγια. Με τη δική της λογική, η πολιτική της κρίνεται εντόνως αντιαναπτυξιακή. Μόνοι συνεπείς προς τις επίσημες θέσεις της ΝΔ είναι οι φοροφυγάδες. Αυτοί προ του κινδύνου να διοχετευθούν και άλλοι πόροι προς το αντιπαραγωγικό Δημόσιο… αμύνονται. Προστατεύουν τα κεφάλαια, τα αποκρύπτουν και τα διαθέτουν αναπτυξιακώ τω τρόπω. Εκεί που οι κκ. Καραμανλής και Αλογοσκούφης αποδεικνύονται ανακόλουθοι, φοβούμενοι (και) το ράπισμα της κοινοτικής επιτήρησης, οι φοροφυγάδες ορθώνουν ανάστημα αξιώνοντας την εμμονή στις υποσχέσεις για λιγότερο κράτος. Αληθινοί προστάτες της ανάπτυξης. Μέσα του, ο υπουργός Οικονομίας όφειλε μάλλον να τους θαυμάζει.
Εκτός αν… Εκτός αν όλη η άποψη για την «αυτόματη» αναπτυξιακή ώθηση από τη μείωση της φορολογίας είναι στην πραγματικότητα ένα σύνθημα που η πράξη διαψεύδει. Εκτός αν χρειάζονταν περισσότερες φόροι για να λειτουργήσει το κράτος απ΄ όσους είχε υπολογίσει ο υπουργός Οικονομίας. Αν όμως είναι έτσι, τότε η κυβέρνηση κακώς είχε σπεύσει να μειώσει τους φόρους των επιχειρήσεων: βαρύνεται με συνθηματολογική πολιτική και οικονομική αποτυχία- αλλά και αδικαιολόγητη εύνοια προς τους ευπόρους. Πλούτισε τους πολιτικούς φίλους της (και ενίους υπουργούς της) επί ζημία της πλειοψηφίας.
