Ο Κώστας Καραμανλής δεν μπορούσε παρά να ταυτιστεί με τους υπουργούς που μας σκανδαλίζουν και να είναι ανεκτικός με τους βουλευτές που τον εξοργίζουν γιατί αλλιώς θα έπρεπε τους πρώτους να τους διώξει από την κυβέρνηση και τους δεύτερους να τους διαγράψει από το κόμμα- αλλά με 152 βουλευτές δεν έχει την πολυτέλεια να ανοίγει μέτωπα.

Οταν όμως ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να αλλάξει τους υπουργούς του, έχει πάψει να είναι πρωθυπουργός και όταν αρχηγός κόμματος δεν μπορεί να εξασφαλίσει στοιχειώδη τάξη στις γραμμές του έχει πάψει να είναι αρχηγός. Ολοι θυμόμαστε τη διαγραφή Σουφλιά, τις αποπομπές Τσιτουρίδη, Μαγγίνα, Αδάμ- αυτά ανήκουν στο παρελθόν, ο Κώστας Καραμανλής βρίσκεται στη δεινότερη θέση που βρέθηκε ποτέ πρωθυπουργός από το 1974. Ακόμη και ο Κώστας Μητσοτάκης είχε τη δυνατότητα να απομακρύνει τους Σαμαρά, Ανδριανόπουλο, Δήμα, Εβερτ, και ας είχε 152 βουλευτές: ήταν άλλου τύπου οι κομματικές συσπειρώσεις εκείνη την εποχή και επιπλέον η ΝΔ δεν είχε χάσει κάθε ελπίδα να κερδίσει τις εκλογές του 1994, η προοπτική της εξουσίας λειτουργούσε σαν συγκολλητικός ιστός. Σήμερα ο σχεδιασμός είναι να κερδίσει η ΝΔ τις μεθεπόμενες εκλογές, κάπως σαν τις στρατηγικές του «δεξιού διαλείμματος» που επεξεργάζονταν διάφοροι σοφοί στο ΠαΣοΚ μετά το 2000, με γνωστά αποτελέσματα. Ο Κώστας Καραμανλής προσπαθεί να αγοράσει χρόνο ελπίζοντας σε θαύμα ή στο πανούργο εύρημα που θα τον σώσει- αλλά όλοι καταλαβαίνουμε πως ζητιανεύει χρόνο, δεν έχει πολιτικό κεφάλαιο να τον αγοράσει. Και αυτό επιδεινώνει την κατάστασή του.