Eνα επιπλέον προσόν των ελλήνων αποφοίτων που αποφασίζουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό είναι ότι γνωρίζουν ξένες γλώσσες. Οπως προκύπτει από έρευνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η χώρα μας καταλαμβάνει μία από τις πρώτες θέσεις της πανευρωπαϊκής κατάταξης σε θέματα εκμάθησης ξένων γλωσσών μαζί με την Εσθονία, τη Λιθουανία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, τη Φινλανδία, τη Σουηδία και την Ισλανδία. Πρόκειται για τις οκτώ χώρες στις οποίες πάνω από το 70% των μαθητών Γυμνασίου διδάσκονται τουλάχιστον δύο ξένες γλώσσες, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει εισαχθεί στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση η υποχρεωτική διδασκαλία και δεύτερης ξένης γλώσσας στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού.

Τα παραπάνω στοιχεία για θέματα διδασκαλίας ξένων γλωσσών στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης περιέχονται στην ειδική μελέτη «Αριθμοί-κλειδιά» που εξέδωσε το ευρωπαϊκό Δίκτυο «Ευρυδίκη». Η έρευνα καταγράφει την εικόνα της διδασκαλίας ξένων γλωσσών σε 30 ευρωπαϊκές χώρες. Η διδασκαλία ξένων γλωσσών άλλωστε γίνεται ολοένα πιο σημαντική στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπου υπάρχουν ήδη 20 επίσημες γλώσσες, χωρίς να αναφερθούν οι τοπικές γλώσσες ή οι γλώσσες μειονοτήτων και εκείνες που χρησιμοποιούνται από μετανάστες. Οπως προκύπτει από την έρευνα του Δικτύου «Ευρυδίκη»:

Η διδασκαλία δύο ξένων γλωσσών στα σχολεία είναι υποχρεωτική σε πολύ λίγες χώρες της Ευρώπης. Από την άλλη πλευρά, η διδασκαλία μιας ξένης γλώσσας είναι υποχρεωτική σε όλες τις χώρες, εκτός από την Ιρλανδία και τη Σκωτία. Αυτό κυρίως αφορά την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και την περίοδο κατά την οποία ο μαθητής πρέπει να αρχίσει να διδάσκεται μια ξένη γλώσσα. Ολοι οι μαθητές όμως πρέπει να διδάσκονται μία ξένη γλώσσα τουλάχιστον ως το τέλος της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Αυτό ισχύει για όλες τις χώρες, εκτός από την Ιταλία και την Ουαλλία. Οι μαθητές αρχίζουν να μαθαίνουν μια δεύτερη ξένη γλώσσα από το Δημοτικό στην Εσθονία, στο Λουξεμβούργο, στη Σουηδία και στην Ισλανδία. Στην Ιρλανδία, στην Ιταλία και στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου η κεντρική διοίκηση θέτει λιγότερο αυστηρούς κανονισμούς, τα σχολεία μπορεί να αποφασίσουν αν είναι υποχρεωτικό για τους μαθητές να μαθαίνουν δύο γλώσσες.

Οι μισοί μαθητές στην Ευρώπη μαθαίνουν μία ξένη γλώσσα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Στα δημοτικά σχολεία τα ποσοστά συμμετοχής αποκαλύπτουν ότι περίπου οι μισοί μαθητές όλων των ευρωπαϊκών χωρών διδάχθηκαν τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα και το ποσοστό αυτό έχει αυξηθεί σημαντικά σε αρκετές κεντρικές και ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες, όπως και στη Δανία, στην Ισπανία, στην Ιταλία και στην Ισλανδία. Σε ελάχιστες χώρες ποσοστό πάνω από 10% των μαθητών της κατώτερης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (γυμνάσια) δεν μαθαίνει καμία ξένη γλώσσα (Ιρλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο). Ο μέσος αριθμός των γλωσσών που διδάσκονται ποικίλλει ανάμεσα στο 1 και 1, 9 στις περισσότερες χώρες. Σε οκτώ χώρες (Εσθονία, Ελλάδα, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Φινλανδία, Σουηδία και Ισλανδία) πάνω από το 70% των μαθητών στην κατώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση διδάσκεται τουλάχιστον δύο γλώσσες.

Μόλις πέντε γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και ρωσικά) αποτελούν το 95% των γλωσσών που διδάσκονται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην Ευρώπη. Κύρια γλώσσα διδασκαλίας όμως είναι τα αγγλικά είτε ως μάθημα επιλογής είτε ως υποχρεωτικό μάθημα. Αυτό ισχύει για όλες τις χώρες εκτός από το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Το ίδιο ισχύει για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση εκτός από τις δύο προαναφερθείσες χώρες και τη Ρουμανία. Τα γερμανικά και τα γαλλικά κατέχουν τη δεύτερη θέση: τα γερμανικά είναι πιο διαδεδομένα στις χώρες της Βόρειας, της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ τα γαλλικά στις νότιες και γερμανόφωνες χώρες. Τα ρωσικά καταλαμβάνουν τη δεύτερη θέση στα κράτη της Βαλτικής και στη Βουλγαρία. Σε τέσσερις μόλις χώρες μία άλλη γλώσσα είναι δεύτερη· δηλαδή, τα ισπανικά στη Γαλλία, τα ιταλικά στη Μάλτα, τα σουηδικά στη Φινλανδία και τα δανέζικα στην Ισλανδία.

Σε κάποιες χώρες της ΕΕ είναι υποχρεωτικές διαφορετικές γλώσσες για ιστορικούς ή πολιτικούς λόγους (αυτό ισχύει στις γερμανόφωνες και φλαμανδικές κοινότητες του Βελγίου για τα γαλλικά, στο Λουξεμβούργο για τα γερμανικά και τα γαλλικά, στη Φινλανδία για τα φινλανδικά και τα σουηδικά και στην Ισλανδία για τα δανέζικα). Σε μερικές χώρες, ωστόσο, ως εναλλακτικές στις σύγχρονες γλώσσες διδάσκονται λατινικά και αρχαία ελληνικά.

Το 10%-15% του συνολικού διδακτικού χρόνου αντιπροσωπεύουν οι ξένες γλώσσες ως υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία των κρατών-μελών της ΕΕ. Σε χώρες με επίσημες οδηγίες για τον χρόνο διδασκαλίας, ο υποχρεωτικός χρόνος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση κυμαίνεται από 30 ως 50 ώρες τον χρόνο. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ο αριθμός των υποχρεωτικών ωρών για τις γλώσσες έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια στις μισές ευρωπαϊκές χώρες. Οι μαθητές διδάσκονται κατά μέσον όρο πάνω από 90 ώρες, ενώ στη Δανία, στο Λουξεμβούργο, στη Μάλτα και στο γερμανικό Γυμνάσιο πάνω από 200 ώρες. Οσο περισσότερο διδάσκεται η πρώτη ξένη γλώσσα τόσο μεγαλύτερος ο χρόνος διδασκαλίας της.

Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση οι ξένες γλώσσες διδάσκονται από μη ειδικευμένους καθηγητές. Από την κατώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση η διδασκαλία των ξένων γλωσσών αποτελεί ευθύνη των ειδικών. Μόνο η Ιρλανδία, η Λετονία, η Λιθουανία και το Ηνωμένο Βασίλειο (εκτός από τη Σκωτία) δεν εξειδικεύουν τα προσόντα των καθηγητών γλώσσας. Τα ιδρύματα εκπαίδευσης των καθηγητών καθορίζουν το περιεχόμενο των σπουδών. Σε λίγες χώρες είναι υποχρεωτικό να επισκέπτονται χώρες όπου χρησιμοποιείται η γλώσσα που διδάσκεται (Λουξεμβούργο και Σκωτία).