Ε πίκαιρο λόγω των επικείμενων προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι το ζήτημα με το οποίο καταπιάνεται η πολιτική σάτιρα «Ο κος Κανένας» («Swing vote», 2008, ΗΠΑ) του Μάικλ Τζόσουα Στερν, με παραγωγούς τους Πάρι ΚασιδόκωσταΛάτση και Τέρι Ντούγκας: Εδώ το μέλλον των ΗΠΑ κρίνεται από την ψήφο ενός μόνο απελπιστικά ασήμαντου ανθρώπου ( Κέβιν Κόστνερ ), ενός «Κυρίου Κανένα», όπως ο ελληνικός τίτλος τον έχει βαφτίσει. Ο τύπος είναι η ενσάρκωση της αποτυχίας, αφημένος στη φροντίδα της 12χρονης κόρης του ( Μάντλιν Κάρολ ). Η καθοριστική ψήφος του όμως τον μεταμορφώνει από κ. Κανένα σε κ. Κάποιο και στόχο όλων όσοι θέλουν να επωφεληθούν, δίνοντας έτσι τον χώρο στον σκηνοθέτη να πλάσει αστείες καταστάσεις και ενδιαφέροντες ήρωες. Τον Κανένα πλησιάζουν οι αρχηγοί των δύο αντιπάλων κομμάτων (Ρεπουμπλικανός ο Κέλσεϊ Γκράμερ και Δημοκρατικός ο Ντένις Χόπερ – ένα κλείσιμο του ματιού, αφού στην πραγματικότητα ο Χόπερ είναι γνωστός για τον συντηρητισμό του και υποστηρικτής των Ρεπουμπλικανών), οι μάνατζερ των προεκλογικών εκστρατειών ( Στάνλεϊ Τούτσι , Νέιθαν Λέιν ) και βέβαια τα ΜΜΕ. Η ταινία έχει κάτι από την ατμόσφαιρα των έργων του Φρανκ Κάπρα, με σκιές από το «Ο κ. Σμιθ πηγαίνει στην Ουάσιγκτον», όπου το ηθικό στοιχείο θριαμβεύει. Ωστόσο θα την αγαπούσαμε περισσότερο αν ήταν λίγο πιο ακραία, π.χ. σαν μια διασταύρωση από τον «Μεγάλο Λεμπόφσκι» των Κοέν και το «Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο και ένας πόλεμος» του Μπάρι Λέβινσον.