Α πό την ημέρα που άρχισε το φεστιβάλ, κριτικοί, δημοσιογράφοι και κοινό αναζητούν κάτι που θα τους φτιάξει λίγο τη διάθεση. Με την εξαίρεση της ιαπωνικής ταινίας κινουμένων σχεδίων «Ο Πούγιο στην άκρη της θάλασσας», που σκηνοθέτησε ο βούδας των ιαπωνικών καρτούν Χαγιάο Μιγιαζάκι, καμία ταινία δεν το έχει καταφέρει, ενώ ημέρα με την ημέρα το διαγωνιστικό πρόγραμμα αντί να βελτιώνεται γίνεται όλο και πιο αδιάφορο ή κακό.

Το αστείο είναι ότι η κινηματογραφική πενία (πάντα του διαγωνιστικού προγράμματος και όχι παράπλευρων όπως το Venice Days) είναι ανάκλαση της δυσλειτουργικότητας του εφετινού φεστιβάλ, με προβλήματα που ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν προκύψει τόσο έντονα.

▅ « Voce!Voce! » («ήχος, ήχος!») άκουγες από διαμαρτυρόμενους θεατές, καθώς επί ένα ολόκληρο τέταρτο η προβολή του «Πατέρα της Τζιοβάνα» του Πούπι Αβάτι γινόταν χωρίς ήχο. Η προβολή σταμάτησε και ξανάρχισε δέκα λεπτά αργότερα. ▅ Πρόβλημα με την ευκρίνεια στην εικόνα της προβολής της «Εve» της Νάταλι Πόρτμαν . Και άλλη καθυστέρηση.

▅ Πρόβλημα με τους υποτίτλους της ιρανικής ταινίας «Shirin» του Αμπάς Κιαροστάμι . Λες και όλος ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να ξέρει ιρανικά.

▅ Πρόβλημα στις τουαλέτες που βούλωναν. Πουθενά καθαρίστριες.

▅ Πρόβλημα ακόμα και στους δρόμους, όπου οι καραμπινιέροι εφέτος κόβουν κλήσεις στους ποδηλάτες (στο Λίντο η κυκλοφορία γίνεται κυρίως με ποδήλατα). Πώς να μη σκεφτείς ότι η μειωμένη κίνηση των εφετινών επισκεπτών τους έκανε να τρέχουν και να μη φτάνουν; Νιώθεις ότι πάνε να βγάλουν λεφτά με όποιον τρόπο μπορούν!