ΒΕΝΕΤΙΑ Κρατώντας α λα μπρατσέτα τη δίμετρη καλλονή Εύα Χερτζίκοβα , ο διάσημος ιταλός σχεδιαστής Βαλεντίνο έφτασε χθες στη Βενετία με αέρα… αυτοκράτορα. Και αυτό γιατί ανυπομονούσε να παραστεί στην επίσημη προβολή του ντοκυμαντέρ με θέμα τον ίδιο. Ο λόγος για το «Valentino: Τhe Last Εmperor» («Βαλεντίνο, Ο τελευταίος αυτοκράτορας») του Ματ Τιρνάουερ, ειδικού ανταποκριτή του περιοδικού «Vanity Fair». Πρόκειται για μια εξερεύνηση του μοναδικού κόσμου ενός από τους πιο διάσημους άνδρες της Ιταλίας. Η ταινία αφηγείται την ιστορία της απίστευτης ζωής του και της πολύχρωμης καριέρας του. Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται η σχέση του Βαλεντίνο με τον συνεργάτη και σύντροφό του επί 50 χρόνια Τζιανκάρλο Τζιαμέτι.

Στοχασμός εξ Ιαπωνίας
«Η επιτυχία ή η αποτυχία είναι σαν να αγοράζεις λαχείο» πιστεύει ο Τακέσι Κιτάνο. «Από μόνο του το γεγονός ότι μπαίνεις στη διαδικασία της δημιουργίας, ότι κάνεις Τέχνη, λύνει τα προσωπικά σου προβλήματα. Η επιτυχία δεν έχει καμία σχέση με τη διαδικασία της δημιουργίας». Αυτές είναι μερικές από τις ιδέες που κινούν το θέμα του φιλμ «Ο Αχιλλέας και η χελώνα», τελευταίας ταινίας του ιάπωνα σκηνοθέτη, ο οποίος το 1998, εδώ στη Βενετία, βρήκε την παγκόσμια αναγνώριση κερδίζοντας τον Χρυσό Λέοντα με τα «Πυροτεχνήματα».

Ορμώμενος από έναν μύθο που λέει ότι ο Αχιλλέας όσο γρήγορα και να τρέξει δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει τη χελώνα, ο Κιτάνο γύρισε μια πολύ όμορφη, πολύ τρυφερή αλλά και πολύ σκληρή ταινία. Στην πραγματικότητα μοιάζει με φόρο τιμής στη μεγάλη αγάπη του Κιτάνο, τη ζωγραφική. Κεντρικός ήρωας ένας ζωγράφος που όσο και αν προσπαθήσει δεν θα καταφέρει ποτέ να απολαύσει την επιτυχία. Ο Κιτάνο τον παρακολουθεί σε τρεις διαφορετικές φάσεις της ζωής του (ως παιδί, ως 20άρη και ως μεγαλύτερο- εκεί τον υποδύεται ο ίδιος) και όπως συνηθίζει, «στολίζει» την ιστορία άλλοτε με έντονες δόσεις χιούμορ, άλλοτε με απότομα ξεσπάσματα βίας.

« Τι είναι τελικά αυτό το πράγμα που αποκαλούμε Τέχνη; » αναρωτήθηκε ο Κιτάνο μιλώντας στον Τύπο. « Οταν είσαι καλλιτέχνης μπορείς να αντιμετωπίσεις τον εξευτελισμό από τους εμπόρους Τέχνης ή να παλεύεις με τη ζήλια που σε τρώει απέναντι στους άλλους καλλιτέχνες.Υστερα, δεν είναι λίγο παράξενο το ότι πολύ σπάνια οι καλλιτέχνες που απολαμβάνουν τη δουλειά τους γίνονται διάσημοι;Ή το ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να γίνει απρόβλεπτα διάσημος μόνο και μόνο επειδή με τη δουλειά του θέλησε να ικανοποιήσει έναν έμπορο Τέχνης;Υπάρχουν τόσο πολλές παραδοξότητες στη ζωή ενός καλλιτέχνη.Για αυτό και αποκαλώ αυτή την ταινία μια σκληρή ιστορία Τέχνης ».

Ιψενική… «Ιεριχώ»
Τη γνωρίσαμε καλύτερα πέρυσι, στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όταν η «Υella» τής χάρισε διεθνή φήμη και το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Ωστόσο η γερμανίδα ηθοποιός Νίνα Χος υπήρξε εδώ και αρκετά χρόνια μια από τις ανερχόμενες δυνάμεις του νέου γερμανικού κινηματογράφου. Σήμερα πρωταγωνιστεί στην «Ιεριχώ» («Jerichow») του συμπατριώτη της Κρίστιαν Πέτσολντ, σκηνοθέτη της «Υellla».

Η «Ιεριχώ» είναι ένα ρεαλιστικά γυρισμένο «ιψενικό» τρίγωνο που θεματικά θυμίζει κάπως το μυθιστόρημα «Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δυο φορές» του Τζέιμς Κέιν. Ενας τούρκος μετανάστης στην πρώην Ανατολική Γερμανία, παντρεμένος με νεότερή του, πανέμορφη αλλά και σκοτεινή γυναίκα (Χος), προσλαμβάνει έναν Γερμανό ως οδηγό ( Μπένο Φίρμαν ). Ο Πέτσολντ συνδυάζει το σασπένς, τον ερωτισμό αλλά και τον κοινωνικό σχολιασμό, όπως την επαγγελματική επιβολή του μετανάστη σε ανθρώπους της χώρας που τον «φιλοξενεί».