Αγωνιστικά, πέρα από την κατάκτηση μόνο τεσσάρων μεταλλίων, το πιο δυσάρεστο αλλά και αποδεικτικό της ελλειμματικής αθλητικής πολιτικής που εφαρμόστηκε τα τέσσερα τελευταία χρόνια είναι ότι η Ελλάδα δεν ανέδειξε στην ουσία ούτε έναν νέο ολυμπιονίκη. Και τα τέσσερα μετάλλια ήρθαν από αθλητές που είχαν ανεβεί στο ολυμπιακό βάθρο και το 2004: από τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη που ήταν στο Πεκίνο ασημένιος στο τάε κβον ντο όπως και στην Αθήνα· τον κωπηλάτη Βασίλη Πολύμερο που ανέβηκε ένα σκαλοπάτι παραπάνω σε σχέση με το χάλκινο στην Αθήνα, έχοντας όμως παρτενέρ τον Δημήτρη Μούγιο αντί του Νίκου Σκιαθίτη · την τριπλουνίστρια Πηγή Δεβετζή (τρίτη στο Πεκίνο και δεύτερη στην Αθήνα)· την «καπετάνισσα» Σοφία Μπεκατώρου που, αν και άλλαξε σκάφος (από το χρυσό στην Αθήνα 470… σαλτάρισε στο Ινγκλινγκ) αλλά και πλήρωμα (αντί της Αιμιλίας Τσουλφά, βρέθηκε στην ίδια ιστιοπλοϊκή ρότα με τις Σοφία Παπαδοπούλου και Βιργινία Κραβαριώτη ), κατάφερε να ανεβεί ξανά στο τρίτο σκαλί του ολυμπιακού βάθρου.

Στην πορεία προς το 2004 «χτίστηκαν» αθλητές με προσωπικότητα, χαρακτήρα, με υψηλούς στόχους τους οποίους ήταν έτοιμοι να υπηρετήσουν και να κατακτήσουν. Το ερώτημα όμως είναι τι έγινε μετά τους Αγώνες της Αθήνας; Οπως φάνηκε στο Πεκίνο, η απάντηση είναι σχεδόν τίποτε!

Το σοκ από το ναυάγιο του Πεκίνου πρέπει ασφαλώς να αφυπνίσει ορισμένους αρμόδιους, πολιτικούς και αθλητικούς παράγοντες. Ειδάλλως, ο ελληνικός αθλητισμός θα ξαναζήσει τα λεγόμενα πέτρινα χρόνια.