Πυκνώνουν τούτο τον καιρό οι πολιτικές συζητήσεις και αναζητήσεις. Με την επιστροφή στην πρωτεύουσα των περισσοτέρων πολιτικών στελεχών, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, οι βραδινές συνάξεις και οι επαφές δίνουν και παίρνουν.

Οπου κυριαρχούν τα αδιέξοδα της πολιτικής και της οικονομίας και βεβαίως τα πιθανά σενάρια εξελίξεων, αλλαγών και ανακατατάξεων.

Στο κυβερνών κόμμα αγωνιούν για την εύθραυστη πλειοψηφία των 152, νιώθουν έντονη την πίεση των σκανδάλων, αποδέχονται τη φθορά, αναγνωρίζουν τη διάχυση της δυσαρέσκειας σε ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας, αντιλαμβάνονται ότι τα εκπεμπόμενα μηνύματα από την κυβέρνηση δεν συγκινούν, ούτε κινητοποιούν τους πολίτες, υποθέτουν ότι σε συνθήκες κρίσης είναι σχεδόν μονοδρομική η προσφυγή σε αντιδημοφιλή μέτρα και φαντάζονται ότι το προσεχές φθινόπωρο θα είναι δυστυχές για τη συντηρητική παράταξη. Για τούτο και αναζητούν αλλαγές και μεταβολές, αποζητούν έναν ριζικό ανασχηματισμό ως βάση επανεκκίνησης και μελετούν το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Επιπλέον αισθάνονται τις τάσεις απελευθέρωσης στελεχών και βουλευτών, γνωρίζουν επίσης ότι επιχειρηματίες και οικονομικοί παράγοντες της Κεντροδεξιάς αμφισβητούν ευθέως πια τον Πρωθυπουργό, όπως και είναι ενήμεροι για τις προτροπές δημιουργίας νέων σχημάτων στον ευρύτερο φιλελεύθερο χώρο, με αποτέλεσμα οι συζητήσεις τους να γίνονται πιο αγωνιώδεις.

Την ίδια στιγμή τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκονται σε ακόμη πιο διαλυτική αναζήτηση, εξαιτίας της έντονης αμφισβήτησης που ένιωσαν κατά την επαφή τους με τον κόσμο. Το ΠαΣοΚ, καλώς ή κακώς, έχει φορτωθεί όλα τα στραβά κι ανάποδα του κόσμου τούτου, η ηγεσία του δεν ενθουσιάζει τα πλήθη και σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι δεν πείθει, ούτε κατάφερε να το επαναφέρει σε τροχιά εξουσίας. Αυτή τη στιγμή ο κ. Παπανδρέου αμφισβητείται παρασκηνιακώς, δελφίνοι και υποδελφίνοι προετοιμάζονται γενικώς, όχι όμως με όρους χώρας και παράταξης, αλλά στη βάση προσωπικών φιλοδοξιών και πολιτικής επιβίωσης, και βεβαίως αρκετοί λοξοκοιτάνε δεξιά και αριστερά. Σπανίως οι αναζητήσεις έχουν ως αφετηρία τη χώρα και σπανιότερα τις ιδέες της Σοσιαλδημοκρατίας, εκσυγχρονιστικής ή ριζοσπαστικής. Το περιβάλλον είναι εντόνως παρακμιακό και οι δυνατότητες ανάταξης περιορισμένες. Και το χειρότερο είναι ότι ο κόσμος, οι ψηφοφόροι του, είναι απογοητευμένος, χωρίς ελπίδα, με διάθεση καταδίκης και μετακίνησης.

Η νέα Αριστερά των κκ. Αλαβάνου και Τσίπρα νιώθει ότι έχει μπροστά της ευκαιρία μοναδική. Αντιμετωπίζει έτσι την πρόκληση του ανοίγματος στην κοινωνία, αλλά γνωρίζει ότι οι ως τώρα διαθέσιμες δυνάμεις δεν αρκούν, ούτε μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας πιθανής πια μαζικής μετατόπισης ψηφοφόρων. Κατανοούν τα στελέχη της Κουμουνδούρου ότι χωρίς επαφή με τη σοσιαλιστική κυβερνώσα συνιστώσα το όλο εγχείρημα κινδυνεύει να χαθεί, να έχει την τύχη της ΕΔΑ του 1958, που έλαμψε μία και μόνη φορά ως άλλος διάττων αστήρ. Είναι κι εκεί η αναζήτηση μεγάλη, όπως και οι αντιρρήσεις σε ενδεχόμενο άνοιγμα, κυρίως από το πλήθος των ετερογενών ομάδων που απαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και κάθε τόσο νιώθουν την ανάγκη να δώσουν μάχη ιδεολογικής καθαρότητας.

Στον άλλο πόλο της παραδοσιακής Αριστεράς η περιχαράκωση προβληματίζει επίσης και προκαλεί αναζητήσεις, προς το παρόν αφανείς. Ωστόσο και εκεί υπάρχουν.

Στον κύκλο του ΛΑΟΣ ακόμη οι προσδοκίες μπερδεύονται με τις ευκαιρίες ενσωμάτωσης στην κυρίαρχη έκφραση της συντηρητικής παράταξης που παρασκηνιακώς προσφέρονται.

Οπως είναι φανερό, αυτό το ασταθές αυγουστιάτικο πολιτικό περιβάλλον θα δώσει πάμπολλα γεγονότα στη νέα πολιτική περίοδο. Το ερώτημα είναι αν θα προσφέρουν και τις λύσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.